Eigen schuld, dikke bult!

Zaterdag was het behoorlijk laat geworden -omdat ik mijn kilometers lange verhaal voor mijn lieve fans aan het schrijven was- dus ik kon op mijn zestiende dag nauwelijks uit mijn slaapzak komen. In de lieve brief van gisteren zat een sleutelhanger met twee mooie foto's, dus die hing ik trots aan mijn fietsensleutel. Langzaam werd het in de tent broeierig warm, door de zon die op de tent stond. Eenmaal buiten was het een stuk frisser dan verwacht. Ik voelde me sloom en dat was ik ook, want ik zat na 11.00u pas op de fietst. Gelukkig had ik besloten een rustig dagje te houden. Na een uur fietsen, nog geen 8km te hebben gefietst en me ellendig te voelen, besloot ik even te stoppen voor de lunch. Ik baalde als een stekker toen de grapefruit, die ik gisteren gekocht had, verrot bleek te zijn, maar de boterhammetjes hadden me weer wat energie gegeven, dus ik fietste enigszins opgeknapt verder. Nog geen 45min later, hadden mijn lintwormen dat natuurlijk al lang verteerd en was ik weer terug bij af... Onderweg gebeurde er weinig spannends. Het landschap was al dagen hetzelfde -saaaaaaai- en onderweg kwam ik 3 fietsers en anderhalve auto tegen. Ik dacht na over van alles en nog wat en over die eventuele tatoeage. Ik wilde misschien toch liever iets zelf ontwerpen, iets bloemigs, dus stopte ik hier en daar om wat bloemetjes te plukken en straks in mijn tentje na te tekenen. Ik stopte ze zorgvuldig in het achtervakje van mijn regenjack -die ik had aangetrokken omdat het inmiddels nog erger was afgekoeld- en trappelde dan weer verder. Het enige 'spannende' wat ik die dag meemaakte was toen ik hardop: 'Holy shit!' uitriep, omdat er langs de kant van de weg een das lag. Aangereden dan wel, arm beest. Dat was wat ik bij de egel had willen voorkomen... Ik verbaasde me over het feit dat dit beest zo groot was, ik kon me niet herinneren dat ik er ooit een in het echt had gezien. Ik fietste geschrokken verder, in de hoop dat dat mij bespaard zal blijven tijdens mijn reis. Eindelijk op de camping in Charmes, aan de Moezel, zette ik mijn tentje op en kroop er nog net in voor het begon te regenen. Ik was teleurgesteld toen bleek dat mijn bloemetjes al verdord waren, dus tekende ik wat in mijn Flow-tekenboek. Daar werd ik na deze teleurstellende dag nog behoorlijk vrolijk van. Vandaag had ik zestien dagen gehad en aangezien ik verwacht er 32 dagen over de doen, ben ik nu dus al op de helft! Ik heb er op gerekend dat het 1.600 km zal zijn en er staat op dit moment 833km op mijn teller. Het lijkt er dus op dat ik nog op schema lig, joeppiee! Met dat idee kroop ik tevreden in mijn slaapzak. 

