De haas en de schildpad

Afgelopen vrijdag heb ik, na drie weken heerlijk vakantie samen, Matthijs vanuit Rimini alweer uitgezwaaid. Ik moest echt eventjes heel erg wennen, weer alleen op pad, maar ik ben er weer!;) Gisteren ben ik aangekomen in Misano Adriatico voor een beach yoga retreat! Vandaag was de eerste dag, die begon om 7:00u met yoga op het strand. Echt te chill voor woorden! Kan ik tussen het yoga’en door, tijdens het zonnen, mijn trouwe volgers mooi bijkletsen -uhm schrijven- over de afgelopen weken:)

De boottocht van Koblenz naar Mainz over de Rijn was echt heerlijk. We voeren langs van die schattige Duitse plaatsjes met lieflijke huisjes en kerkjes en ongeveer 101 burchten. We laten ons aan boord verwennen met lekker eten en genieten op het dek in de -jawel, eindelijk!- zon! En hoe fijn de dag ook begint, zo rot kruipen we aan het einde van de dag onze tent in. Het lukt ons namelijk niet om in zowel Rüdesheim am Rhein -waar we een overstap hadden- als later bij aankomst in Mainz, om op het station treintickets te reserveren voor morgen. In eerste instantie lijken de reserveringen voor de fietsen het probleem, maar later blijkt de grootste boosdoener de stakingen te zijn. We stressen hem compleet. Wat nou als we niet op tijd op de bruiloft zijn! Van Trento naar Fano was in zeven dagen al krap, maar in zes… We splitsen ons op om boodschappen te doen en de tent op te zetten op de camping. Na nog meer frustraties, omdat we eerst de betaling van de overnachting niet konden pinnen -in welke tijd leven we, geen pinautomaat hebben op een camping?!- dus weer de fiets op moesten naar een automaat -wie heeft er nog cash?;)- en later de buurman die heel sociaal een praatje wilde maken, maar niet door had dat we daar op dat moment even totaal geen zin in hadden, zitten we pas om half 10 aan ons avondeten en rollen daarna gelijk ons bedje in.

De volgende ochtend staan we vroeg op, om op tijd op het station te zijn voor een nieuwe poging voor de treintickets -de dame aan het locket gisteravond was niet echt behulpzaam… De meneer die mij helpt doet echt zijn best, maar ook hij vindt geen mogelijkheden en adviseert me om vanmiddag terug te komen. Door de stakingen is er ook voor hem blijkbaar veel onduidelijk. Maar gelukkig lukt het Matthijs om 2 plekjes te reserveren in de Flixbus die woensdagavond vertrekt vanuit Heidelberg naar Verona. De opluchting is groot! We hebben allebei onze hoofden gebroken voor mogelijke oplossingen en terugfietsen naar Maastricht om vanuit NL de auto te pakken die kant op, was een van de opties -kun je je voorstellen hoe groot de paniek was?;). We vieren deze overwinning met een cappuccino en een dikke vette donut en stappen dan op de fiets. Het is nog wel zo’n 100km naar Heidelberg. Als we keihard doortrappen moet dat lukken en kunnen we morgen een beetje chillen en door de stad struinen. Maar we hebben eigenlijk wel wat moeite om te wennen aan weer samen fietsen. Eerst hebben we een beetje ruzie met de navigatie -die mooie nieuwe Garmin van Matthijs doet toch niet helemaal wat we willen;)- om weer op de route te komen. Vervolgens hebben we wat irritaties over of het al lunchtijd is of niet, ligt mijn fietstempo een stuk lager dan dat van hem en beginnen de billetjes ook wel behoorlijk pijn te doen. Tegen het einde van de middag besluiten we dat Heidelberg hem niet meer gaat worden vandaag. Met bijna 80km in de benen belanden we op de camping in Hemsbach, waar ik een lekker maaltje voor ons kook en we later in de Biergarten achter de camping -met uitzicht op een meertje- nog een drankje doen. Morgen maar lekker uitslapen, Heidelberg is niet ver meer en de bus vertrekt toch pas ‘s avonds laat.

