Waar ben ik in vredesnaam aan begonnen?!

Met 213 km op de teller en een enorme zere reet schrijf ik mijn eerste stukje sinds mijn vertrek, op een camping in Heerlen. Het was een lange zware reis om hier te komen. Ik moest toch wel even wennen, fietsen met zo'n zwaar beladen fiets. Zo nu en dan zwabber ik toch een beetje over de weg, maar ik ben nu in ieder geval op weg! 

De eerste dag verliep niet erg soepel. Ik was al gauw boos op Mio, omdat ze me soms met omwegen lijkt te sturen. Ik begrijp dat drie keer links ook rechts ik, maar ik ga toch het liefst via de kortste weg, grrr. Daarnaast kreeg ik redelijk snel last van zadelpijn en ongeveer halverwege knapte de tyraps, waarmee papa en ik de grote bidonhouder aan m'n fiets hadden gemonteerd. Dat gebeurde natuurlijk precies op een plek waar geen paaltjes of iets stonden waar ik mijn fiets tegenaan kon zetten. Hij kan namelijk niet meer uit zichzelf op het standaard blijven staan, door het gewicht van mijn bagage. Gelukkig liep er een meneer met een hondje, die wel even mijn fiets vast wilde houden terwijl ik de bidonhouder en fles water tussen mijn bagage propte.  We kletsten even en hij vertelde dat er onderweg vast nog meer mensen zouden zijn die me zouden willen helpen. Het was zo warm onderweg en tot overmaat van ramp was mijn water ook nog eens op, 10km voor ik de camping bij Dinxperloo zou bereiken. Waar was ik in vredesnaam aan begonnen? Het was zo zwaar.. Maar goed, dat wilde ik toch zelf? Mezelf tegenkomen? Na 4,5u onderweg te zijn geweest kwam ik met knallende koppijn de camping op. Toen ik mijn tentje had staan, moest ik wéér de fiets op voor boodschappen. Ik wilde bijna naar de snackbar gaan, maar ik moest toch naar de super voor brood voor de volgende dag, dus besloot ik iets gezonds te maken voor mezelf. Eenmaal terug op de camping appte ik even met Matthijs en wat bleek, hij was me op komen zoeken op mijn eerste bestemming! Wat een held, dat werd door mij zeer gewaardeerd, want ik voelde me behoorlijk ellendig. We zijn lekker uiteten geweest en toen hij me weer op de camping heeft afgezet ben ik gelijk mijn tentje in gekropen. 

Ik had een beetje opstart problemen op de tweede dag. Het was al vroeg warm en ik voelde me -tegen de tijd dat ik eindelijk op de fiets stapte- alsof ik er die dag al 60km op had zitten, terwijl ik er nog 74 te gaan had... Vanuit Dinxperloo ging ik gelijk de grens over Duitsland in. Daar stuurde Mio me een vreemde weg op, een weg waar ik op de vluchtstrook leek te fietsen, terwijl de auto's me met 70km/h voorbij reden! -Oeps, laat mama het niet horen...- Maar het was toch echt een fietspad, te zien aan de bekende fiets op het wegdek en meerdere andere fietsers. Het vervelendste was nog wel, dat ik vreselijk nodig moest plassen. Maar ik was niet van plan mijn fiets tegen de vangrail te zetten en daar doodleuk mijn broek te laten zakken! Een aantal km verder naderde ik een soort afrit, waar wel een normaal fietspad lag. Ik kon echt niet meer dus ik gooide mijn fiets op de grond en parkeerde mijn billetjes in het gras. Wat een opluchting! Ik besloot daar ook maar gelijk een bammetje naar binnen te schuiven. De meneer met het hondje van gister kreeg gelijk, want toen een motorrijder daar af wilde slaan, minderde hij vaart, opende de klep van zijn helm en vroeg of alles wel goed ging. Zeker omdat mijn fiets daar zo lag. Super aardig van die meneer! Onderweg had ik hier en daar nog wat aanspraak, ik ben een ware attractie zo met al die bagage, haha. Ze bewonderen het toch wel dat ik zo'n eind op weg ga in mijn eentje. Na dat lange eind door Duitsland was ik verbazingwekkend blij toen ik het bordje NL naderde. Ik reed ons fijne landje weer binnen via het mooie Wellerlooi en Arcen. Er leek geen einde te komen aan de laatste paar kilometers, maar om 18:15u was ik dan eindelijk bij tante Elles en Nico in Venlo. Ze hadden een heerlijke Hollandse maaltijd voor me gemaakt. We hebben een gezellige avond gehad en ik heb in een normaal bed geslapen, in plaats van op een matje.

Vandaag begon voor mij met een gezellig ontbijtje samen met Nico. Rond de klok van 11:00u werd ik vrolijk uitgezwaaid voor mijn derde dag. Het begin ging eigenlijk wel lekker, ik peddelde langzaam voort, genoot van de omgeving en voor ik het wist had ik de eerste 20km al gehad. Het voelde een stuk minder warm dan de eerste twee dagen. Een eind verder moest ik weer een stukje door Duitsland, het saaie landschap en de harde wind remden me behoorlijk af. Mijn kont voelde aan alsof iemand er met grof schuurpapier overheen stond te raggen. Staand fietsen af en toe leek de enige mogelijkheid, goed oppassend dat ik niet tegen het asfalt zou kletteren met die zwabberende fiets. Na vijven belande ik dan eindelijk op de camping met zwembad, daar had ik me zo op verheugd! Beetje jammer dat er geen water ik bleek te zitten... Ik ben lopend naar de supermarkt gegaan, want dat konden mijn arme billetjes niet meer aan. Morgen ga ik beginnen aan de officiële route en daarna is het eindelijk tijd voor een rustdag!