Na regen komt zonneschijn!

Dag twaalf, mijn tweede rustdag, bracht ik door in Luxembourg-City. Ik had voor het eerst sinds mijn reis de hele nacht aan een stuk doorgeslapen, heerlijk! Toen schrok ik wakker van de wekker, ik moest er op dat moment wel uit, anders zou ik het ontbijt missen. Nadat ik het wasje, dat ik de afgelopen nacht in de gootsteen had laten weken, aan een scheerlijn dwars door de kamer had opgehangen, vertrok ik naar het centrum. Ik heb er een heerlijk dagje van gemaakt! Op mijn fiets liet ik me door Mio richting het station brengen, vanaf daar zou het uitzicht over de stad volgens mijn route-boekje erg mooi zijn en dat klopte ook. Ik zette mijn fiets bij de Notre Dame neer en vervolgde mijn weg lopend. Het zonnetje scheen en ik wandelde met een glimlach door deze prachtige stad. Opzoek naar een supermarkt voor mijn lunch liep ik door een winkelstraatje, waar ik zelfs nog even heb gewinkeld. Oh, daar word ik zo vrolijk van; leuke kleren kopen:) In het parkje bij de Notre Dame at ik tevreden mijn croissantje en chocolade muffin op -Ja, ik heb mezelf flink verwend op deze mooie dag- en na een vlug kiekje in de kerk zelf, fietste ik richting het museum voor moderne kunst MUDAM. Ik heb me wel twee uur in het museum vermaakt! Mooie en ook minder mooie dingen gezien. Daarna heb ik in de hostel wat gegeten en ben ik op tijd naar bed gegaan, om de volgende dag weer vroeg uit de veren te kunnen. 

Het was bewolkt op de dertiende dag, dus ik trok mijn nieuwe legging onder mijn fietsbroekje aan. Bij vertrek werd ik in gebrekkig Engels aangesproken door een Chinese meneer. Dat ik toch helemaal alleen met zo'n volgepakte fiets op weg ging, dat vond hij bizar. 'Helemaal vanuit Nederland?! Maar dat is 6u met de trein!' Riep hij verbaasd uit. Er werd nog even een plaatje van me geschoten en daarna kon mijn reis verder gaan. Het eerste stuk de stad uit was behoorlijk klimmen, daarna reed ik door een bebost gebied langs de Alzette, prachtig fietsen. Het was alleen jammer dat het begon te spetteren, dus toen ik het na een tijdje koud kreeg, trok ik mijn nieuwe trui onder mijn vest en regenjack aan. Van spetteren ging het over in regenen en van regenen ging het over in hard regenen. Mijn schoenen waren doorweekt, het water stroomde dwars door mijn helm door mijn haren en ik had het ijskoud. Ik had spijt dat ik geen enorme isolerende vacht op mijn benen had laten staan... Tegen 12.00u hield het langzaam op met regenen en reed ik ongemerkt de Franse grens over -het was dat het in mijn route-boekje stond-. Jaaaa, land van bestemming!!! Klein stukje te gaan nog -fuck, ik ben nog niet eens op de helft-. Het landschap veranderde weer van bergachtig naar heuvelachtig. Ter hoogte van Cattenom stopte ik boven op een helling, om even op adem te komen en een foto te maken van de omgeving. Er liep een meneer voorbij, hij lachte vriendelijk toen hij me zo zag uit hijgen en zei iets in het Frans, wat ik natuurlijk niet kon verstaan. In een combinatie van Frans, Duits en Engels -en wat handen en voeten werk- communiceerden we met elkaar. 'Het landschap was hier wel heel wat anders dan in Nederland en het was jammer van het weer.' Meneer beloofde dat het gauw beter zou worden. 

