Opgeven is geen optie meer!

Op dat prachtige uitkijkpunt van zaterdag -dat ik in mijn vorige reisverhaal beschreef- werd ik aangesproken door een Frans echtpaar. Of ik helemaal op de fiets hier naartoe was gekomen? Ja, dat was ik. Ik liet hen mijn routeboekje zien en we bekeken samen de route. Ik zag nu pas dat het leek of ik net over de helft was. Klopte het dan wel, toen ik twee dagen geleden dacht, dat ik nog maar 600km te gaan had? Toen ik die avond tijdens de regen in mijn tentje zat keek ik nog eens goed naar de paar trajecten die ik nog te gaan heb. Ik moest op dat moment nog 645km. Shit, dan had ik een flinke inhaalslag te maken! Buiten begon het harder en harder te regenen en keihard te onweren. Niet zo schattig als het in ons kleine kikkerlandje kan doen -wat ik stiekem ook al niet leuk vind-. Nee, het bulderde aan een stuk door, zo tussen de bergen. Bij elke flits bereidde ik me voor op een enorme klap en dan was hij vaak nòg erger dan ik had verwacht. Ik lag te bibberen op mijn matje, met mijn slaapzak over mijn hoofd getrokken, mijn ogen stijf dicht en alleen mijn neus buiten boord. Dit keer geen papa die vanuit de andere slaapcabine zei: 'Dames, kom maar.' 

Zondag zat ik op mijn drieëntwintigste dag om 8.00u op de fiets, ik was vastberaden om een dag goed door te trappen en mijn kilometers in te halen. Het was gelukkig droog, maar wel fris zo vroeg nog. In het dorp liepen, tegen mijn verwachting in, al verschillende mensen met hun baguettes onder de arm. Het was toch wel echt zondag? Ik checkte voor de zekerheid mijn telefoon, maar het was toch echt zondag. Een Franse jongeman op een racefiets, met 5 stokbroden in zijn rugzak, haalde me in en wenste mij in zijn beste Engels heel veel succes. Dat had ik hard nodig voor wat nog zou komen. 

Ik moest nog steeds een eind klimmen, de eerste 10km waren behoorlijk zwaar en ik was blij dat ik gister had besloten niet nog door te fietsen naar Onoz. Af en toe stopte ik om foto's van bloemetjes te maken, in plaats van ze te plukken. Op die manier zou ik ze ook na kunnen tekenen. Het was nog steeds bewolkt en ik trok -heel eigenwijs- mijn regenjack niet direct aan toen het zachtjes begon te spetteren. Het zou straks vast opklaren, net als gisteren. Dat deed het niet. Het begon alleen maar harder te regenen. Ik fietste door een prachtig gebied, het landschap waar ik zo lang naar had verlangt en waar ik me nu dan ook eindelijk in begaf, maar ik had er nauwelijks oog voor, want ik was tot op het bot toe verregend. Ik fietste langs rotswanden en hoge bebossingen langs een meer, alsof ik weer op de camping in Italië in Rocca d' Arsie was, dat waren toch prachtige vakanties. Maar ik dacht alleen: Ja, maar ik ben nat en ik moet eerst 3 dagen in de droger om droog te worden... Toen ik uit protest even stopte om een stuk chocolade te eten kwam ik er -bij het graven in mijn fietstas- achter dat mijn fietstassen een beetje water doorlieten, een van mijn enveloppen was doorweekt. Oh, echt heel fijn... Van het stilstaan kreeg ik het natuurlijk alleen maar koud, dus ik kon maar beter blijven trappen om mezelf enigszins warm te houden.

Ver na de helft stopte het eindelijk met regenen en prikte de zon voorzichtig door de dichte bewolking.  Langzaam droogde ik op en verbeterde mijn humeur. Tijdens de regen had ik bedacht om weer een B&B te zoeken, maar nu was ik vastberaden mijn tentje op te zetten. Vlak voor ik Poncin zou bereiken spartelde er een eendje op de weg. Zijn broertje was net doodgereden door een auto en hij was zo te zien ook geraakt, want hij viel telkens om en spartelde dan weer overeind richting de stoeprand en viel dan weer om, etc. Hij moest daar weg, anders werd hij straks ook plat gereden! Ik parkeerde mijn fiets, om hem te helpen, maar ik moest lang wachten voor ik kon oversteken en inmiddels was het hem zelf al gelukt om de stoep op te klauteren. Hij zat onder een struikje verscholen en keek me angstig aan toen ik het struikje voorzichtig optilde. Mama eend was nergens te bekennen. Hij was zo in ieder geval veilig voor de auto's, dus stapte ik weer op de fiets. Wat kon ik voor hem doen? Alleen bleef ik maar aan hem denken. Had ik hem wat brood moeten geven om aan te sterken? Had ik naar z'n zwemvlies moeten kijken of hem achterop de fiets mee moeten nemen -hem in een doosje op een dekentje onder mijn buitententje moeten laten slapen- en hem morgen naar een dierenarts moeten brengen? Zo zonder moeder zou hij waarschijnlijk alsnog dood gaan... Hoe verder ik fietste, hoe kleiner ik de kans maakte om alsnog om te draaien en dat deed ik dan ook niet. Toen ik na 86km een camping naderde had ik twee opties, of hier er af of nog 8km verder. Ik besloot voor het laatste te gaan en nog even door te bikkelen naar Priay, dat zou me morgen weer een paar kilometer besparen. 

