Wat een dag!

Allereerst super lief al die berichtjes op mijn laatste blog! Het was natuurlijk niet de bedoeling om te azen op reacties -of vissen naar complimentjes- maar ik vond het wel echt fijn en het deed me heel erg goed, dus mega dankjewel!

Aangezien ik besloten heb om alleen maar te doen waar ik zin in heb, slaap ik op dag drieënveertig lekker uit. Vandaag wordt ook geen mega lange dag, dus ik doe lekker rustig aan. Met een beetje hulp van Google Maps zoek ik de weg terug naar de route richting Verucchio. Het is gelijk weer behoorlijk stevig klimmen, maar dat levert me wel mooi uitzicht op. Ik heb nog heel lang zicht op Monte Titano en laat daarmee San Marino langzaam achter me. Vrij gemakkelijk vind ik –opgelucht;)- de route terug. Via Google Maps vind ik het toch een beetje spannend of de weg wel echt begaanbaar is -op de heenweg naar San Marino moest ik een keer zo stijl omhoog via een onverhard pad dat ik mijn volgepakte fiets gewoon echt niet omhoog kreeg en toen maar een andere route heb gezocht- dus nu ik weer op de route ben, voelt het alsof ik weer kan ontspannen. Uiteraard is niks minder waar. Als ik net een kilometer of tien onderweg ben en de route me naar een fietspad wijst, is het routebord die kant op doorgestreept. Ik ben natuurlijk eigenwijs en ga toch eerst eventjes kijken, maar wat een fietspad had moeten zijn is nu tot minimaal kniehoogte begroeit met een hele hoop groen. Ik was even vergeten dat er op de website van de route een bestand staat met wijzigingen. In plaats van het fietspad moet ik eerst een eindje langs een drukke weg, dus niks ontspannen... 

Ik fiets langs de rivier de Marécchia -die op veel plekken bijna helemaal droog staat- en begin geleidelijk aan het beklimmen van de Apennijnen. In Rimini had ik gezien dat de camping in Ponte Messa al gesloten is, maar ik hoop dat als ik -zo'n meiske helemaal alleen op de fiets;)- aankom op de camping, ze wel een uitzondering willen maken. En als dat niet het geval is, kan ik nog naar het hostel in Pennabilli. Helaas trapten ze op de camping niet in mijn brave gezicht, dus ging ik toch door naar laatst benoemde. In het routeboekje stond dat het nog 3,5 kilometer moest zijn, maar Google Maps zegt dat het er 8 zijn. Met mijn stomme gezicht kies ik de kortste weg, en dat is met een klim natuurlijk niet echt handig. Pas halverwege realiseer ik me dat de langere route een slingerweggetje was -en daarmee in verhouding dus geleidelijk klimt. Mijn weggetje gaat mega, maar dan ook echt mega stijl omhoog... Ik kan niet anders dan duwen, en voeterend en kreunend –en regelmatig even op adem komend- werk ik mijn fiets langzaam omhoog. Onderweg scan ik zelfs de omgeving voor mogelijke wild-kampeer-plekken –sorry mam;)-, mocht er geen plek zijn in het hostel, want ik ben er helemaal klaar mee. Ik doe er een fucking uur over om boven te komen. 

Als ik dan eindelijk daar ben, zie ik dat het gebouw compleet in de steigers staat. ‘Dit ga je toch niet menen?!’, denk ik nog. Het ziet er donker en verlaten uit. Als ik naar de deur loop en naar binnen gluur, zie ik dat het inderdaad leeg staat en de posters voor de ramen zijn nog uit 2019... Wat een kutzooi! Fuck, fuck, FUCK! Terwijl deze nog gewoon op Google Maps stond, en ook de website was gewoon nog live. Natuurlijk ga ik niet wildkamperen, dus via booking.com vind ik last-minute nog een bed & breakfast. Daarvoor moet ik hemelsbreed een stuk terug, maar gelukkig wel alleen maar bergafwaarts. Tegen schemering kom ik aan bij het huis, maar er is niemand thuis. Even overweeg ik om de tent maar gewoon in de achtertuin te zetten, maar gelukkig willen de buren de eigenaar –die werkt in een restaurant in de buurt- wel even bellen en staat ze 10 minuten later al op de stoep om me binnen te laten. Ik neem een lekkere warme douche en kook vanaf een ligbedje in de achtertuin een soepje. Daarna kruip ik lekker in bed met een boek. 