In het route-boekje had ik al gelezen dat het landschap vanaf hier vaak en kort klimmen zou worden en dat de benen, juist van die herhaling, moe zouden worden. Ik had een paar dagen geleden hele bergen getrotseerd, dus zo erg zou het toch niet zijn? Ze hadden natuurlijk gelijk... Mijn beentjes werden flink afgemat, maar ik had gelukkig afleiding aan de weersomstandigheden. De bewolking brak helemaal open en het werd zelfs te warm voor al die lagen kleding. Met mijn zonnebril op en het zonnetje op mijn rug bereikte ik de camping in Metzervisse. Bij de receptie werd ik uiterst vriendelijk geholpen door een meneer die Nederlandse instructies had ingestudeerd, fantastisch! Ik mocht mijn tentje neer zetten in de 'Lelietjes van Dalen straat' op plek nummer 'sjeztjien', dat was volgens hem een van de betere plekken ivm de regen en dicht bij het sanitair. Geweldig! Met een grote grijns zette ik mijn tentje op en kookte ik mijn avond eten, voordat het buiten zou afkoelen. Zielsgelukkig werd ik van de geur in het sanitair-gebouw, dat exact hetzelfde was als dat op de camping in Norg:) Toen ik na een douche, hink-stap-sprong naaktslakken ontwijkend, terug naar mijn tentje liep, lachte ik naar de maan en de maan lachte terug. 

Met het zonnetje al vroeg aan de blauwe lucht, schraapte ik de volgende ochtend -met een vies gezicht- de naaktslak-achtige diertjes van de onderkant van mijn tentje. Het was nog wat frisjes, dus de tent werd vochtig ingepakt. Daarna kon ik gaan beginnen aan een -dat wist ik toen nog niet- lange veertiende dag. Het bleef klimmen en dalen, in het landschap dat leek op dat boven in Luxemburg, maar dan mooier. In de dorpjes die ik passeerde werd ik door mensen, die in de tuin aan het werk waren, vriendelijk begroet en de wielrenners staken even een hand op. 

Tegen de middag kwam ik een grote Lidl tegen, daar was ik erg blij mee, aangezien ze in het route-boekje hadden aangegeven dat het handig zou zijn meer inkopen te doen in verband met het 'ontvolkte' gebied waar ik me in zou begeven. Ik was al helemaal blij, toen ze daar camping-gas bleken te hebben, want daar was ik al sinds Wiltz naar op zoek. Om dat te vieren kocht ik een zak cola snoep flesjes, aangezien oma's Mentos-rolletje al lang op was en de autodrop van Albert Heijn ook al en de zak Fruitella's onderin mijn fietstas zaten en de dropjes van tante Anja alleen voor hoge nood waren -Oh, ik ben toch zo'n snoeperd...-. Dus af en toe een snoepje peuzelend, vervolgde ik mijn weg. Een stuk verder stopte ik weer, omdat er een egeltje langs de kant van de weg lag. Hij liep niet weg en hij ademde wel. Ik liep een stukje verder om mijn fiets tegen een boom te parkeren en te kijken of deze stakker hulp nodig had. Hij leek niet gewond. Zou hij dorst hebben? Ik vulde het dopje van mijn fles en zette dat dicht bij zijn snuitje. Voorzichtig stak hij zijn stekels op, maar maakte geen gebruik van mijn poging hem te helpen. Waarom lag hij hier zo aan de kant van de weg, straks zou hij nog overreden worden... Blijkbaar kon ik niks voor hem doen, dus liep ik terug naar mijn fiets. Deze mislukte reddingsactie koste mezelf nog bijna de kop, want toen ik mijn fiets uit het hoge gras sjorde was mijn ketting naast het tandwiel gelopen! Shit, wat nu?! Tassen eraf en de fiets op de kop? Ik liep een stukje met de fiets aan de hand om te bedenken hoe ik dit ging oplossen, maar het enige wat ik dacht was: 'Kut egel! Als dat klote beest daar niet had gezeten was dit niet gebeurd...' Vijf minuten en 4 zwarte vingers later, had ik het probleem alweer gefixt en kon ik -met een cola snoepje tegen de schrik- opgelucht verder. 