En zo gezegd zo gedaan. We nemen vandaag alle tijd. Stoppen na nog geen 5km fietsen om lekker aan het water bij een meertje te zitten en van de zon te genieten en een stukje verder nog eens om een echt boeren ijsje te eten. We komen pas aan het eind van de middag aan in Heidelberg. Daar kwijlen we weg bij mooie kampeerspulletjes in een outdoor winkel en staan dan niet alleen met nieuwe gasblikjes, maar ook met ieder een klassieke blauwe emaille kampeer mok -uit zo’n plastic beker smaakt toch alles wat je er uit drinkt naar plastic…- weer buiten. We dineren in een American Style hamburger restaurant voordat we naar de bushalte gaan. En stiekem vinden we het toch allebei wel spannend hoe het zal gaan en zijn blij als we straks gewoon (met al onze spullen;)) in Italië zijn! Mijn fiets gaat achterop het fietsenrek en die van Matthijs onderin het bagageruim. Het is al donker als we vertrekken, we lezen wat en proberen wat te slapen. Op de grens bij Zwitserland worden we staande gehouden. De douane komt binnen en checkt ieders paspoort, vraagt waar we naartoe gaan en nemen de paspoorten zelfs op een grote stapel mee. Super intimiderend hoe ze met een zaklamp zo op je gegevens staan te schijnen. Het is muisstil in de bus. Er worden twee mensen uit de bus gehaald die hun tassen moeten omkeren. We moeten lang wachten, maar uiteindelijk komen ze terug en mogen we gelukkig verder. Geen fijne sfeer, dus het duurt even voor ik weer in slaap kom. Ik word pas weer wakker als we in Italië zijn, in de bergen. Ik kan nog snel een blik werpen op het como meer, maar voor ik het weet laten we al dag moois alweer achter ons. Jammer dat de reis ‘s nachts was en ik er eigenlijk niks van heb gezien, want ik ben gek op de bergen! Als ik in het routeboekje kijk, zie ik dat het ook vanuit Verona nog wel een eind fietsen is. Tijdens onze overstap in Milaan zie ik op de bus staan dat deze ook nog door zal gaan tot Ferrara. We besluiten onszelf wat meer tijd te gunnen en tot daar door te reizen. Tegen twee uur landen we daar eindelijk en het is er werkelijk -hoe kan het ook anders- bloedheet. Na een boodschap lunchen we in het prachtige centrum en stappen daarna op de fiets richting de camping. Ik ben niet vooruit te branden; het is warm, mijn voeten zijn opgezwollen van de hele nacht zitten en ik ben helemaal kapot van de lange rit en het slechte slapen. Er waren twee mogelijkheden om te kamperen net onder Ferrara. Ik wilde naar de ene, want daar zou een zwembad zijn -en ik kan wel wat verkoeling gebruiken!- en Matthijs naar de andere, want dat zag er op de foto’s op Google leuker uit. Ik peddel steunend en kreunend achter Matthijs aan. Ik ben helemaal op als we er eindelijk zijn. Maar het ziet er vreemd verlaten uit. ‘Is dit het wel?’, vraag ik aan Matthijs. We vergelijken de foto’s met Google. Oei, ja dit is wel, alleen compleet verloederd… ‘Lekker uitgekozen lief!’, bijt ik hem toe. Maar het is de camping die ik had uitgezocht, oeps… De andere camping is nog zo’n 10km. We bellen eerst even -die fout maken we niet nog een keer;)- om te checken of we hier wel terecht kunnen en dat kan gelukkig. Gedeelde smart is halve smart, maar man, man, man, wat een dag… De plek is gelukkig prachtig, bij een boerderij met paarden. Het is meer een soort B&B -de wel bekende agriturismo in Italië-, waar we kamperen in de tuin. We loved it. De eigenaresse is super vriendelijk en komt gelijk met een fles koud water. Na een verkoelende douche en een lekker pastaatje dat Matthijs voor ons maakt ben ik weer de oude;) In mijn routeboekje zie ik inmiddels dat het wel moet lukken om zondagavond al aan te komen in plaats van maandag. Dat zou wel fijn zijn aangezien ik maandag een online sollicitatiegesprek heb voor een zzp-klus. Dat doe ik liever alvast op de bestemming dan ergens in een cafeetje! 

