K-k-k-koud!

Gisteren begon ik al vroeg en vrolijk aan dag zeven, -dag zeven alweer?! Ja, dag zeven alweer- ik zat met een goed gevulde maag al om 8.30u op de fiets. Het was flink klimmen naar de route waar ik de dag ervoor gebleven was. Gelukkig had ik hem gauw terug gevonden en kon mijn dag beginnen, want ik had een hele inhaalslag te maken. De route lag te midden van een prachtige groene omgeving, in de Hoge Venen. De zon scheen, in tegenstelling tot wat er voorspeld was, dus dat was een enorme meevaller. Ik kon alleen niet echt opgang komen. 'Vals plat' zou deze route moeten zijn, nou het voelde alsof ik hele bergen aan het beklimmen was. Traag sukkelde ik voort met zo'n 6,5 km/h. Er moest een knop om, want op deze manier zou ik mijn einddoel voor vandaag inderdaad niet halen. Ik zette een tandje bij en trapte flink door, kort daarna mocht ik ook al aan een eerste daling beginnen. Voor ik het wist, was ik al 30km verder. Ik trapte vrolijk voort, terwijl ik hier en daar werd ingehaald door een wielrenner en er ook een heleboel tegemoet reed. We groetten elkaar met een mager knikje, zo doen die wielrenners dat blijkbaar. Bij Waimes werd ik, in verband met werkzaamheden, van de route gestuurd. Dat betekende een bizarre afdaling. Ik schrok me kapot toen ik op mijn kilometerteller keek en, zonder te trappen, 40km/h reed! Ik kneep maar even flink mijn remmen in, want als ik met zulke snelheden op mijn muil zou gaan, kun je mijn vel van het asfalt schrapen. Toen ik vanochtend dacht dat ik aan het klimmen was, had ik de klim die na die afdaling moest komen nog niet gehad... Hijgend en zwetend trotseerde ik deze berg en toen, met ruim 70km op de teller, bereikte ik Sankt Vith. Hoera! Bij 'tourist information' won ik een adres in voor mijn volgende overnachting: een jeugdherberg. Had ik even pech dat die al volzat, in verband met een of ander voetbal toernooi. Meneer van de herberg was zo aardig om me een camping te wijzen. Eenmaal daar had ik -zelfs na aanwijzingen van de beheerder-, met mijn stomme kop mijn tentje op de verkeerde plek gezet. Dat was eigenlijk een plek voor een caravan, misschien zouden er vanavond nog mensen komen. Ik kon hem voorlopig laten staan, als het te laat zou worden, zouden de mensen niet vanavond, maar pas de volgende ochtend komen. Dat was gelukkig het geval, dus ik kon mijn tentje laten staan. 

Na een onrustige nacht zat mijn tentje vanmorgen al om 8.00u droog ingepakt, om aan dag acht te beginnen. Volgens het internet had het een half uur geleden al moeten beginnen met regenen, maar ik was erg blij dat dat niet het geval was. In het sanitair gebouw werd ik in het Duits aangesproken door een mevrouw, zelf ook in fietskleding. Nadat ze vertelde dat zij in Rotterdam waren begonnen, vervolgden we ons gesprek lachend in het Nederlands. Zij was samen met een vriendin ook bezig aan de Groene Weg naar de Middellandse zee! Hun mannen reden elke dag met de caravan voor hen uit, om ze daar op de volgende camping te ontvangen. In juni en juli verwachten ze allebei kleinkinderen, dus tegen die tijd zouden ze terug gaan naar Nederland en dan zouden ze in september verder gaan waar ze tot dan toe gekomen waren. We wensten elkaar een goede reis en wie weet ontmoeten we elkaar onderweg nog eens. Daarna begon ik aan een koude tocht. 'Ach, een beetje doortrappen, dan krijg je het vanzelf warm.' hoor ik papa denken, maar dat gaat lastig als je bijna alleen maar daalt. Dat mijn kilometerteller 7*C aangaf, verklaarde het klappertanden. Ik trok gauw mijn dikke fleece vest aan en baalde tegelijk dat ik mijn lange fietsbroek thuis had laten liggen...  Ik verloor veel tijd met naar de supermarkt gaan, daar had ik gisteravond namelijk geen zin meer in en ik moest nu wel, want ik had niet genoeg brood om de dag mee door te komen. 

Terwijl ik gisteren nauwelijks aansprak had, liep het vandaag over van mensen die een praatje met me maakten. Bij een routekaart langs de weg waar ik even stopte, stonden toevallig vier mensen uit Alkmaar -als ik het goed heb-. Ze waren toch wel nieuwsgierig waar ik naartoe ging en vonden het een heel avontuur zo ver, zo alleen, maar wel erg stoer. Mijn fiets werd nog even geïnspecteerd, aan mijn uitrusting zou het volgens meneer niet liggen. Daarna werd ik zelfs nog even op de foto gezet en na een paar ezelsbruggetjes te hebben verzonnen om de naam van mijn blog te kunnen onthouden -ik hoop het;)-, vervolgde ik mijn weg. Een paar kilometer verder reed ik over een dennenappel, gevolgd door een harde knal. Geschrokken stapte ik af om te kijken of mijn fiets niks mankeerde. In ieder geval geen gebroken spaken! Toen ik iets beter keek, bleek dat mijn spatbord los hing. Ik kon alleen niet zien of er iets was losgeschoten of afgebroken. Ik liep een stukje verder, opzoek naar een plekje waar mijn fiets ergens tegenaan kon staan, voor een betere inspectie. Ik liep een groepje Duitsers tegemoet, die met alle liefde even mijn fiets wilden vasthouden, terwijl er een paar anderen mee keken wat er mankeerde. Het bleek gelukkig losgeschoten en met twee 'klikjes' zat het weer vast. Ik kreeg nog -Sorry Ilona, alweer snoep aangenomen van vreemden...- een chocolade wafel mee en we wensten elkaar en Gute Fahrt. 

Rond een uur of 13.00u stopte ik ergens voor een zak lekkere warme Belgische frieten. Net voor ik wilde vertrekken, kwamen er een paar Nederlandse jongens aan het tafeltje naast me zitten. We kletsten wat over onze toekomstige avonturen en toen ik weer terug naar mijn fiets liep, proefde ik een kloddertje mayonaise in mijn mondhoek. Klinkt als iets uit een stomme film, maar nee, zoiets overkomt mij wel weer... Toen ze me na een paar kilometer met hun auto inhaalden en naar me toeterde, kwam ik los van mijn zadel, haha. Het landschap werd langzaam iets ruiger en ik waande me mijlen ver van huis en haard. Als de zon even doorbrak verschilde dat qua gevoel echt enorm. Mijn bovenlichaam was lekker warm, maar de wind sneed koud in mijn blote benen. In verband met een ontdekking van 11 vleermuis soorten in een tunnel, moest ik het laatste stuk om de Vennbahn heen. Daarna naderde ik Troisvierges. Ik had graag naar Wiltz gewild, maar ik was moe en ik had het wel weer gezien voor vandaag, dus ik besloot hier mijn tentje op te zetten. Ik hoop op een minder koude nacht dan gisteren. Krijg er spontaan een horror déjà vu van à la kunstreis2013. Gelukkig heb ik voor vannacht wel super zachte, pluche sokken en is het nog droog:)