Rond een uur of 15.30 bereikte ik de eerste camping, tenminste, daar zou een camping moeten zijn. Ik wilde eigenlijk ook nog een stuk verder, maar tot mijn schrik bleek dat de volgende camping nog 35km fietsen zou zijn. Ik kon de camping die hier zou moeten zijn toch echt niet vinden, dus ik besloot door te gaan naar de hostel die ik 5km voor de volgende camping zou moeten tegen komen. Met dit tempo en een beetje geluk plande ik rond 19.00u de hostel te bereiken. Ik trapte stug door, want ik kon het me niet veroorloven daar veel later aan te komen. Het was een zware tocht, mijn handen en voeten tintelden en mijn billen deden zeer... Met mijn snoepjes probeerde ik mezelf nog een beetje van energie te voorzien. 'Kom op lijfje, nog even volhouden!' Mijn benen voelden als uitgekauwde kauwgomslierten toen ik, inmiddels weer verregend, na bijna 90km(!) dan eindelijk Château-Salins bereikte. Natuurlijk was die vervelende hostel nergens te bekennen, dus ik was erg blij dat ik een paar kilometer voor het stadje een bord 'nieuw: fietsers welkom!' langs de weg had zien staan en niet nog door hoefde naar die camping. Ik werd vriendelijk onthaald door de Franse eigenares. Ze vertelde dat ze normaal gesproken eigenlijk alleen oudere mensen ziet die zulk soort fietstochten maken, nooit zo'n jong iemand als ik en niet alleen. Ze had bewondering voor mijn tocht. 

Zo hèhè, nog één snoepje dan voor het eten. Wat, is de zak al leeg?! Blijkbaar had ik die dag een zak van 300gr in mijn eentje achterover gedrukt... Toen ik later op de avond een boer liet, proefde ik de colasmaak nog! -Nee, dat lieg ik, maar dat zou wel erg grappig geweest zijn, hihi-. Na een gezellig Skype-diner met Matthijs en later ook met Ilona stapte ik in bad en daarna kroop ik lekker onder het donzen dekbed. 

Vandaag -of eigenlijk al gisteren op dit moment- precies twee weken geleden, stapte ik op de fiets, dat betekent dat ik vandaag begin aan dag vijftien. Ik had gezien dat de voorspellingen voor vandaag goed zouden zijn, dus ik trok mijn korte fietsbroekje aan. Om 9.15u werd ik vrolijk uitgezwaaid door de eigenares. Ik moest als eerste richting Strassbourg -ik had nog even op de kaart gekeken, maar ik zou er toch te veel tijd mee verliezen, dus ik moest de uitnodiging om langs te gaan bij mijn oude basisschool vriendinnetje toch afslaan- en daarna begon ik al gelijk aan een bizarre klim. Daar kon ik met dit, nog niet opgewarmde, vol gesnoepte lijfje èn fiets èn 25 kilo bagage niet tegenop fietsen. Dat begon al goed... Ik weet niet of het lag aan de dag ervoor -die eigenlijk veel te veel van het goede was-, of aan de warmte, maar ik was niet vooruit te branden. Kolére, wat een *** ontzettend vervelende bergen! Mijn benen waren in no-time zuur. Zo zwaar als vandaag was het fietsen nog niet eerder geweest... Na een uur trappen -of eigenlijk vaker lopen- was ik misschien 8km verder gekomen. Ik baalde flink, want ik wilde graag op tijd in Lunéville zijn, zodat ik daar nog wat van het paleis kon zien. Eindelijk, na ruim 4 uur zwoegen, bereikte ik het uitzichtpunt bij Hoéville, waar het ook echt wel mooi was en ik even op adem kon komen. Daarna zou het voornamelijk dalen, naar mijn eindbestemming voor vandaag. Onderweg kwam ik veel wielrenners -al dan niet alleen- tegen die me vrolijk begroetten of hun hand opstaken of zelfs een duimpje opstaken. Eindelijk behaalde ik rond een uur of 15.00 de camping. Traag zette ik mijn tentje op en fietste ik naar het paleis, ook wel het Versailles van Lotharingen. Het was mooi, maar het was ook warm en ik was totaal uitgeput. Ik besloot op een bankje, in de schaduw, in de tuin van het paleis bij te komen. Van wat eten en lieve brieven uit de thuis-haven knapte ik wat op. Morgen misschien maar een wat rustiger dagje houden.