Het kan niet fout gaan, hooguit anders dan verwacht!

Hallo, daar ben ik weer! Mijn fietsreis naar de Middellandse Zee heeft zoveel indruk gemaakt, dat ik het -na (ruim) 5 jaar- wel weer tijd vond voor een nieuw avontuur;) Het borrelt stiekem al een hele tijd en de route naar Santiago de Compostella staat bovenaan mijn lijstje, maar vrienden van vriendlief gaan deze zomer trouwen in Italië, dus Santiago moet nog maar even wachten! En zo geschiedde. 

Woensdag was het dan eindelijk zo ver! Ik vertrok met mijn volgeladen fiets weer vanuit Enschede. Dit keer zonder groot uitzwaai committee - ik hoefde mijn aandacht alleen maar te verdelen over Matthijs;) De afgelopen weken waren druk; met laatste werkdagen, mijn fijne plekje in Arnhem leeghalen voor de onderhuurder die er gedurende mijn reis -en langer, maar daarover later meer;)- in komt, nog even gauw mijn fiets laten nakijken, nog even gauw het laatste vaccin, nog even gauw… En toen was het moment van vertrek ineens al daar. Matthijs helpt me met het updaten van mijn Mio en zet op het laatste moment nog de trappers van zijn oude fiets op die van mij -halleluja!- terwijl ik nog even gauw een account aanmaak voor mijn splinternieuwe e-reader en een soort kaftje in elkaar flans voor mijn papier -want er zal getekend worden onderweg! Ohja, en ik wilde de tent ook nog gauw -onder toeziend oog- even uitproberen. Toch wel fijn om dat niet voor het eerst op de camping te moeten doen;) En dan stap ik -4 uur later dan gepland, hoe kan het ook anders- pas om twee uur op de fiets. En ik wilde vandaag nog wel 65km afleggen... ‘Achjoh, anders pak je toch gewoon de trein’, zegt Matthijs nog. ‘Nee echt niet!’ antwoord ik afkeurend. 
 

Mijn eindbestemming voor vandaag is Brummen. Morgen heb ik namelijk met mijn beste vriendin en haar vriend -die in Eerbeek wonen- afgesproken. Ze zijn net voor het eerst ouders geworden en ik wil hun kleine grote wonder natuurlijk heel graag nog even knuffelen voordat ik op reis ga. Vanuit Brummen kan ik dan morgenvroeg makkelijk naar Eerbeek. Aangezien ik zo laat pas ben vertrokken vind ik dat ik behoorlijk moet doortrappen, want ik moet en zal Brummen halen vandaag. Ik houd mijn kilometerteller nauw in de gaten, om te kijken of ik wel boven die 15km per uur blijf uitkomen! Mijn ongetrainde billen beginnen na 45minuten al een beetje zeer te doen -ik had me voorgenomen om dit keer wel echt te gaan trainen, maar helaas weer niet gelukt… Laat dat eelt maar komen;) Ik fiets over Boekelo en Hengevelde en betrap mezelf er ineens op dat ik meer bezig ben met die kilometerteller dan met genieten van het fijne Twentse landschap. Gelukkig net optijd want Diepenheim is zo leuk met al die lieve huisjes! Afgezien van twee kleine buitjes heb ik mijn regenjas eigenlijk niet nodig, want ondanks dat het grauw is, is het gelukkig niet koud. Ik stop af en toe voor een plaspauze, werk mijn eerste rolletje mentos -ik kreeg een hele vracht snoep mee voor ondergaan;)- naar binnen en ga eigenlijk best lekker! Mijn fiets fietst weer als nieuw na die reparatie -die overigens 2/3 kostte van wat de fiets me toendertijd heeft gekost, maar iedere cent waard, want iets met emotionele waarde!

