Wandelend hoofd

Vrijdagochtend vroeg zwaai ik Matthijs uit op het busstation in Rimini, als hij met de Flixbus weer terug naar huis gaat. Ik heb overwogen om een stukje met hem mee te reizen richting Verona en vanuit daar naar Rome te fietsen, maar ik kom een yoga retraite op het strand in de buurt tegen dus ik besluit te blijven. Op aanraden van Matthijs heb ik een extra nachtje in het hotel geboekt en het was inderdaad wel fijn om niet direct mijn fiets weer te hoeven optuigen en gewoon even te kunnen bedenken wat ik nu wil gaan doen. Ik ben inmiddels al op de helft van mijn reis, hoogtijd om te voelen waar ikzelf ook alweer zin in heb! Maar dat valt nog niet mee;) Ik heb de grootste moeite om mijn draai te vinden weer in mijn eentje. Waarom wilde ik dit ook alweer? Ik vond het wel een mooi jubileum, vijf jaar na mijn eerste grote reis, tijd voor een nieuw avontuur. Zo’n tijd van huis bied me verandering van perspectief en daarmee de mogelijkheid om van een afstandje naar mijn leven te kijken en te zien wat me nog wel en wat niet meer bevalt. ‘Maar om dat gevoel te krijgen hoef je niet 8 weken weg te zijn’, antwoord een 365-vriendin daarop, als we het er een aantal weken geleden over hebben. Ik voelde me op de een of andere manier betrapt toen ze dat zei. Ben ik dan toch op de vlucht? Ineens besef ik me dat ik aan het einde van mijn eerste fietsavontuur het miste om iemand aan te kunnen stoten en te kunnen zeggen ‘Mooi hè?’. Dat sommige dingen juist bijzonder zijn als je ze kunt delen. En nu ben ik hier, weer alleen.

Ik breng de hele ochtend door op mijn hotelkamer. De yoga retraite  wordt nog tot en met oktober aangeboden en je bent elke moment van de week vrij om aan te sluiten of te vertrekken. Ik pieker me suf of ik dan toch niet nu juist zal doorfietsen naar Rome en dan vanuit daar weer hier terug naartoe te gaan om mijn reis af te sluiten met de retraite. Sommige  campings gaan al sluiten en met de retraite op het eind loop ik dan gevoelsmatig minder kans om op al gesloten campings te stuiten. Maar aan de andere kant heb ik dan toch weer ineens een planning waar ik me dan aan heb te houden, wat ik juist niet wilde tijdens deze reis! Oh, oh, dat hoofd van mij… Als ik de volgende camping op de route opzoek blijkt die al dicht te zijn, dus dat probleem voorkom ik niet door de retraite uit te stellen. Eindelijk hak ik de knoop door om dan toch maar nu lekker de retraite te gaan doen! Even niks, even vertragen, zonder vliegen en haasten, zijn op één plek met yoga en genieten van het strand. Ik heb er zin in:)

‘s Middags fiets ik naar het strand en na een fijne wandeling voel ik me wel weer wat beter. Ik schuil in een strandtentje -onder het genot van een cappuccino- voor een bui en besluit het festival in het parkje bij Ponte di Tiberio te bezoeken. Als ik terug kom bij mijn fiets is tot mijn grote schrik mijn fietspompje gestolen. Ik haal hem er altijd af, en net nu die ene keer dat ik ‘m vergeet… Ik ben altijd zo zuinig op mijn spulletjes, dus hè wat baal ik hier ontzettend van! Boos stap ik op de fiets en wandel daarna beteuterd over het festival met bloemen en planten. Ik maak een praatje bij de schilderworkshop, maar ik ben totaal niet meer in the mood, misschien morgen. Ik ga uiteten bij hetzelfde lekkere restaurantje als gisteren, maar was even vergeten hoe kut ik dat ook alweer vind, daar in je eentje zitten te koekeloeren, terwijl iedereen het aan alle andere tafeltjes gezellig lijkt te hebben met elkaar. Gelukkig maakte het toetje veel goed;) Maar zodra ik het op heb, fiets ik terug naar het hotel en kijk ik lekker in bed een aflevering Friends voordat ik ga slapen.

De volgende morgen verplaats ik mijn tent -nadat ik eerst een nieuw fietspompje heb gescoord, want als ik nu een lekke band krijg ben ik wel mooi de sjaak- naar de camping in Riccione, zodat ik morgen snel naar de retraite kan in Misano Adriatico. Deze ongezellig grote camping staat propvol in verband met een of andere motorrace dat weekend, dus ik haast me naar het strand voor een schelpen-verzamel-wandeling. Daarna pak ik de bus terug naar Rimini, want ik wil toch nog graag die schilderworkshop doen. Ons onderwerp is de beroemde -en hierboven al eerder genoemde- brug. Ik ga helemaal op in het schilderen, eindelijk mijn hoofd even leeg! De andere mensen in de workshop zijn super vriendelijk en doen echt hun best om mij -die geen woord Italiaans spreekt- er bij te betrekken. Tegen het einde van de workshop worden we uitgenodigd om aan boord te stappen met onze creaties en zo varen we onder de brug door, tussen het kunstwerk van lichtjes door! Een prachtig beeld voor een promotiefilmpje voor de workshop -want dat is waarom we aan boord stappen en er gefilmd wordt- zo in de schemering. We wanen ons tot bekroonde kunstenaars;) Oh, heerlijk dit! Eindelijk ben ik er weer:)

