Je maintiendrai!

Op dag vijfentwintig zat ik braaf om 9.00u op de fiets. Het was mijn overburen gisteren goed bevallen op elkaars eigen tempo te fietsen, dus vertrok ik alleen. Voor ik was gaan inpakken, opende ik nog gauw een nieuw briefje en stopte het tussen mijn reisdagboekje, dat ik voor mijn verjaardag van oma heb gekregen. Onderaan iedere rechter pagina staat een zin. Die op de pagina waar ik het briefje tussen stopte, bleef door mijn hoofd spoken: 'Wie aan niets is gehecht, heeft geen verlies te vrezen.' Daar zit natuurlijk wat in, maar moet je je dan maar nergens aan binden uit angst voor verlies? Ik spreek mezelf daarmee een beetje tegen aangezien ik degene was die zei: Ik wil geen nieuwe hond, want die gaat ook weer een keertje dood. Het deed me denken aan meneer in het rode busje. Zou hij bang zijn voor verlies? Hij trekt immers voortdurend rond en hecht zich daarmee nergens aan. Dat klinkt op die manier een beetje als weglopen voor de werkelijkheid. Natuurlijk is het geweldig om te kunnen gaan en staan waar je wilt en de allermooiste plekjes van de wereld te bekijken, maar wat heeft het voor een waarde als je het niet kunt delen met de mensen waar je van houdt? 

Na een uur fietsen, kwam ik een echtpaar tegen. Ze waren allebei poepie bruin -ook al sinds eind april onderweg- en nu bezig aan de weg terug naar Nederland. Ik denk dat ze allebei een hete -maar dan ook echt een hele hete- aardappel in hun mond hadden, dat kan de enige reden zijn geweest waarom ze zo spraken. Ze verbaasden zich over de hoeveelheid spullen die ik bij me had. Tja, het is natuurlijk wat anders als je van hotel naar hotel gaat... We kregen het over de zwaarte van de etappe, ik had gelezen dat dit de zwaarste zou zijn van de route. 'Oh, echt?', zei ze, 'Nou, ik vond het peanuts.' Ik blies mijn wangen op, als in: voor mij was het niet zo 'peanuts'. Daarop reageerde ze met: 'Oh, dat is natuurlijk relatief!', en legde even kort haar hand op mijn arm. -Hebben jullie een beetje een beeld?-  Ik was dan ook blij dat hij verder wilde voor koffie. Inmiddels waren mijn overburen weer aangesloten, maar toen we aan een stevige klim begonnen -en hij bovenaan de top stond te wachten op haar- liet ik ze ook weer gauw achter me. Zij reden mij een eind verderop weer voorbij toen ik een boulangerie in was gelopen en bij onze volgende ontmoeting bij een supermarktje zeiden we: 'Tot bij de volgende stop!'. Tegen een uur of 14:00u reed ik de camping in Hauterives op. Dat kwam mooi uit, dan had ik namelijk nog tijd genoeg om Palais Ideal te bekijken! Nadat ik mijn overnachting had betaald liep ik over de camping om een plekje te zoeken. Ik koos een plekje tussen twee Nederlandse caravans, daarna liep ik weer naar de receptie om door te geven waar ik zou gaan staan en toen begon het keihard te regenen... Ik had niet zo'n trek om mijn tentje op te zetten in die stortbui, dus ik besloot even te wachten. Er werd me vriendelijk een plekje gewezen in een ruimte met een bank, waar ik wel even mocht schuilen. Nadat ik daar een uur in een boek had zitten lezen, leek de regen wat minder te worden, dus ik besloot mijn tentje maar op te zetten. Inmiddels leek ik langzaam aan de regen te wennen, want ik werd er niet eens chagrijnig van. Mijn buren rechts van me -die net op het punt stonden om weg te gaan- keken vol verbazing toe, hoe ik in mijn eentje aan kwam met mijn fietsje. Ze nodigden me uit te schuilen onder hun luivel en verlieten de camping. Toen mijn tentje gereed was, riep mijn linker-buurman me voor een kopje thee. 'Bah, wat een ellendig weer. Kom gauw schuilen bij ons!', zei hij, 'Je lust vast een lekker warm kopje thee!'. We hebben samen met zijn vrouw een tijdje zitten kletsen in de caravan en toen de regen langzaam minder werd, vertrok ik naar Palais Ideal, daarvoor had ik immers zo'n kort dagje gemaakt. 

