The perfect wedding

Zondagochtend hebben we, onder de overkapping naast de B&B, een lekker ontbijtje met verse croissantjes en heerlijke cappuccino’s. We zitten daar heerlijk, er hangen witte wapperende gordijnen aan de zijkant van de overkapping en we hebben uitzicht op de boog over het pad die rijkelijk begroeit is door druivenstruiken. We smelten allebei op dit mooie romantische plekje en dromen over ooit onze eigen. De eigenaresse vertelt ons dat het heel erg mooi moet zijn in Ancona, dus daar willen we graag naar toe. Dat betekent dat we dus morgen pas op de locatie zullen zijn, waar ik iets minder blij mee ben, want dan zal de sollicitatie dus plaatsvinden in een cafeetje of restaurantje. Maar het is niet anders. Het was me een beetje ontgaan dat de locatie waar we voor de bruiloft verblijven zo’n 30km buiten Fano zelf ligt -waar ze elkaar het ‘ja-woord’ zullen geven. Dus dat was überhaupt wat te veel gevraagd voor vandaag. Als we nog geen kwartier onderweg zijn zien we in de verte de zee! Ik baal als een stekker, we hadden gisteren dus maar een klein stukje verder hoeven fietsen en dan had ik gewoon kunnen zwemmen! Het is makkelijk om Matthijs daar nu even de schuld van te geven;) We fietsen een stukje over de boulevard en besluiten om ze heel even te parkeren, ik wil gewoon even de zee ruiken en mijn vingers er in steken -al is het er maar eentje;) We fietsen een hele tijd onder allemaal prachtige parasoldennen in deze toeristische streek. Het staat bol van de lelijke souvenierwinkeltjes, maar het ziet er wel heel erg gezellig uit. Ik zou zo graag even over het marktje struinen, maar het voelt al een week alsof we helemaal geen vakantie hebben en eigenlijk voornamelijk stress hebben om op tijd op de bruiloft te komen… Matthijs stelt voor om het toch gewoon even te doen, slenteren over de markt met de fiets aan de hand -oeps, we zijn wel een beetje een attractie hier… 

We komen langs schattige haventjes en besluiten daar lekker te lunchen. Maar voor je het weet zit je alweer langer dan gepland. Als we weer op de fiets stappen is het weer erg heet -dus je raadt het al, mijn tempo zakt... Gelukkig fietsen we een stuk door een soort parkjes van die parasoldennen, maar daarna voornamelijk over de boulevard. Net na een brug in Cesenatico zetten we onze fietsen tegen een paal en lopen een stukje naar beneden via het dijkje om een plasje te plegen. Als we teruglopen en omhoog kijken zegt Matthijs op hetzelfde moment als ik het denk ‘Waar is mijn fiets?’. Zonder ook maar een seconde te twijfelen sprint ik het dijkje op. Maar gelukkig is zijn fiets alleen maar omgevallen! Bijzonder om te ervaren dat ik blijkbaar gelijk in de actie stand ging. Ik dacht gewoon ‘die kan niet ver zijn’ en zette daarom een sprintje in. En Matthijs ging rennen doordat ik ging rennen, hij dacht dat ik het sprintje inzette omdat ik iemand met zijn fiets weg zag rijden. We halen samen opgelucht adem en pruttelen verder richting Rimini. De hele kustlijn is er bezaaid met strandpaviljoens en in lange rijen staan van die strandbedden met parasols, waarvoor je moet betalen om er een dagje te zonnen. Heel af en toe zien we een klein stukje leeg strand waar eigenlijk niemand ligt en we dus een glimp kunnen opvangen van de zee. Als Matthijs langzaam chagrijnig wordt van mijn tempo, fietsen we weer even een stukje los van elkaar. Er zijn wel fietspaden hier in Rimini. Maar soms houden ze ineens heel plotseling op, zonder aankondiging. Ik realiseer me weer even hoe erg we verwend zijn in Nederland met al onze mooie fietspaden en al dat gladde asfalt -hier zien de meeste wegen eruit als oude lapjeskatten. Blijkbaar is Matthijs onderweg even gestopt, want hij haalt me onderweg ineens in en hij heeft een ijsje voor me meegenomen! Dat is lief:) We besluiten dat Ancona hem niet gaat worden vandaag en stoppen op een camping in Misano Adriatico, waar we alleen maar de straat over hoeven te steken om het strand op te lopen. Als we de tent hebben opgezet en hebben gegeten trekken we gauw onze zwemkleding aan, want nu wil ik toch wel echt eindelijk zwemmen! Er is helemaal niemand meer te bekennen op het strand! We plonzen even het water in en verorberen een zak Haribo beertjes terwijl de lucht prachtig verkleurd en  we het langzaam donker zien worden. Na een warme douche kruipen we lekker ons tentje in, morgen wordt een pittige dag. 