Op dag zeventien stond ik braaf met mijn volgepakte fietst -en helaas nat ingepakte tent- om 8.50u voor de Lidl. Met de rest van mijn boodschappen netjes ingepakt, propte ik nog gauw twee croissantjes en een hand Haribo snoepjes naar binnen en begon aan mijn tocht. Ik had gehoopt dat de snoepjes hetzelfde effect zouden hebben op mij als op mijn neefje, en ik dus met 10min. op de volgende camping zou staan, maar dat was helaas niet het geval. Toch liep mijn dag voorspoedig en toen ik om een uur of 13.00u stopte voor de lunch had ik er al 30km op zitten. Ik genoot immens van het super lekkere brood dat ik vanmorgen had gekocht. Het was zo'n groot donkerbruin brood met een keiharde korst, dat je zelf moet snijden, met een stevige maar toch zachte structuur en een intense smaak. Fijn dat je soms van zo iets kleins zo debiel kunt genieten, ghehe. Het was koud, maar ik fietste vrolijk verder. Na een paar kilometer kwam een meneer me tegemoet die opgewekt 'Hallo!' riep. Blijkbaar kun je er vanuit gaan, dat als je iemand met zo'n overbeladen fiets ziet, het een Nederlander of misschien een Belg is. We maakten even kort een praatje. Hij doet de route andersom, hij was in Nice begonnen en nu dus weer onderweg naar huis. Hij maakte de indruk dat hij gauw weer verder wilde. 'Maar verder alles goed?', vroeg hij. Jawel hoor, antwoordde ik, alleen een beetje alleenig. 'Ja, daar heb je zelf voor gekozen, toch? Dat heb je wel weer als je straks thuis bent. Eigen schuld, dikke bult', reageerde hij. En bedankt... Vraag me dan niet hoe het met me gaat, grapjas. 'Nou goede reis verder, hè!', en hij verdween. Ik had nog zo'n 10km te gaan tot Darney toen er iemand naast me kwam fietsen. 'Hallo, lekker onderweg?'. Het was een meneer -ik dacht Ton, maar het had ook goed Tom kunnen zijn- die mee gaat doen aan de Alpe d'Huez en dan ging hij er ook maar even op de fiets naartoe. Een getraind fietser dus. Het eerste stuk volgde hij dezelfde route als ik, dus we fietsten, vrolijk kletsend, samen verder. De camping in Darney bleek dicht te zijn, maar ik kon in mijn routeboekje zien dat er over nog 10km, in Claudon, weer een camping zou zijn. In de stromende regen trapten we stevig verder. Als ik alleen was geweest was ik stront chagrijnig geworden, maar nu ik gezelschap had maakte het me niks uit. Door zijn tempo bleef ik toch wel warm. 'Ga ik niet te snel voor je?', vroeg hij. Nee joh, antwoordde ik -kiezen bijtend en tong binnen boord houdend...-  Toen we eindelijk in Claudon waren, stuitten we op een bordje: camping 5km. Shit, nog 5km? Toch maar naartoe fietsen, want ik was niet van plan om te gaan wild kamperen. Zes kilometer verder weer een bordje: camping 1,5km. Nog verder?! Toen we het toch maar even aan een paar voorbijgangers vroegen, bleek het zelfs nog 2km te zijn. Maar het was de tocht waard. Het was een mooie kleine camping, ze hadden verschillende dieren -die gewoon los over het terrein liepen- en de eigenaar had het sanitair en een paar kleine huisjes op het terrein zelf gemaakt. Na enig overleg mochten we zelfs onze tentjes onder een afdakje zetten, zodat we die de volgende ochtend niet nat in hoefden te pakken. Toen we een tijdje stil stonden op de camping merkte ik pas hoe doorweekt we eigenlijk waren geworden. Je hoorde het water in mijn schoenen klotsen als ik liep, mijn topje en het t-shirt dat ik daaroverheen droeg waren doorweekt van het zweet, de trui daaroverheen was gelukkig droog, maar het vest dat ik daar weer overheen aan had en het regenjack waren doorweekt van de regen. Blijkbaar was mijn regenjack toch niet zo waterdicht... Na een warme douche trok ik mijn trainingsbroek en dikke fleece vest aan en plastic zakjes over mijn pluche sokken, voordat ik mijn natte schoenen weer in ging. Zo bleef ik tenminste lekker warm. De mooie sleutelhanger aan mijn fietsensleutel was niet erg opgeknapt van dit weer. De foto's waren uitgelopen en daardoor vervaagd. Ik had er welgeteld een dag plezier van gehad... We kookten onder een overdekt terras -dat de eigenaar uiteraard ook zelf had gemaakt- ieder ons eigen eten en kletsten over van alles en nog wat. De andere mensen op de camping -een stel in een tent en een gezin in een woonwagen (met paard!)- vonden het werkelijk fantastisch dat we dit deden en vooral ongelofelijk toen bleek dat we niet bij elkaar hoorden -volgens hen al helemaal voor mij, zo'n jong meisje helemaal alleen!-.

De volgende ochtend begonnen we onze dag samen aan het ontbijt en zaten we, op mijn achttiende dag, om 9.30u weer op de fietst, in onze natte kleren en schoenen, brrrr. De voorspellingen voor vandaag waren nog wat druilerig, maar als het goed is moet het morgen 23*C worden! Ik keek er naar uit, want ik heb dan mijn rustdag gepland:) Via zijn GPS belandden we via een korte weg weer op de goede route, een weg die ons door het bos stuurde, waar de natuur wild oogde, het stijl naar beneden liep en een beekje door het landschap slingerde. Kijk, dat zijn de landschappen die ik graag wil zien!:) Na een uur samen gefietst te hebben ging hij verder, hij had nog 80km te gaan die dag en met mijn tempo ging hij dat natuurlijk niet halen. Ik was er stiekem wel blij mee, want ik probeerde zijn tempo bij te houden, maar dat was echt too much. Ik had voor het eerst sinds mijn reis vreselijke spierpijn in mijn boven benen -zeker door gisteren dat laatste stuk, toen ik me niet wilde laten kennen...- We wensten elkaar een goede reis en ik hem heel veel succes in de Alpen, daarna vervolgde hij zijn weg en verdween als een blauwe stip aan de horizon. Vervolgens mocht ik weer beginnen met klimmen en dat ging zo alleen natuurlijk met een slakken tempo. Na een paar kilometer fietsen, kwamen me twee mannen tegemoet. Ik nog steeds vreselijk ploeterend de berg op, zij suizend de berg af. Ze zwaaiden uitbundig toen ze me voorbij reden en een van hen riep nog: 'Hallo, Pamela!'. Die waren Ton zeker tegen gekomen. Ze lieten me met een brede grijns achter. 