Eenmaal op de camping begon het weer donker te worden. Ik sprintte na het betalen naar het aangewezen veldje, maar ik was natuurlijk te laat en zette mijn tentje in de stromende regen op. Ik gooide mijn spullen in de tent en rende naar het sanitair gebouw om te schuilen. Misschien zou het met een half uurtje over zijn? Na 10 minuten kwam er een mevrouw de camper achter mijn tent uit, ze pakte een paraplu achter uit de camper en liep mijn kant op. Zouden ze geen toilet in de camper hebben?, dacht ik nog, maar ze kwam mij halen! Kom gauw binnen zei ze. Meneer opende de deur voor mij en ik mocht op een handdoek op de bank zitten, mijn natte regenjack en vest hingen ze wel even te drogen in de douche. Dit lieve Schotse echtpaar kon het niet aanzien, dat ik daar zo in mijn eentje in de regen stond, terwijl zij warm en droog in de camper zaten. Ik kreeg gelijk een warm kopje thee en een bord lasagne. Ze hadden zelf, toen ze mijn leeftijd hadden, ook gereisd en wisten maar al te goed hoe fijn het kan zijn om geholpen te worden. We hadden een gezellige avond met kaasjes en een glaasje wijn op tafel en daarna stapte ik dankbaar mijn tentje in en sliep als een roos. 

Op dag vierentwintig werd ik vroeg wakker van de wekker. Ik wilde weer om 8.00u op de fiets zitten, dan zou ik nog een lange dag kunnen maken. Het regende nog steeds en inmiddels kwam er af en toe een drupje naar binnen. Voor de zoveelste keer pakte ik mijn arme tentje nat in. Ik was koud en nat, al voor ik überhaupt op de fiets zat en als kers op de taart -sorry voor de details- was het ook nog eens code rood in de maand, wat een feest! Oh, man, ik voelde me zo kut... Voor het eerst sinds de reis, wilde ik eigenlijk gewoon heel graag naar huis. Niet om het dak boven mijn hoofd en ook niet om een echt bed, ik wilde heet douchen en droge kleren aan en daarna wilde ik dat Matthijs me met zijn warme, brede armen stevig tegen zich aan zou duwen. -'Cause at the end, all we need is a little bit of love-. 

Ik fietste langzaam verder en merkte dat gisteren een lange dag was geweest, want mijn billen deden zeer. Het werd een soort droog. Aan mijn linkerkant drongen donkergrijze wolken zich op, aan mijn rechterkant leek het helder. Ik hoopte dat ik langzaam de goede kant op zou gaan en wonder boven wonder bleef het droog. Na anderhalf uur fietsen hoorde ik 'goedemorgen', achter me. Wat bleek? Het was dat echtpaar waarmee ik naar Port-s/Saône was gefietst, -waar ik mijn rustdag had gehouden en zij verder gingen- blijkbaar had ik ze ingehaald! Ze hadden twee rustige dagen gehad en ik een hele lange. Ik was erg blij met mijn gezelschap en we fietsten vrolijk kletsend verder. Toen we stopten voor de lunch kwamen we er pas achter dat we de afgelopen nacht op dezelfde camping hadden gestaan en dat zouden we deze nacht weer doen. De dag liep voorspoedig en de zon brak zelfs door, maar er stond ons nog een pittige klim te wachten. Ik vond het fijn om vaak te stoppen, dus we besloten ieder ons tempo te nemen en dan zouden we elkaar wel op de camping in Meyrieu-Les-Etangs zien. Eenmaal daar zette ik mijn tentje tegenover die van hen en genoot van mijn boterhammetjes met sardientjes en spaghetti met zelfgemaakte tomatensaus-prut. Voor het slapengaan appte ik nog wat  met een vriendin en toen ze vroeg hoe ver ik nog moet, bleek ik nog maar 480km te gaan heb! De finish komt nu toch wel heel gauw in beeld. Over 8 dagen is mijn 32e dag -en mijn geplande laatste dag- aan de beurt, dus nog precies 60km per dag te gaan. Maar misschien heb ik nog wel een dagje rust nodig tussendoor en ik heb daarna nog 5 dagen voor Matthijs komt. Met dat vooruitzicht besloot ik dat ik niet zo drastisch die kilometers in hoef te halen en morgen een wat rustiger dagje heb verdiend.