Op dag twintig vertrekken we vroeg van de camping. Matthijs heeft gisteravond in de tent gekeken naar verschillende routes die kant op, maar als we nog niet zo lang onderweg zijn merken we dat zijn Garmin ons de autostrada op wil hebben en dat is natuurlijk niet de bedoeling. Met een beetje hulp van mijn Mio en Google Maps zoeken we een andere weg uit. Hij bevat wel 3 keer een monster klim. De eerste is al vreselijk. Ik doe echt mijn best om zo lang mogelijk op mijn fiets te blijven zitten, maar op een gegeven moment kan ik echt niet meer, verlies ik mijn evenwicht en moet ik duwen. Het is echt steil. Steiler dan sommige stukken waren tijdens mijn vorige fietsreis. Gespannen kijk ik telkens op mijn kilometerteller. Niet om mijn snelheid in de gaten te houden, maar voor de tijd, want ik heb straks natuurlijk dat sollicitatiegesprek. ‘Komen we al bijna bij een restaurantje?’, vraag ik Matthijs. We moeten nog best een stuk. Op een gegeven moment komen we langs een bordje richting een B&B waar ze ook eten zouden serveren. Als we aanbellen via de intercom bij de slagboom, krijgen we te horen dat ze niet open zijn -maar eigenlijk krijgen we het gevoel dat ze gewoon geen zin hebben. Het eerstvolgende cafe komt pas na de afdaling en die vind ik nog te ver weg, want de klim is nog niet klaar -en dan is het ook maar de vraag of ze echt open zijn, want openingstijden zijn hier blijkbaar flexibel;)- en ik wil graag nog even een beetje uitdampen en landen voor ik het gesprek in ga. Dus er zit niks anders op dan het gesprek maar gewoon hier te doen. Ik baal echt verschrikkelijk-en Matthijs moet het ontgelden;) Wat een kutzooi weer… Ga ik hier nou serieus een sollicitatiegesprek doen, langs de kant van de weg? Niet eens in een cafeetje, nee, langs de fucking kant van de weg?! Wat onprofessioneel! Wat k*t! Gelukkig doet de verbinding met Matthijs’ telefoon het hartstikke goed -ik durfde mijn eigen telefoon niet te gebruiken, want die draait nog steeds op 3G ipv 4G- en ben ik gewoon netjes op tijd en luid en duidelijk hoorbaar. Sterker nog, mijn gesprekspartner vindt het juist hartstikke leuk dat ik daar gewoon in the middle of nowhere, op een berg in Italië -met mijn fiets op de achtergrond- online verschijn! ‘Je bent er, en het werkt toch?’, lacht ze me bemoedigend toe. We hebben een leuk gesprek, over wie ik ben en wat ik doe en waar ik nu sta in mijn leven en uiteraard over wat zij zoekt in de functie en ik eventueel voor haar zou kunnen betekenen. Voor we ophangen benoemt ze nog een keer hoe leuk ze het vindt dat ik dit gesprek gewoon daar op die berg met haar doe en dat ik zo lekker relaxt ben in die situatie. In werkelijkheid staat het zweet tot in mijn bilnaad van de spanning, maar die hoefde gelukkig niet op de camera;) Opgelucht en enthousiast -als een kleine stuiterbal- verbreek ik de verbinding. Ik lach om mijn eigen gedachten, waar ik me met enige regelmaat gek mee laat maken;) Alle spanning is als sneeuw voor de zon verdwenen, nu kunnen we eindelijk naar de bruiloft!

Aan het eind van de afdaling eten we op een bankje een boterham. Niet lang daarna volgt de twee klim. Langer en op sommige stukken steiler dan de vorige… Het zijn van die mooie haarspeldbochten, waarin je wel eens wielrenners staand op hun pedalen naar boven ziet klimmen. De klassieke kuitenbijters, echt pittig, en al helemaal met volle bepakking! Matthijs laat me al gauw achter zich -dit moeten we toch echt ieder in ons eigen tempo doen. Het is heet. Echt heel heet. Pas als ik een keertje stop om op adem te komen, merk ik dat mijn hoofd bonkt, het zweet loopt met straaltjes naar beneden. Jeetje wat is dit zwaar… Ik wil niet nog een keer -zoals tijdens onze fietsvakantie in 2017- oververhit raken, dus ik doe het rustig aan en stop wel 10 keer. Om weer op adem te komen, mijn bidon bij de vullen en nog meer te drinken. Mijn hoofd nat te maken of mijn t-shirt met lange mouwen te doordrenken om me enigszins koel te houden… Matthijs appt of het gaat. Het gaat…. maar traag... Als ik boven kom zit hij in zijn stoeltje langs de kant van de weg op me te wachten. Ik vraag me af waarom hij me niet enthousiast toejuicht - of op z’n minst even zwaait- maar hij zit te slapen. Ik ben niet de enige die het zwaar heeft;) Er valt bijna niet aan te drinken tegen al dat plassen en zweten. En dan de afdaling, die is zo heerlijk. Die maakt het dat idiote geklim ineens helemaal waard. Als een echte motorracer met mijn knie buitenboord suis ik door de bochten. En een grote grijns op mijn gezicht. Uiteraard uiterst voorzichtig, want als je snelheden van bijna 50km per uur haalt, wil je natuurlijk niet met je blote knietjes het asfalt kussen. Ja, dit is echt heerlijk! Helaas met dit tempo ook weer zo voorbij;) 

