Eindelijk vakantie!

De vrijdag na de bruiloft vertrekken we, na het ontbijt, weer van deze prachtige locatie. Eigenlijk hebben we helemaal geen zin meer om te fietsen, dus Matthijs heeft een mooie camping uitgezocht zo’n 20km verderop. We komen daar via weer behoorlijk wat klimmen en afdalen -maar ècht steil! We moeten af en toe even stoppen om onze remmen te laten afkoelen- maar eindelijk hebben we alle tijd, dus het geeft helemaal niet. Het is een mooie camping met grote campingplaatsen en een lekker zwembad. De camping wordt gerund door een Nederlands echtpaar en er staan dan ook bijna alleen maar Nederlanders. We worden enthousiast begroet en bewonderd over het feit dat we helemaal met de fiets zijn. Ik denk dat ze hier maar weinig vakantiefietsers zullen ontvangen, want het is hier echt mega klimmen. En ik gok dat de meesten de uitgestippelde routes volgen, die lang niet door zulke bergachtige landschappen voeren -en wij zijn natuurlijk van de route afgeweken. We blijven hier een paar dagen hangen, lekker uitslapen, chillen in de hangmat en lezen bij het zwembad -zaterdag hebben we hem zelfs even helemaal voor ons alleen! Eindelijk hoeven we even helemaal niks:)

Na twee dagen lekker hangen en niksen willen we ook wel graag een stadje bekijken, dus op maandagmorgen, na het ontbijt met vlaggetjes -want Matthijs is vandaag jarig!-, vertrekken we richting Pesaro. Vlak voordat we op camping Panorama belanden moeten we weer flink klimmen, onverhard dus duwen naast de fiets. ‘Beter heeft die camping het beste uitzicht ooit’, puf ik er hijgend uit. En dan ineens als we er bijna zijn -aan de overkant van de straat waar de camping zich bevindt- kijken we uit over de Adriatische Zee. Wauw! Op de camping is het erg droog, maar we vinden een schaduwplekje onder een stel naaldbomen. Het kampeerterrein is onderverdeeld in een soort plateaus. We kiezen een plateau uit van waaruit we over de campers en caravans heen kunnen kijken. Daarna stuur ik Matthijs naar het zwembad, want ik heb nog wat voor te bereiden voor z’n verjaardag;) Al in Roermond had ik een stel ballonnen gekocht die je aan elkaar kunt knopen, zodat ze een lange slinger vormen. Deze bind ik aan de tent vast. De overbuurvrouw ziet me bezig en als ik even later zelf ook naar het zwembad loop nodigt ze ons uit om een prosecco te komen drinken. Na een korte plons -en een vette irritatie, want blijkbaar moet je een badmuts op om het zwembad in te mogen, wat een onzin…- en daarna mijn cadeautje sluiten we bij onze Oostenrijkse buren aan. Ze hadden al geraden dat Matthijs jarig is toen ik met de ballonnen bezig was. Na de tijd gaan we lekker uiteten in het restaurant op de camping.

Op dag achtentwintig willen we graag naar Pesaro. We hebben geen zin om te fietsen, dus besluiten lekker met de bus te gaan. Als we de camping aflopen, komen we langs het uitzicht over zee en herinneren ons dat de campingeigenaar gisteren vertelde dat je daar ook naar beneden kunt, dus dat gaan we eerst doen. Het is een behoorlijk geklauter naar beneden van steile rotsachtige weggetjes. Het laatste stukje gaat zelfs met een touw, een beetje spannend, maar natuurlijk wel heel leuk. We belanden op een verlaten strand van grote keien en afgezien van onze Belgische buren is er helemaal niemand te bekennen! Zodra we echt helemaal beneden zijn vervolgen de buren hun weg alweer naar boven. Het voelt alsof we ons bevinden op een onbewoond eiland, echt heerlijk. Het water is super helder, dus ik wil er heel graag in, maar we hebben onze zwemkleding niet bij ons. In het kraamboek voor het baby’tje van mijn beste vriendin vulde ik bij de vraag wat je echt gedaan moet hebben in: ‘In je blootje zwemmen in de zee.’ en aangezien ik dat zelf eigenlijk nog nooit had gedaan, begrijp je wel wat wij daar zijn gaan doen;) Ik vind het heerlijk om gewoon samen gekke dingen te doen! 

Op verschillende plekken op het strand staan van die torens, gemaakt van de langwerpige keien waar het strand uit bestaat. Wij willen er natuurlijk ook eentje bouwen, maar bij het tillen van een iets te zware steen, schiet het Matthijs in zijn rug. Ik maak me zorgen over de terugweg met de klim naar boven, maar die gaat verbazingwekkend goed en snel. Maar als we naar de bushalte lopen wordt het er niet beter op, dus na wat aandringen van mij besluiten we toch terug te gaan naar de camping en niet naar Pesaro. We nemen een ijsje, hangen wat voor de tent en bij het zwembad en gaan gewoon lekker alweer uiteten. Daarna zitten we lekker bij de tent terwijl ik een kopje thee voor ons zet. Die nacht kruipen we lekker vroeg ons bedje in, hij in de hangmat in de hoop dat het dan beter zal gaan met zijn rug.