Tegen een uur of 13.00u vond ik het wel weer tijd om een bankje te zoeken en mijn lunch te nuttigen, maar ik stopte eerst even voor een plasje. Toen ik daarna nog een snoepje stond te peuzelen hoorde ik achter me; 'Bonjour!'. Terwijl ik 'bonjour', antwoordde draaide ik me om en toen stond daar een echtpaar met volgepakte fietsen. Dat aanzicht vervolgde ik met een vrolijk; 'Oh, hallo!'. We hebben eerst een hele tijd staan kletsen en toen zochten we samen een bankje op om te lunchen. Na de lunch fietsten we verder naar Port-sur-Saône. Hij als navigator voorop en ik samen met haar er achteraan. Ze vertelde dat ze dat altijd zo doen, hij rijdt voorop met het routeboekje en zij rijdt er 10 meter achter, genietend van de natuur. Naast elkaar fietsen is toch vaak niet echt een optie, dus vindt ze het altijd erg gezellig als ze mensen onderweg of op de camping tegenkomen. Hij heeft daar wat minder behoefte aan, maar zij vindt dat juist het mooiste van de hele reis. Ze vertelde dat ze een stuk van de groene route doen en dan door zouden gaan naar een Mont nogwat -ik ben vergeten welke- en daar zouden ze dan een gezellige week hebben met Yoga en leren met GPS om te gaan. Ze hebben zelfs nog wel tijd genoeg om terug te fietsen, maar ze wist niet of ze de kinderen en kleinkinderen wel zo lang wilde missen, dus dat zouden ze tegen die tijd wel bekijken. Op de camping was het nog erg rustig. 'Vind je het gezellig als we de tent dicht bij jou zetten, of wil je liever alleen staan?' vroeg ze. Ik antwoordde dat ik dat wel gezellig vond, maar dat ik niet wist wat meneer wilde. -Vervelende situatie vond ik het, ik vond het gezellig om te kletsen, maar ik wilde hem ook niet in de weg zitten.- 'Nee joh, ik doe gewoon zo', zei hij en hij stopte zijn vingers in zijn oren. Ze zetten hun tentje tegenover die van mij en daarna heb ik nog even bij ze gezeten met wat te drinken en een stukje extra pure chocolade -Ja, dat lustte ik wel-. Daarna gingen zij boodschappen doen en ik mijn eten koken. Na de afwas heb ik gretig gebruik gemaakt van de wifi-verbinding, net zolang tot het buiten donker was en de batterij van mijn telefoon leeg. Al mijn spulletjes lagen nog buiten toen ik weer naar mijn tent liep en toen zaten er dus overal kleine naaktslakdiertjes onder geplakt. Beetje jammer dat ik daar pas achter kwam toen al mijn spulletjes weer in mijn tentje stonden... 

Vanmorgen, op mijn derde rustdag en negentiende reisdag, werd ik al vroeg wakker geblaft door een vervelend klein rothondje. Ik moest er toch uit om te plassen en eigenlijk vond ik het zonde van mijn dag om daarna weer te gaan slapen. Op mijn gemakje begon ik aan mijn reisverslag en ontbeet ik met een banaan, een eitje en chocolade koekjes, lekker omdat ik daar zin in had en me tegenover helemaal niemand hoefde te verantwoorden:) Tegen een uur of 10.00 hadden mijn overburen de tent weer ingepakt en vervolgden zij hun weg naar Marnay. Ze fietsen net als ik elke dag zo'n 60km, maar ze kunnen de rust niet vinden om een dagje niks te doen. We hebben elkaar een hele fijne, voorspoedige reis gewenst -zij hoopte voor mij dat ik vind in mijn reis wat ik zoek, mezelf- en toen heb ik ze uitgezwaaid. Daarna ben ik een wasje gaan doen en heb ik heerlijk -in een kort broekje en topje met blote buik- in de zon gezeten, verder typend aan mijn verhaal, want dat is nog een hele klus. Ik ga straks lekker tekenen en misschien het stadje hier in voor een boodschapje of een terrasje. Ik hoop dat ik dan nog ergens een oud vrouwtje tegen kom, die ik kan helpen met oversteken, dat is namelijk de derde opdracht, haha. Morgen ga ik verder naar Marnay en dan heb ik routeboekje deel 1 van De Groene weg naar de Middellandse zee gehad.