En toen kwam de derde klim. En die was echt terror… Steiler dan steil en ook nog eens op meerdere plaatsen onverhard. Ik probeer mijn fiets naar boven te duwen maar soms glijd ik staand naast mijn fiets, met fiets en al weer een heel klein stukje naar beneden. Dit is toch niet normaal… Welke gek heeft bedacht dat we hier wel even naartoe konden fietsen?! Ik ben op, mijn energie is compleet verdwenen en helaas is de nieuwe zak met Haribo beertjes ook al op. Ook Matthijs lukt het niet om al fietsend boven te komen. We ruilen van fiets om te duwen, want die van mij is een stuk zwaarder dan die van hem -uitslover met z’n ultra lichtgewicht bepakking;) We ploeteren ons langzaam naar boven, hijgend en kreunend. Bijna zijn we er, bijna! Als we nog zo’n 200 meter moeten kunnen we weer even fietsen en dan breekt met een harde knal de ketting van Matthijs’ fiets! Gelukkig nu, en niet halverwege de dag;) Het laatste mini stukje tot aan de locatie hangt ‘ie maar aan mijn arm terwijl ik trap. Pas tegen zessen betreden we de prachtige locatie. Gelukkig worden we warm onthaalt door de broer van de aanstaande bruidegom. Na een duik in het zwembad en daarna een frisse douche kunnen we zelfs aanschuiven voor het eten. Eindelijk! We zijn er! 

Die paar dagen, samen met vrienden van Matthijs, daar in Fossombrone waren echt heerlijk. We gebruikten de dagen om de bruiloft heen om lekker te ontspannen aan het zwembad -dat hadden we wel verdiend;)- gezellig samen te zijn met spelletjes en uiteten. Ik kende deze vrienden eigenlijk helemaal nog niet zo goed, maar het was echt super leuk en heel erg gezellig! De locatie waar we verbleven was heerlijk. Een romantisch oud gebouw, compleet gerenoveerd en een prachtig uitzicht over het bergachtige landschap met zelfs in de verte de zee! Woensdag was de bruiloft en die was echt prachtig. De sfeer was liefdevol en gemoedelijk en heel intiem met zo’n klein clubje mensen. De trouwlocatie in Fano is werkelijk bizar. Het is een oude kerk, maar het dak zit er niet meer op, dus het is meer een ruïne. Met een grote witte loper in het midden en aan het einde oude witgeschilderde klassieke stoeltjes waar wij plaatsnemen. Ze zijn allebei echt prachtig en als de bruid wordt weggegeven door haar vader en de bruidegom het niet droog houdt, pinkt iedereen een traantje weg -zelfs ik, terwijl ik ze dus helemaal niet zo heel goed ken. Ze hebben allebei een prachtige speech voor elkaar. Het is een perfecte bruiloft, om jaloers op te zijn. En je stiekem af te vragen of je eigen bruiloft ooit wel zo mooi zal zijn -Ookal weet ik dat het geen wedstrijd is;) We lunchen in het centrum van Fano en als het bruidspaar daarna vertrekt voor hun bruidshoot gaan wij terug naar de locatie voor een duik in het zwembad -ik heb het te doen met die mannen in hun drie en soms zelfs vijf-delige pakken met deze temperaturen. Ook tijdens het diner -waar we met z’n allen aan een lange tafel zitten met daarboven witte lampionnen- zijn er nog wat speeches en weer wordt er gelachen en vloeien de tranen. Het is echt heel bijzonder om hier onderdeel van uit te mogen maken! De fotografes blijven de hele avond aanwezig en ook van ons worden foto’s gemaakt. We willen natuurlijk graag met onze fietsen op de foto bij dit prachtige uitzicht. Maar als Matthijs op zijn fiets wil stappen scheurt hij uit z’n pantalon! Ik ben heel erg benieuwd naar het resultaat van die foto, want wat hebben we gelachen! Het is een heerlijke avond, we feesten en dansen er nog tot laat in de avond op los. Ik ben heel erg dankbaar dat ik bij deze bijzondere dag mocht zijn.