De volgende morgen ben ik al vroeg wakker en ik hoor aan wat gewiebel in de hangmat naast me dat Matthijs ook niet meer slaapt. Als ik op mijn telefoon zie dat de zon over 10 minuten op komt, stel ik voor om samen te gaan kijken. We lopen samen de camping af, naar dat mooie uitzichtpunt over zee. Het is prachtig en zo gek dat ‘ie dan ‘ploep’ zo ineens tevoorschijn komt! Daarna kruipen we stiekem nog weer even terug in bed, ik in de hangmat dit keer, maar echt slapen doe ik niet meer. Matthijs heeft inmiddels een ticket terug geboekt met de Flixbus voor vrijdag vanuit Rimini naar Maastricht -voor hem zit de vakantie er maandag namelijk al weer op. Het lijkt me een goed idee om vandaag alvast een camping op te schuiven en dan donderdag weer eentje, zodat Matthijs met z’n rug niet zo lang achter elkaar op de fiets hoeft te zitten. Maar als we eenmaal onderweg zijn lijkt het redelijk te gaan, dus besluiten we toch gelijk door te fietsen naar Rimini zodat we morgen nog een hele dag hebben om iets leuks te doen. Via Misano Adriatico en Riccione fietsen we weer die kant op. We komen langs een heleboel prachtige gebouwen die leeg staan en aan de begroeiing -soms ook binnen- te zien is dat niet van gisteren. En waar we een kleine twee weken geleden nog over de hoofden konden lopen, zijn ook de boulevards nu gek genoeg ineens helemaal leeg! We twijfelen een beetje of dit nou super chill is, of dat het voelt alsof we in een spookstad zijn beland;) 

Halverwege de dag hebben we een Airbnb geboekt, slapen in een bed is met een zere rug natuurlijk een stuk fijner dan op een matje. Als we daar aan komen -het blijkt een hotel te zijn- ziet het er ook daar vreemd verlaten uit. Gelukkig komt de eigenaar kort daarna aangereden. Hij vertelt ons dat het elke jaar hetzelfde is. Tot en met het tweede weekend van september is het er nog super druk, en dan maandag helemaal leeg. Heel bijzonder. We mogen de fietsen in de lobby zetten en verhuizen de rest van onze spulletjes naar onze hotelkamer. Ik ben elke dag veel tijd kwijt aan het opnieuw inpakken van mijn tassen -ik heb ook alsnog best veel bij me-, dus op verzoek van Matthijs haal ik ze allemaal helemaal leeg om nog eens te kijken of ik wel echt alles nodig heb. Ik maak van de gelegenheid gebruik om alles keurig netjes uit te stallen en er eigenlijk een klein geordend kunstwerk van te maken. Samen concluderen we dat er een aantal dingen overbodig zijn -die kan hij mooi weer mee terug naar huis nemen;)- en maken vervolgens een nieuwe indeling. Daarna kokkerellen we gauw wat in elkaar op het balkonnetje en proberen alvast van die elektrische stepjes -net zoals je in Enschede die groene scootertjes hebt- uit om morgen Rimini mee te ontdekken. 

Donderdag sluiten we onze vakantie samen af met een heerlijke dag. Na een lekker ontbijtje in het hotel, vertrekken we met onze stepjes richting Rimini. We struinen over een marktje en rijden dan via de kust weer verder richting het historische centrum. Ik vond het eerst maar onzin die stepjes, maar Matthijs had gelijk, ze zijn eigenlijk hartstikke leuk! Je hoeft niks te doen en ze brengen je super makkelijk van de ene kant naar de andere kant van de stad. Matthijs wilde me eigenlijk meenemen maar een museum, maar we zijn even vergeten dat hier in verband met siësta dingen soms ‘s middags dicht zijn - komt mooi uit, want ik had helemaal niet zo’n zin;) Dan gaan we maar even bij een restaurantje een broodje doen en rijden verder naar het park bij Ponte di Tiberio. Daar doe ik zelfs nog even een dutje  op een bankje, met mijn hoofd in Matthijs’ schoot. Als we vervolgens een terrasje willen pakken, komen we per ongeluk uit bij het lekkerste restaurant van Rimini -Matthijs heeft alweer honger en dan kan ik natuurlijk niet achterblijven;) Daarna genieten we in het reuzenrat van het uitzicht, eten een ijsje en een crap -ja, alweer eten…- en banjeren nog lekker over het strand terwijl ik allemaal mooie schelpen uitzoek. Tegen schemering rijden we weer terug naar de brug, om naar het lichtkunstwerk te kijken in het water en gaan nog één laatste keer naar het restaurant waar we vanmiddag toevallig terecht kwamen. Het was werkelijk waar verrukkelijk! Een heerlijke afsluiting van deze super fijne dag.