'Kann Ich Ihnen helfen?'

Het was een heerlijk relaxed dagje gisteren. Op mijn gemakje heb ik ontbeten en gedoucht en ben ik Aken in gefietst. Daar deed ik een rondje om de Dom, bezocht wat souvenir winkeltjes en ben daarna ook even de Dom wezen bezichtigen. Werkelijk prachtig! Ik ben erg blij dat ik hem gezien heb. Het is dus een Bedevaartskerk en blijkbaar was hij ooit net zo belangrijk als de bedevaartsoorden Rome, Jeruzalem en Santiago de Compostela. 
Daarna heb ik op een bankje gezeten, genietend van de zon en muziek dat werd gemaakt op het plein. Het was te laat om nog naar het museum te gaan, dus besloot ik mijn zoektocht naar zo'n waterproof kaarthouder-ding te vervolgen. Ik was op de heenweg van de camping naar de binnenstad twee fietsenwinkels tegengekomen en aangezien iedereen hier blijkbaar met Ortlieb fietstassen rondloopt -uhm, rondfietst- zou dat toch moeten lukken. Had ik even pech dat de eerste winkel op woensdagmiddag dicht is en ik de andere niet weer kon vinden... De volgende dag zou hij om 10.00u weer open gaan. Eenmaal terug op de camping bleek de tent naast me toch niet onbewoond te zijn. Er zat een meneer in, die van plan is om naar Moskou te gaan en daarna via de bovenkant van Rusland over de Beringstraat naar Canada, lopend. Wtf, daarbij lijkt mijn mooie fietsavontuur ineens niks meer... 

Vanochtend werd ik eerder wakker dan dat ik de wekker had gezet. Ik wilde namelijk stipt om 10.00u voor de fietsenwinkel staan en dat stond ik dan ook, met mijn fiets weer volgeladen. Meneer had wel zo'n waterproof hoes, maar volgens hem moest ik dan wel echt een tas hebben, om de hoes op te bevestigen. Hij had ze op dit moment niet op voorraad -dat kwam mij goed eigenlijk wel goed uit- dus vertelde ik hem dat deze arme student zo'n dure stuurtas ook helemaal niet kan betalen. Ik ging toch voor alleen de hoes. Deze arme student kreeg daarop zelfs korting en meneer vroeg of ik wel genoeg water bij me had, anders had ik nog een extra flesje van hem gekregen. Je maakt wat mee, joh, tijdens zo'n reis! Ik besloot toch nog even naar de Dom te fietsen voor een half uurtje WiFi en daarna verder te fietsen en aan de Vennbahn-route te beginnen.

Volgens de mevrouw in de fietsenwinkel van eergisteren zou de route beginnen achter het station in Aken. We hadden samen het adres opgezocht en in mijn Mio gezet, dus dat zou een fluitje van een cent moeten zijn. Warempel, eenmaal bij het station een bordje: Vennbahn. Ik klauterde vrolijk met mijn fiets naar boven en vervolgende mijn weg in een grote groene tunnel van bomen. Tot mijn verbazing werd ik na 1,5 km weer van de route gegooid en terug naar de binnenstad gestuurd. Ik snapte er niks van. Samen met Mio en een routekaartje van de camping probeerde ik op de route van mijn routeboekje te komen. Een meneer zag mij turen naar mijn kaarten en vroeg of hij me kon helpen, gelukkig wees hij me de goede weg. Dat was me gister ook al overkomen en zou zich vandaag minstens nog eens drie keer -Ja echt, drie keer!- voor doen. Behulpzame mensen zijn dat toch, die Duitsers! Via de goede aanwijzingen van meneer kon ik aansluiting vinden met mijn routeboekje. Ik besloot deze daarom maar in de hoes met tyraps aan mijn stuur de bevestigen. Wat nou?: 'Je hebt een dure tas nodig.' Echt niet! 

Maar toen moest het vervelendste nog komen: de routebeschrijvingen lezen, of beter gezegd: begrijpen. Er stond namelijk: schuin naar rechts deze straat in, na 200m onder spoor direct links. Betekende dat: in die straat nadat je na 200m onder het spoor bent gegaan direct links? Of juist: als je onder het spoor door bent geweest na 200m direct links? Als ik het nu zo opschrijf begrijp ik niet dat ik er over heb getwijfeld, maar op het moment zelf deed ik dat wel. Tot nu toe had Mio me elke keer de weg gewezen en nu moest ik het ineens zelf doen. Wat nou als ik van de route af zou raken? Zo deed het zich natuurlijk nog wel een keer voor dat ik dacht: Rotonde? Had ik die niet al lang voorbij moeten zien komen? Oh shit, ik ben toch niet verkeerd gereden? Misschien kun je je voorstellen dat ik geestelijk op die manier behoorlijk afgemat raakte. Lichamelijk ging het eigenlijk prima. Ik genoot van het mooie uitzicht en mijn billen -ik weet niet of het komt door de rustdag of door het andere fietsbroekje- deden eigenlijk helemaal geen pijn. 

Toen ik rond een uur of 15:00u Raeren naderde had ik twee opties. Of er hier af gaan, of nog minstens 30km doorfietsen tot de volgende camping. Ik had het eigenlijk wel gehad, dus ik koos voor het eerste. Stiekem baalde ik, alweer geen 60km gehaald vandaag. Dat wordt dus niet doorfietsen tot Argelès-sur-Mer straks en gewoon stoppen in Narbonne dan maar?... Ik zie het dan wel! Een beetje jammer was dat ik in een restaurantje niet erg vriendelijk geholpen werd toen ik vroeg of ze me misschien kon vertellen waar de camping is. Na wat rond te hebben gefietst en nog iemand anders te hebben gevraagd besloot ik daarom maar terug te fietsen naar de B&B die ik was gepasseerd. Daar was gelukkig nog een plekje, in een romantisch huis met heerlijke grote groene tuin. Ik kreeg zelfs een bord soep van mevrouw. Ik verheug me op een nachtje in een bed. Morgen mag ik al om 7.30u ontbijten, dan kan ik vroeg op pad om hopelijk wel 60km af te leggen.