Maar langzaam begin ik moe te worden en klinkt die trein toch ineens wel erg aantrekkelijk. Er speelt zich een hele discussie af in mijn hoofd want de trein is natuurlijk valsspelen en falen volgens mijn ego. Ik besluit dat deze reis niet hoeft te gaan over doorzetten, maar mag gaan over voelen en ervaren en ik ervaar nu -nu ik fiets op een lang recht stuk naast een N-weg waar de auto’s voorbij razen (SAAAI)- dat ik voor vandaag eigenlijk geen zin meer heb. Om 17:00u ben ik in Lochem en hak ik de knoop door dat ik niet nog eens 23km ga fietsen. Ik zoek een camping uit op Google Maps, midden in Warnsveld op 8 minuten fietsen van station Zutphen. Dan pak ik morgenvroeg lekker de trein naar Dieren en dan fiets ik vanuit daar door naar Eerbeek, goed plan! Gelukkig heeft de camping nog plek, ik vertel aan de telefoon dat ik er over een uurtje a anderhalf wel zal zijn. Even staan heeft me goed gedaan en ik ga weer als een speer -ik ga bijna twijfelen of ik niet gewoon door had moeten fietsen naar Brummen;) 

Maar met nog 8km te gaan kak ik helemaal in. Ik heb honger en ik ben moe en ploeter en pruttel mezelf vooruit. Gedurende 3km kijk ik wel 10 keer op mijn Mio om te kijken of ik er al bijna ben. Tegen half7 kom ik dan eindelijk aan in Warnsveld. Volgens Mio zou ik er moeten zijn, maar dit is middenin een dorpsstraat… Ik kijk nog eens op de website. Blijkbaar staat het niet goed op Googlemaps! De straatnaam en het huisnummer zijn wel goed, maar de plaats niet. Het is nog eens 45minuten rijden naar de camping. Shit… Daar heb ik natuurlijk geen zin meer in. Ik zoek snel verder naar een andere camping. De dichtstbijzijnde is nog 8km, maar die is waar ik potverdikkie net vandaan kom. De volgende is, die camping in Brummen die ik oorspronkelijk bedacht had… Nouja, dat moet dan maar! Ik vis nog gauw een tweede rolletje mentos uit mijn fietstassen en stap weer op. Ik merk op dat ik niet eens echt baal, fijn! -Dat zou 5 jaar geleden wel anders zijn geweest;) Ineens heb ik weer een flink tempo te pakken. Tegen de tijd dat ik op de camping zal zijn is het wel heel erg laat, dus ik besluit dat ik gewoon eten laat bezorgen op de camping! Oeh, ja kapsalon, daar heb ik zin in! Dat fiets ik er morgen wel weer af. Of eigenlijk heb ik dat er vandaag al af gefietst natuurlijk;) 

Eenmaal op de camping installeer ik gauw de thuisbezorgd app. Overal moet ik 20 euro besteden voordat ze komen bezorgen. Dat kan toch niet waar zijn? Ik zoek de enige plek die kapsalon bezorgen op en bel voor de zekerheid. Thuisbezorgd verdient er ook aan natuurlijk, misschien is het anders als ik ze persoonlijk bel. ‘Jahoor, dat kunnen we gewoon bezorgen mevrouw, is wel €12,95 bezorgkosten.’ ‘Twaalf vijfennegentig?!’ roep ik verbaasd uit. Dat lijkt me een beetje overdreven. Ik zeg dat ik wel wat anders ga zoeken dan, maar ik weet dat er niks anders is… En ik had me er nog wel zo op verheugd! Ook al ben ik inmiddels een beetje over de trek heen. Net als ik ophang komt de buurvrouw van twee caravans verderop vragen of ik thee wil. Dat sla ik natuurlijk niet af! Er staan koekjes en druiven op tafel en ik mag er zoveel nemen als ik wil. Dat laat ik me natuurlijk geen tweede keer zeggen;) Na wat gezellig geklets over onze vakanties duik ik mijn tentje in, waar ik nog maar even een bammetje met salami naar binnen stop. Daarna belt Matthijs nog even over hoe mijn eerste dag was. Ik vertel hem hoe bizar luxe ik zijn tent vind, met die glow in the dark dingetjes aan de ritssluiting. Deze voelt zoveel ruimer dan mijn eigen -iets met op je rug liggen met je knieën omhoog proberen je broek aan te trekken… Eerlijk is eerlijk -ik beschuldig hem er altijd van dat ‘ie materialistisch is, en steeds het nieuwste van het nieuwste en het beste van het beste wil;)- dit is wel echt een fijne tent, alles zit echt mooi in elkaar! Dus ik ben wel een beetje verliefd (net zoals hoe papa ooit verliefd werd op hoe degelijk alles in elkaar zit bij Mercedes), maar niet tegen Matthijs verklappen hoor;) Daarna kruip ik lekker in mijn slaapzak, want ik heb al vroeg bij Ilonka en Ernst afgesproken.