Palais Ideal is een paleisje -26m lang, 12m breed en 10m hoog- gebouwd door postbode Cheval. Hij bouwde dit paleis van stenen die hij vond langs de weg tijdens zijn dagelijkse brievenronde. Dat heeft hem 33 jaar van zijn leven gekost. Wat een prachtig inspirerend verhaal! Het mooiste vind ik nog wel dat hij 'maar' een postbode was en met zijn meesterwerk erkend werd door toonaangevende kunstenaars uit de 20e eeuw. Dat is toch een geweldig voorbeeld, als in: je kunt bereiken wat je maar wilt, hoe lang en moeilijk de weg soms ook is -of lijkt-, als je ècht wilt, zul je dat einddoel behalen! Ik was helemaal happy, wat een held:)

Ik had helemaal geen zin meer om te koken, dus trakteerde ik mezelf -in het restaurantje van de camping- op een bord Fish and Chips. Toen ik na mijn super gezellige diner met ik, mij en mezelf het restaurantje verliet, zaten mijn rechter-buren buiten op het terras. Een lief stel -dat inmiddels al opa en oma was- uit het bovenste puntje in Friesland. Ze vonden het ongelofelijk stoer, dat ik dit helemaal in mijn eentje doe. Hij zei dat dit getuigt van karakter en een enorm sterke persoonlijkheid. Dat waren natuurlijk prachtige woorden, maar het voelde niet alsof ze over mij gingen. Ik voel me namelijk helemaal niet zo. Ik voel me alsof ik geen flauw idee heb waar ik nou eigenlijk mee bezig ben. Welke gek gaat er anders in vredesnaam naar f*cking Zuid-Frankrijk fietsen? We kletsten tot het donker begon te worden en wensten elkaar een goede nachtrust. 

Woensdag, op dag zesentwintig, stond ik al vroeg naast mijn tent, maar ik wilde graag nog 'even' gebruik maken van dat ene half uurtje wifi waar ik die dag recht op had, dus stapte ik pas om 9.30u op de fiets. Onderweg naar de boulangerie kwam ik de buurman tegen, die me vrolijk aanmoedigde, alsof ik de Tour de France gefietst had. Van zulke mensen wordt je echt vrolijk:) Terwijl ik mijn Pain au Chocolat wegwerkte, bedacht ik me dat ik nog wel een fles water kon gebruiken, dus fietste ik ook nog even langs de super. Daar kwam ik een Fransman, Daniël, tegen met volgeladen fiets. Hij had hetzelfde routeboekje als ik op zijn stuur gebonden. Zijn vriendin kwam uit Nederland en had het voor hem aangeschaft en de veel voorkomende afkortingen opgeschreven en vertaald, maar dat viel natuurlijk niet mee. We wilden allebei naar Crest die dag, dus besloten we samen te fietsen. In een bijzondere combinatie van Engels, Frans en Nederlands communiceerden we met elkaar over onze dagelijkse levens, maar we reden ook vaak zat zwijgend naast elkaar, wat me prima beviel. Hij zei dat als hij voor mij te langzaam zou gaan, ik maar gewoon door moest fietsen. Ik was al bang dat het eerder andersom zou zijn en dat bleek dan ook het geval. We moesten behoorlijk klimmen en hij wachtte dan braaf op me aan de top. -Ik had ook gezegd dat hij wel verder mocht, want ik wilde hem niet ophouden, maar dat vond hij onzin aangezien we naar dezelfde eindbestemming zouden gaan.- Als we daarna weer mochten afdalen, ging ik een stuk sneller dan hij. Volgens hem lag het aan mijn bagage, maar misschien wilde mijn fiets gewoon graag sneller dan die van hem;) Ik ben nog steeds blij met al mijn spulletjes, ook al gebruik ik ze niet allemaal elke dag. Ik vertelde over mijn enorm regenachtige dag en dat ik nu zo ver ben gekomen dat ik niet meer zal opgeven. Daarop zei hij: 'Je maintiendrai!'. Ik haalde er iets uit op als: 'I can do this!', maar er was ook iets met het koningshuis, maar ik begreep niet wat hij nou bedoelde. Toen we al vet over de helft waren, kwamen we twee Nederlandse mannen tegen die bezig waren met de terugweg. Hun Frans was een stuk beter dan die van mij, dus Daniël legde hen uit wat hij wilde vertellen. 'Ik zal handhaven', is de vertaling van 'Je maintiendrai', maar wat het nou met het koningshuis te maken had begrepen zij ook niet helemaal. 

