'Als je het even niet meer trekt, moet je duwen.'

Gisterochtend werd ik al vroeg wakker van het zachtjes tikken van de regen op mijn tentje. Klinkt heel gezellig, maar ik was er wat minder blij mee, aangezien ik mijn tent die ochtend weer zou moeten inpakken. Ik stelde het inpakken daarom uit, in de hoop dat het weer een beetje zou opklaren. Dat deed het natuurlijk niet, dus zat er niks anders op dan mijn regenkledij aan te trekken en de klus te klaren. Het bleek niet zo heel hard te regenen, daardoor werd onder sommige bomen het gras niet nat. Ik sleepte mij tentje daarheen en slaagde er in hem redelijk droog in te pakken. 

Ik had het nog niet bijgelegd met Mio en besloot om verder te gaan met de routebeschrijvingen in mijn routeboekjes. In verband met het weer ging ik daarom eerst opzoek naar een systeem, waarmee ik ze waterbestendig op mijn stuur zou kunnen vastmaken. Drie fietsenwinkels verder was ik nog niet geslaagd. In die laatste winkel werd mij verteld dat vanaf Aken het begin van mijn route is bewegwijzerd. Dus ik besloot Mio een tweede kans te geven om mij veilig naar Aken te brengen. 

Ik moet jullie bekennen dat ik erg blij word van al jullie reacties. Tussen die reacties zaten een aantal vragen die ik bij deze zal beantwoorden. De route die ik ga fietsen heet De Groene weg naar de Middellandse Zee. Het alternatief dat ik zal afleggen begint in het Limburgse Heerlen en eindigt in Narbonne in Zuid-Frankrijk. Deze route bedraagt ongeveer 1.300km. Alleen start ik niet in Heerlen, maar in Enschede en wil ik nog iets verder naar het zuiden, namelijk naar Perpignan of eigenlijk naar Argelès-sur-Mer, waar de tattoomeneer zit. Al met al komt dat neer op zo'n 1.600km. Met het streven vier dagen achter elkaar 60km per dag af te leggen en dan een rustdag te nemen, verwacht ik er 32 dagen over te gaan doen. Daar heb ik dan nog 5 dagen bij opgeteld, voor het geval ik pech heb of toch meer rustdagen nodig heb. Dan dus op dag 37 komt mijn lieve Matthijs aan op de camping aan een meertje tussen Narbonne en Perpignan, waar we nog 10 dagen een chalet hebben gehuurd. Je dacht toch zeker niet dat ik dat pokke-eind ook nog helemaal terug ga fietsen. 

Van een aantal lieve mensen kreeg ik voor vertrek een stapel brieven mee voor onderweg. In een van de enveloppen zitten 26 briefjes met daarop aanmoedigingen/grapjes/feitjes, voor iedere fietsdag eentje. Een van deze prijkt nu als titel bovenaan deze tekst, want die werd vlak na Heerlen werkelijkheid. Ik moest ineens een stuk vreselijk klimmen, zelfs in de allerlaagste versnelling kwam ik nauwelijks vooruit. Ik zweette me kapot met dat regenjack aan. Vervolgens was ik zo stom om even af te stappen... Ik kon daarna natuurlijk niet genoeg vaart maken om de fiets al fietsend op gang te krijgen, dus moest ik hem het laatste stuk de berg op duwen. Daarna was het oppervlak gelukkig een tijd lang vlak, maar ik was moe, mijn billen deden nog steeds pijn en ging met een slakkengang vooruit. Toen ik even was gestopt voor de lunch stopte er een auto naast me. Er stapte een meneer uit, die me met een vrolijke 'Voor onderweg!' een handvol zakjes snoepjes toestopte. Voor ik hem goed en wel had kunnen bedanken reed hij al weer verder. Daarna was ik al redelijk snel in das schönes Aachen. Ik had nog maar 30km afgelegd, maar ik had geen zin meer en aangezien ik gemiddeld genomen toch 60km per dag had afgelegd -er stond immers 246km op de teller- besloot ik dat het genoeg was voor die dag. Dit leek me een mooie stad om de rustdag in door te brengen.

Ik landde op een camping zonder receptie. Op elke plek waar ik wilde mocht ik mijn tent neerzetten, als ik maar niet langer zou blijven dan 3 nachten. Als ik bij vertrek nog niemand van de camping had gezien, moest ik het te betalen bedrag in een enveloppe door de brievenbus gooien. Vreemde constructie... Ze zullen wel via camerabewaking de kentekens in de gaten houden om te achterhalen of iedereen wel heeft betaald, maar daar hebben ze met mijn fietsje natuurlijk niks aan. Gelukkig ben ik een eerlijk mens. Mijn tentje stond nog net op tijd voor een volgende regenbui. Onder een overdekte picknicktafel at ik mijn noedelsoepje en daarna heb ik voor het slapengaan een filmpje liggen kijken op mijn IPod. 

Ik heb niet echt fijn geslapen vannacht. Vaak wakker geweest en omdat ik het koud had, heb ik halverwege de nacht maar een vest aangedaan. Ik werd er al helemaal niet vrolijk van toen er vanochtend ineens een dikke Duitse meneer aan mijn tent te stond rammelen. 'Of ik even wilde betalen.' Zo werkt dat dus... Dat de zon scheen, maakte dat gelukkig weer een beetje goed. Terwijl ik mijzelf een ontbijtje maakte, bedacht ik me dat er tussen de enveloppen ook voor iedere rustdag een enveloppe zit. Vol spanning maakte ik dus die eerste enveloppe open. Een prachtige -ahum- foto van mij aan tafel tijdens een brunch in mijn fijne studentenhuisje. Op de achterkant een opdracht: 'Maak een ontbijtje voor je buren. P.S. Je bent goed bezig Pammie!' WAT?! Wie is de schuldige? Geert, ben jij dat? De overbuurvrouw waar ik gisteravond even mee had gekletst -voor zover dat ging met mijn gebrekkige Duits- was al weg en de tent naast me lijkt al die tijd onbewoonbaar. Oké, misschien morgen dan. En anders heb ik nog steeds 32 dagen over om aan deze opdracht te voldoen toch? Of niet, want dan komen er tijdens de andere rustdagen natuurlijk nog weer opdrachten bij... 

In een foldertje van de camping zag ik staan dat je rond de Dom van Aken een half uur lang gratis gebruik kunt maken van WiFi, dus daar sta ik nu mijn verhaal te plaatsen. Misschien ga ik straks nog even naar het museum voor moderne kunst en anders moet ik maar vast een ontbijtje gaan halen voor morgen voor de overbuurvrouw. Morgen ga ik beginnen aan de Vennbahn-route. Dat was ooit een spoorweg langs de grens van België en Duitsland, maar daar hebben ze nu een fietspad van gemaakt. Zou een mooie route moeten zijn. Ik ben benieuwd!