Het plan is dat ik geen plan heb

Mijn weekje yoga op het strand sluit ik -uiteindelijk- heerlijk af. Het was een fijne week met even helemaal niks, lekker ontspannen en veel strand. Als een andere retraite-ganger al een dag eerder weggaat vertelt ze me dat ze me zo'n leuk mens vindt met een fijne liefdevolle energie en altijd die glimlach. Ik straal -en bloos- van oor tot oor als ze dat zegt, zo zie ik mezelf eigenlijk niet. Ik voel me van binnen zo vaak piekeren en twijfelen, dat er aan de buitenkant wat anders te zien is, heb ik niet door. Heel fijn om te horen natuurlijk, dat kan ik altijd wel gebruiken!:) Ik ben het strand nog niet zat, dus ik zet mijn tent weer op die stomme camping in Riccione, een stuk verder van de weg af dit keer en nu zonder motorrace is het er super rustig. En weer heb ik even moeite om mijn draai te vinden, nu de gezelligheid en de liefdevolle gesprekken van de retraite er niet meer zijn. Ik zit wat voor mijn tent sippig te mokken, als ik bedenk dat er een ongeopende enveloppe in mijn fietstas zit. Er zitten lieve kaartjes en brieven in van mijn oud-huisgenoten. Met een ontroerde glimlach op mijn gezicht vecht ik tegen de tranen terwijl ik er een paar lees. ‘Wie wat bewaard heeft wat', dacht ik in eerste instantie, maar nu –nu het einde van mijn reis langzaam in zicht komt- heb ik stiekem spijt dat ik ze niet al gulzig direct had geopend en ze steeds opnieuw en opnieuw heb kunnen lezen. Op dit moment laten ze me hevig naar huis verlangen, waar de mensen zijn waar ik het meest om geef. Uiteindelijk is dat toch het belangrijkste in het leven, de mensen om je heen. Die geliefde, (beste)vriendin, zus en (klein)dochter –en alles wat ik nog meer ben- blijf ik altijd, hoe ver ik ook bij ze vandaan ben. Maar toch, ineens wil ik zo graag bij ze zijn en knuffelen en mijn wilde verhalen vertellen en met ze lachen. Dan is alleen ook maar alleen.  Tja, ik kan natuurlijk ook gewoon naar huis gaan als ik dat wil...

Ook op dag veertig blijf ik nog lekker op het strand hangen. Ik twijfel even om een sup te huren, maar tegen de middag wordt het aardig donker en begint het te waaien en kan buienradar mij vertellen dat er een hele berg regen en onweer komt. Ik vrees met grote vreze voor mijn tentje –die staat namelijk niet vast, omdat ik op grind sta, in plaats van op gras en daardoor de haringen er niet in kreeg... Helaas levert een hamer lenen bij buren een eindje verderop me ook geen gesprek op. Ik vertrek naar het restaurant om daar wat te eten terwijl ik dan maar lekker een boek lees, en natuurlijk om te schuilen. Er komt inderdaad een hele bak regen naar beneden, maar gelukkig houdt het tentje zich goed en heb ik het met Matthijs’ dikke slaapzak –we hadden onze slaapzakken omgeruild toen hij weer naar huis ging- lekker warm.

De volgende morgen besluit ik verder te gaan, ik wil in ieder geval nog heel graag Florence zien. Tegen de tijd dat ik op de fiets zit, voel ik me een stuk beter. In beweging komen helpt blijkbaar altijd goed om mijn gemoedstoestand te veranderen! Ondanks dat de route daar niet langs gaat, wil ik eerst nog graag naar San Marino. Via bikemap-app vind ik een route die daar vanuit Rimini naartoe gaat. Het is eigenlijk geen fijne weg, vooral over 70 wegen en het is inmiddels weer warm, dus puffend en krakend peddel ik langzaam die kant op. Met een beetje hulp van Googlemaps–en het laatste stuk echt mega, mega, mega klimmen- kom ik eindelijk op de camping aan. Ik zet mijn tentje naast een camper met een Nederlands kenteken. Dan kan ik ze even vragen om een hamer -en heb ik weer even aanspraak;)- want de grond is hier weer keihard, maar mijn Oostenrijkse overbuurman is me al voor en komt er uitzichzelf al eentje brengen. Super lief, maar dat was natuurlijk net niet de bedoeling! Als ik later nog eens voorbij loop raak ik gelukkig toch aan de praat met mijn buren en ze nodigen me uit voor een glaasje wijn. Na het eten maak ik dankbaar gebruik van dat aanbod en we hebben een erg gezellig avond. 

Maandag slaap ik lekker uit en ga daarna met de shuttlebus, die vanaf de camping vertrekt, naar het prachtige centrum van San Marino, daar bovenop die berg. Ik kijk mijn ogen uit in die lieve smalle straatjes en over het adembenemende uitzicht. Ik bezoek een museum en de verschillende burchten en slenter langs de vele sieraden- en souvenirwinkeltjes. Oh, het is er werkelijk prachtig! En tegelijkertijd mis ik het vreselijk om al dat moois met iemand te kunnen delen. Ik besluit ter plekke dat ik niet meer naar Rome ga –wat sowieso nog best een eind is voor de hoeveelheid dagen die ik nog over heb- om ditzelfde gemis daar te voorkomen. Rome bewaar ik tot een ander moment, om dat samen te kunnen bezoeken. Als ik op de camping kom, heb ik geen zin meer om te koken, dus eet ik lekker een pizza in het restaurant –langzaam begin ik mijn draai te vinden in het alleen uit eten gaan;) Daarna heb ik een supergezellige online date met een groepje 365-vriendinnen. De tranen biggelen over mijn wangen van het lachen, wat heerlijk, ik ben weer helemaal opgeladen. Ze moedigen me aan om mijn blog toch door te zetten –want ik heb overwogen om hem te stoppen, omdat er op een van de blogs (waar ik super veel tijd aan kwijt was!) geen enkele reactie kwam en dat vond ik nogal demotiverend, hihi- en om ook zeker niet eerder naar huis te komen. ‘Dus wat ga je nu doen, Pam?', vraagt iemand me. ‘Het plan is, dat ik geen plan heb!', antwoord ik met een grote grijns. Deze reis gaat niet over presteren, over ‘Oh, kijk mij eens, ik ben helemaal naar Rome gefietst!’ of ‘Weet je hoeveel kilometers ik heb gefietst?!’. Deze reis gaat over voelen en ervaren. 's Ochtends opstaan en doen waar ik op dat moment zin in heb, in plaats van een uitgestippeld plan te hebben. Een of twee of zelfs drie nachtjes extra blijven als ik dat wil. Wel kamperen niet kamperen, wel fietsen niet fietsen. Ik heb alle tijd aan mezelf en ik ga er nog even mega van genieten!