Na 18.00u landden we eindelijk op de camping. Na een dikke high five rende ik gauw naar het sanitair en wie zaten daar met hun tentje? Precies, weer datzelfde echtpaar! Hé, ik heb jullie weer ingehaald!, riep ik, ze enthousiast begroetend. We zetten allebei ons tentje tegenover die van hen en terwijl hij aan zijn avondwandeling begon, ging ik aan de afwas. Het was een ware Nederlandse kolonie daar op die camping en ik werd al gauw aangesproken door een Nederlandse mevrouw -want ik had wel hele schattige pannetjes;)-. Ze nodigde me na de afwas uit voor een kopje thee en daar zeg ik natuurlijk geen 'nee' tegen! Samen met haar man, kletsten we -voor mijn gevoel vooral ik, *schaam*- honderd uit. Ik schatte ze begin 60, maar ze waren al 75! Het waren echt zulke leuke vlotte mensen -nòg vlotter dan mijn oma, hoe bestaat het?- Het was blijkbaar super gezellig, want voor ik het wist was het al 01.00u! Ik dook gauw mijn slaapzak in, want er stonden twee heftige klimmen op het programma voor de volgende dag. 

Het deed op dag zevenentwintig behoorlijk zeer, toen de wekker om 07.00u ging. Na 6 keer snoozen, keek ik nog maar eens in mijn routeboekje. Zo'n 10km verder zou me -als het goed is- een prachtige omgeving te wachten staan en ik vond Crest gisteren bij het binnen rijden ook erg mooi, dus besloot ik vandaag een semi-rustdag te houden. Of ik nou over 5 of over 6 dagen aan het strand lig, dat maakt dan ook niet zo veel uit! Daniël had gisteren gezegd dat hij 100km wilde fietsen en hij was dan ook al vertrokken toen ik mijn tent uit kwam. De mensen van gisteravond vonden het gelukkig ook gezellig, want ik werd weer uitgenodigd voor een kopje koffie. We verkletsten onze tijd enorm, ik bleef tot vet na de lunch hangen. Nadat ze me -samen met hun buurman- nog even hadden geholpen met het oppompen van mijn banden en het afstellen van mijn remmen wensten ze me een hele fijne reis, want zij wilden die dag ook graag nog wat bekijken. Toen ik aanstalten maakte om mijn spullen in te pakken stond de campingbazin ineens voor mijn neus. Ik was hier toch gisteren gekomen en ik bleef voor één nachtje? Ja, dat klopte. Dan mocht ik wel maken dat ik van de camping af kwam, want ik had voor 12.00u weg moeten zijn. Ik zei vriendelijk dat ik dat niet wist, maar dat had ik volgens haar kunnen weten en ik had de regels te respecteren. Ik begreep heus wel dat ik fout zat, maar ik had er gewoon totaal niet bij stil gestaan. Haar onvriendelijke toon maakte me-van binnen- erg opstandig. Als ik om 15.00u niet verdwenen was -en het was 14.50u-, mocht ik nog een nacht extra betalen. Als een razende pakte ik mijn tent in. Het liefst had ik een brandende hondendrol, gewikkeld in krantenpapier, voor de receptie gegooid, maar ik heb geen hond die er een voor me kon draaien en ik hoefde zelf ook niet;) Om 15.01u stond ik daarom demonstratief, een meter van het terrein van de camping mijn haren te vlechten. 

Het zat me niet mee, want hoewel het vanmorgen stralend weer was, begon het nu te regenen. Vanuit de supermarkt leek het alsof het minder werd, maar eenmaal buiten bleek niets minder waar. Binnen de kortste keren was ik voor de zoveelste keer helemaal doorweekt. Als ik twee uur eerder weg was gegaan had ik met een stralend blauwe hemel door dit prachtige landschap -waarschijnlijk het mooiste van de hele route- kunnen fietsen, maar nu liep ik alleen maar te balen van het vreselijke weer. Door de klim bleef ik wel warm, ik bestierde de berg letterlijk dampend. Daarop volgde een lange afdaling, waardoor ik juist erg afkoelde. Bibberend liep ik de receptie van de eerste de beste camping in Saoû binnen. Eigenlijk was het niet echt een receptie, het was meer een soort bar met overdekt terras, bestaande uit lange camping tafels. Van de campingbaas -een stoere man met een ringetje in zijn rechter oor, zo een die er niet echt vriendelijk uit ziet, maar waarschijnlijk een minuscuul hartje heeft- mocht ik mijn matje voor de bar leggen, dat hadden al vaker mensen gedaan die de Groene Route reden. Ik mocht er zelfs koken, dat was allemaal geen probleem. Ik maakte dankbaar gebruik van zijn aanbod, dus toen ik me -na een heette douche- warm had aangekleed, stalde ik mijn natte spulletjes uit over de camping tafels. Tegen 19.30u sloot hij de bar en begon ik aan mijn avond eten. Tegelijkertijd Googelde ik eens even naar 'Je maintiendrai'. Blijkbaar is het al sinds 1815 de spreuk op het wapen van Nederland, dat was dus wat Daniël bedoelde.