De volgende morgen word ik behoorlijk verkreukeld wakker. De service is in Italië geweldig, maar de bedden waar ik tot nu toe in heb geslapen zijn van steen! Mijn matje slaapt eigenlijk lekkerder. Na het ontbijt en een kletspraatje met de eigenaar stap ik weer op de fiets. Via Maciano moet ik weer op de route terecht komen, gelukkig alleen maar naar beneden. Na wat stijle haarspeldbochten beland ik op een slecht onverhard pad, van grote keien en stenen. ‘Je zou hier maar omhoog moeten!’, denk ik nog. En je raadt het al, nog geen 10 minuten later is de weg versperd. Er wordt gebouwd aan een nieuwe (snel)weg, dwars over het weggetje waar ik langs zou moeten. Er ligt een berg gruis waar ik echt niet overheen kan. Natuurlijk doe ik even een poging om op die berg van stenen en grond te gaan staan en kijken of ik er toch echt niet overheen kan, maar ik zak weg in het puin en schraap mijn enkel pijnlijk langs een scherp brokstuk. Het kan dus echt niet… Ik eet daar even wat -lees een halve reep chocolade- om wat moed te verzamelen en dat rotpad weer terug omhoog te fietsen… Uiteindelijk is het minder pittig dan ik in eerste instantie had bedacht, maar dan moet het echte klimmen ook nog beginnen. Het aantal kilometers voor vandaag valt reuze mee, maar in combinatie met de hoogtemeters land ik pas tegen 16:00u op de camping. Maar ik heb al weer pech; ook deze camping is al gesloten… Het water en electra zijn al afgesloten. ‘Maar ik heb nog genoeg water bij me en ik hoef niet te douchen’, probeer ik nog. Ik wil alleen maar een plekkie om mijn tentje op te zetten. Maar ze geeft niet toe… -De bitch;)- Ik voel de tranen prikken, maar ik weet dat het totaal geen zin heeft. De volgende camping is nog zo’n 24 kilometer. Oh man, wat een dag… Als ik bel om te vragen of zij wel open zijn, vertelt een vriendelijke dame me dat ik welkom ben. 

Ik dacht dat de weg daar naartoe alleen maar naar beneden zou zijn, maar ik moet eerst nog een stuk omhoog… Tot wel 983 meter! Vanaf een terrasje word ik aangestaard door een groep motorrijders en dan bereik ik eindelijk de top. Als ik langzaam steeds meer snelheid maak tijdens deze 17(!) kilometer lange afdaling ontvouwt er zich ineens een werkelijk adembenemend uitzicht over lago di Montedóglio. Ik kan niet anders dan hardop ‘WOHW!’ uitroepen. Daar stop ik even om te kijken en genieten, van een kilometers prachtig vergezicht. Bijzonder om te ervaren hoe die ellende en frustratie dan ineens als sneeuw voor de zon verdwijnt. Ik geniet van de afdaling terwijl ik super gefocust op mijn fietsje zit om ook maar een mini stuurfoutje -en daarmee een harde kus met het asfalt- te voorkomen, want het gaat keihard naar beneden, heerlijk! 

Het duurt niet lang voor ik Sansepolcro bereik en ik zoek de weg naar de Agriturismo. Ik moet over een aantal drukke wegen, dus ik haal opgelucht adem als ik er bijna ben. Maar dan met nog 100 meter te gaan -Ja echt!- weer een wegversperring… Dit verzin je toch niet?! Ook hier wordt een nieuwe weg gebouwd en weer kan ik er met geen mogelijkheid -stiekem- overheen. Gloeiende, gloeiende *piep*….!! Gelukkig vind ik snel een omweg, maar daar had ik om zes uur ‘s avonds natuurlijk helemaal geen zin meer in. Man, man, man, wat een kutdag… Als ik uitgeteld op mijn stoeltje voor de tent plof heb ik natuurlijk geen zin meer om te koken. Gelukkig hebben ze een restaurantje en ben ik blij dat er echt een super lekkere pasta- of ik had mega honger, dat kan natuurlijk ook;)- word geserveerd.