Die nacht slaap ik mega slecht. Mijn camping plek ligt super dicht bij de aanliggende weg, en er razen voortdurend auto’s langs. In de verte beukt nog lang harde muziek en ik heb mijn tent blijkbaar onder een tl-bak gezet, dus ik heb de hele nacht sfeerverlichting… Mijn buren staan op ongeveer 30 centimeter afstand en houden er als ze om 01:00u hun tent in rollen geen rekening mee dat ik daar al probeer te slapen. In eerste instantie denk ik nog, ‘Ach, wat maakt het uit, ik heb straks meer dan genoeg tijd om bij te komen tijdens mijn retraite’. Maar nadat er om 03:00u een auto staande wordt gehouden door de politie -waarom NAAST mijn tent?!- en de motor een uur lang stationair staat te draaien, kan ik mijn slaap niet meer vatten. De volgende morgen word ik dan ook compleet verkreukeld wakker en ik ben een beetje misselijk van slaapgebrek, bleh. Ik doe het rustig aan, want ik kan toch pas vanaf twee uur inchecken in het hotel -2 minuten lopen van het stand!- voor de retraite. 

Ik heb een hele bijzondere week daar op het strand. Twee keer per dag volgen we yoga -soms op het strand, soms (als de rest het te koud (?!) vindt) in een speciaal ingerichte ruimte in het hotel- en twee keer is er een avond meditatie. Het eten is ook inbegrepen en verder zijn we vrij om te doen wat we willen. Voor mij is dat dus lekker lezen op mijn balkonnetje of wandelen of zonnen op het strand en uiteraard af en toe een duik nemen in zee. De retraite zelf is eigenlijk behoorlijk slecht. Blijkbaar geven ze hier een opleiding tot yoga docent -en zij hebben twee keer per dag yoga- die een maand duurt en de retraite-gangers sluiten daar bij aan. Met andere woorden wij hangen er een beetje bij aan, want het gaat natuurlijk om die opleiding. Bovendien arriveer ik in de laatste week van hun opleiding waarin zij allemaal een eigen yogales geven. We hebben dus geen thema, er is geen opbouw -de docent kan je niet leren kennen en vervolgens adviseren gedurende de week, omdat we simpelweg twee keer per dag, die hele week lang, een andere docent hebben- en we worden nauwelijks begeleid omdat deze startende docenten een voorbeeldige les houden -uiteraard begrijpelijk- om hun certificaat te halen! Daar komt ook nog bij dat we in 3 verschillende hotels verblijven als in: slapen in de eerste, ontbijten in de andere en lunch en diner in wèèr een andere. Niet echt omstandigheden om je terug te trekken in je eigen bubbel en te vertragen -zoals de bedoeling is bij een retraite. Als na twee dagen een andere retraite deelnemer toch gaat klagen, komt helaas de aap uit de mouw. Blijkbaar bieden ze de retraite aan naast de opleiding in de hoop zo nieuwe zieltjes te winnen voor een volgende ronde van de opleiding, maar op deze manier slaan ze de plank natuurlijk compleet mis! Het scheelt dat de dames die de opleiding volgen echt super lief en geïnteresseerd zijn -en ik allemaal veren in mijn bips krijg voor het feit dat ik helemaal op de fiets ben;) We hebben fijne liefdevolle gesprekken en ik geniet van het lekkere eten en van het strand, dus ik geef mijn eigen draai wel aan deze week! 

Op de derde dag is daar ineens een yogales die onverwacht fijn is. Eindelijk land ik van mijn hoofd in mijn lijf, ik ben in geen tijden zo ontspannen geweest en tijdens de eindontspanning lopen ineens de tranen over mijn wangen -zonder dat ik eigenlijk weet waarom. Het afgelopen jaar was ook eigenlijk best een rollercoaster van hoge pieken en diepe dalen, dus ik kan me wel voorstellen dat er nog wat opgekropt verdriet zit. Ik houd me op mijn matje nog een beetje in, maar later terug op de hotelkamer laat ik ze maar lekker lopen. Want bij 365 leerde ik dat tranen de wasmachine van de ziel zijn, het lucht altijd op!

Toch gaat dat brein dan stiekem opzoek naar een verklaring;) En twijfel ik weer… Er zijn op dit moment in mijn directe omgeving in het thuisfront dingen die me confronteren met mijn eigen pijn. Ben ik dan toch op de vlucht? Maar wat is dan vluchten en wat is dan leven? Wie heeft er bedacht dat wij het normaal vinden om 40u per week te werken en een baan te hebben die we ‘wel oké’ vinden en dan ‘s avonds uitgeteld op de bank ploffen? Wat nou als ik dàt vluchten vind? Want als je altijd maar druk, druk, druk bent met werken en sporten en je lief of gezin en je sociale leven en je hobby’s, dan heb je ook geen tijd om stil te staan en te voelen wat er eigenlijk onder de oppervlakte speelt. Misschien ben je dan juist aan het vluchten! En ben ik nu aan het leven door te vertragen en mooie plekken te zien en lieve mensen te ontmoeten en vooral mezelf beter te leren kennen. Ach, aan wie ben ik eigenlijk verantwoording aan het afleggen?;) Dit is mijn leven en die mag ik naar eigen believen inrichten! Een van mijn 365 vrienden -en schrijver- is blijkbaar met dezelfde thematiek bezig en beschrijft het prachtig in zijn laatste blog: ‘Misschien is het een vlucht, maar daardoor krijgt je hart wel lucht’. 

Amen!