De volgende ochtend blijven we nog lang hangen na het heerlijke ontbijt dat daar word geserveerd en kijken we nog even bij de paarden. Pas tegen het middaguur stappen we op de fiets. En weer ben ik nauwelijks vooruit te branden. Het is warm en die Povlakte vinden we allebei maar saai. We moeten allebei behoorlijk wennen aan weer samen fietsen, nadat we inmiddels allebei fietsreizen hebben gemaakt en daarmee ook zo onze eigen gebruiken hebben. Ik sta het liefst vroeg op en peddel zo rustig de dag door, stop een keertje bij een bankje om te lunchen en ga dan weer verder. Ik ben niet snel, maar ik kom er wel, net een dieseltreintje;) Matthijs slaapt uit tot de zon hem uit z’n tent brand. Gaat dan als een fucking raket en wil het liefst nog even stoppen voor een kopje koffie of een uitgebreide lunch bij een restaurantje. We zijn zo ongeveer het tegenovergestelde van elkaar en dat zorgt voor de nodige frustratie. Voor Matthijs is het natuurlijk super irritant dat ik niet zo snel ben. Net als slenteren door de stad, daar word je op een gegeven moment stront chagrijnig van! We besluiten even los van elkaar te fietsen. Matthijs gaat naar een cafeetje en appt me waar hij is, zodat ik daar naartoe kan gaan. We hebben dit niet heel handig afgesproken, want tegen de tijd dat ik op mijn mobiel kijk, ben ik hem blijkbaar al voorbij gefietst… Het is al half 4 geweest ik heb (natuurlijk) mega honger, ben super moe en het is veels te warm voor mij om comfortabel te fietsen -ik kan zo slecht tegen deze temperaturen…- dus ik kom behoorlijk chagrijnig bij het restaurantje aan waar hij zit. We komen tot de conclusie dat onze combinatie zo ongeveer een ramp is. Met mijn trage tempo en zijn uitgebreide stops komen we nergens en we hebben een bruiloft te halen! Gelukkig is de lunch heerlijk -misschien was ik gewoon een beetje hangry;)- en echt veel meer dan we hadden verwacht, dus we stappen voldaan weer op de fiets. We hebben fijne gesprekken, er word gelachen en ook even gehuild. Ravenna gaan we niet meer halen vandaag, dus we stoppen iets daar boven in Anita, op een camping met paarden en gekke kunstdingen. Matthijs hangt naast de tent zijn hangmat op, waar we om beurten even mega in chillen en zien nog net -na een sprintje een dijkje op- in de verte de zonsondergang. 

Zaterdagochtend vertrekken we -na eerst uitgebreid te hebben geknuffeld met de campinghond- tegen tienen van de camping. We steken bij S. Alberto met een pontje de Reno over en moeten een stukje verder een eind omfietsen omdat de weg is afgesloten. Daarna stopen we voor een cappuccino en weer kort daarna voor de lunch. Het schiet niet echt op zo. Ik baal er van dat we telkens pas op de fiets stappen tegen de tijd dat mijn piek al lang en breed voorbij is, dus we besluiten de volgende morgen vroeg op te staan. We racen door Ravenna heen, we hebben helaas echt geen tijd om daar uitgebreid te slenteren, en fietsen daarna door een fijn naaldbos -waar het ruikt naar de camping in Norg- richting camping. We naderen de Adriatische kust, maar langzaam begint Matthijs’ geduld voor mijn slakkentempo op te raken -dat er met hier en daar wat onverharde wegen niet per se sneller op wordt! Als we op een camping aankomen worden we geweigerd. Ik weet niet of ze echt geen plek hebben of dat ze geen zin heeft in fietsvakantiegangers, maar we krijgen een ‘nee’ te horen. Ze verwijst ons naar een B&B een stukje verderop, waar gekampeerd mag worden. Lekker dan… ‘Oh, het is maar vier minuten’, zegt Matthijs na een kijkje op Google, ‘dus we zijn er over 8 minuten’. Ja, bedankt… De B&B is terug waar we zo ongeveer vandaan kwamen. Ik zou liever nog een stukje verder fietsen, naar een van de campings aan het strand! Ik wil zo graag afkoelen door te zwemmen…

De eigenaresse is super vriendelijk. We mogen de tent in haar achtertuin zetten en gebruik maken van de douche in haar B&B en morgenochtend ook ontbijten. Als we weer zijn opgefrist en ik wil gaan koken kom ik er achter dat er een eitje is gebroken in een van mijn voortassen -niks geleerd van mijn vorige trip, want toen is het ook een keertje gebeurd…- en ja, deze was nog niet gekookt. Ik weet niet hoe ik het voor elkaar heb gekregen maar nagenoeg de hele inhoud van het ei is in de zoutmolen beland -scheelt toch een hoop troep! Matthijs vermaakt zich gedurende mijn kookkunsten -ja, ook daar doe ik ellenlang over;)- met het in water koken van deze bijzondere inhoud van de zoutpot. Het zout lost op in het water en als het ei is gestold kan het worden weg geschept. Na lang genoeg koken verdampt het water en kan het zout terug in het potje. Knap ventje heb ik hè? Je moet wat om hem een beetje bezig (lees tevreden) te houden;). Nee grapje, ik heb oprecht met verbazing zitten kijken! En waar we samen met verbazing -en een tikkeltje afgunst- nog meer naar hebben zitten kijken, zijn de hoeveelheid vliegen die hier op de ‘camping’ zijn. Er smullen er een heleboel van onze smerige sokken, ondergoed en fietsbroekjes die aan de waslijn hangen uit te dampen -jap, gooor! 

Ik dacht dat ik wel even 3 weken aan verhalen en ervaringen in een dagje uit mijn digitale pen zou knallen. Maar dikke mooi niet natuurlijk! Er komt binnenkort meer;)