'Make today so awesome, yesterday gets jealous!'

Op mijn rustdag fietste ik laat in de middag nog even het stadje in om mijn avondeten te scoren. Ik had lekker een flesje wijn en wat zoutjes gekocht, toch eindigde ik mijn avond met een kopje thee en een stuk chocolade. Tijdens de afwas kwam ik een meneer tegen. Ik had hem -toen ik mijn vorige reisverhaal zat de postten- wel met zijn fiets de camping op zien komen, maar hij dacht dat ik bij de camping hoorde. We kletsten wat over onze reisplannen en wensten elkaar een goede nachtrust.

Nadat meneer van gisteravond mijn ketting had geolied -dat was hard nodig- en me een goede reis had gewenst, stapte ik op mijn twintigste dag om 9.30u op de fiets. Naar de camping toe was ik achter mijn gezelschap aan gereden en ik kon me niet meer herinneren hoe we de camping op waren gekomen, -ja, met de fiets, maar van welke kant bedoel ik- dus duurde het even voor ik weer op de route zat. Het was stralend weer, dus ik was blij dat ik het eerste stuk langs de Saône mocht fietsen, daar stond namelijk een briesje en het was er natuurlijk lekker vlak. Vlak voor 12.00u tikte mijn kilometerteller ineens naar de 1.000km. Wat een getal!:) Toen ik bijna 30km gehad had, moest ik het pad langs de rivier verlaten ivm wegwerkzaamheden. De omleiding week een eind van de rivier af, het was meteen weer een heel stuk klimmen en daar was het gelijk ook echt warm. Wat zeg ik? Bloed verziekend heet! Het zweet liep zo via mijn rug mijn bilnaad in... Ik besloot even te stoppen om een eitje naar binnen te proppen, toen meneer -die vanochtend mijn ketting had geolied- in de verte kwam opdoemen. 'Dat is snel ingehaald!', zei ik enthousiast, en we fietsten een stuk samen verder. Hij deed een deel van de Barcelona route en zou afslaan richting Zwitserland en later Tsjechië, nog een lange reis te gaan dus. Het duurde niet lang voor onze routes uit elkaar liepen en we elkaar nu ècht een fijne reis wensten. Na mijn lunch in een klein dorpje aan de rivier keek ik af en toe nog ongeloofwaardig naar mijn kilometerteller. Duizend kilometer! Dat betekende dus dat ik nog 600km te gaan had. Dat zou perfect uitkomen met nog 10 dagen 60km per dag en 2 rustdagen. Ik bemerkte een gevoel van opwinding en een soort besef dat ik het ga halen. Ik ga het halen, ik ga het gewoon halen!!:) Dat was natuurlijk een heerlijk gevoel en ik trappelde vrolijk naar de camping in Marnay. Ik was blij dat ik mijn tent naast een camper met Nederlands kenteken kon zetten en ze met een vrolijk 'goedemiddag!' kon begroeten. Terwijl ik mijn eten kookte, kwam meneer even langs om te vragen of ik nou echt helemaal vanuit Nederland hier naartoe was komen fietsen. Hij vond het een hele prestatie. Een tijdje later, kwam mevrouw ook even langs, of ik niet liever een gewone stoel wilde lenen. Ik bedankte vriendelijk, mijn stoeltje zit heerlijk!:) Ook de overburen bewonderden mijn prestatie en wilden graag mijn avontuur volgen via mijn blog. Ik trakteerde mezelf op een welverdiend ijsje en kroop daarna lekker in mijn tentje. 

Vannacht zat ik rechtop in bed, toen ik iemand bij mijn tentje dacht te horen. Toen ik het zakje, dat ik gebruikte als afvalbakje, hoorde knisperen, realiseerde ik me dat het geen mens was, maar een diertje. Ik sloeg een keer tegen de binnentent aan en heb nog een tijdje zitten luisteren, maar hoorde niks meer. Ik moest er toch uit om te plassen, dus kon ik het beter gelijk weg gooien. Toen ik weer in mijn tentje lag kon ik natuurlijk niet in slaap komen, dus lukte het vanmorgen, op dag eenentwintig, weer niet om voor 9.00u op de fiets te zitten. Ik had me een beetje verkeken op het hoogtekaartje van deze etappe. Ik dacht namelijk dat het redelijk vlak zou moeten zijn, maar ik moest met deze hitte weer behoorlijk klimmen -bilnaadzweet 2.0- en dat viel absoluut niet mee. Bijzonder toch, hoe je je de ene dag fantastisch kunt voelen en jezelf de andere dag afvragen hoe je deze dag in hemelsnaam door zult komen... Ik was erg blij toen ik een echtpaar uit Limburg tegen kwam, zij waren ook onderweg naar de Alpe d' Huez. Ze waren Ton niet tegen gekomen, maar ze waren wel een man tegemoet gekomen die hem wèl was tegen gekomen. Ook zij waren getraind fietsers en fietsten zo 100km op een dag, voor hen was mijn tempo natuurlijk te laag en omdat ze opzoek waren naar een terrasje fietsten ze verder zonder mij. Toen ik een zijweggetje was ingeslagen voor een plasje, zag ik ineens twee volgeladen fietsen voorbij rijden. Mensen! Ik sprong gauw op mijn fiets en sjeesde er achteraan. Ze lagen een eind voor me en ik verspilde een heleboel energie met deze inhaalactie. Ik leek maar niet dichterbij ze in de buurt te komen, tot ze -gelukkig!- even bleken te stoppen. Het was een stel uit California, Nancy en Terry. Ze waren eerst een lang weekend bij vrienden in Amsterdam geweest en daarna waren ze met de trein naar Besancon gereden, om vandaag aan hun eerste dag fietsen te beginnen. Ze vonden het bizar dat dit mijn eerste fietsreis was. Hun eerste fietstrip bestond uit 3 dagen, dus ze vonden dat van mij ontzettend moedig, gelijk zo ver. Inmiddels waren ze aardig getraind en ik moest flink doortrappen om ze bij te houden. Ik vertelde dat ik altijd mensen om me heen heb om op terug te vallen en dat ik wel eens benieuwd was wat er zou gebeuren als dat niet zou kunnen, maar dat ik eigenlijk nog steeds zit te wachten - zelfs na voor het eerst in mijn leven, zo lang alleen te zijn geweest- op een keiharde klap in mijn gezicht, maar die lijkt maar niet te komen. 'Ik denk ook niet dat die nog komt', zei Nancy, 'maar wat maakt het uit? Je bent zo jong, je hebt heel je leven nog voor je om te ontdekken wie je bent!' Dat klonk me fijn geruststellend in de oren. Op een kruising gingen zij rechtdoor en ik linksaf. Ik had met alle plezier mee gemogen naar Arbois, maar ik wilde toch graag mijn kilometers maken, dus ik besloot door te fietsen naar Poligny en deze fantastische mensen achter me te laten. 

Oh, het was zo warm en ik kwam nauwelijks vooruit. Ik was helemaal op door het fietstempo dat eigenlijk net boven dat van mij lag en ik zweette en plaste dat wat ik dronk er sneller weer uit dan ik het aan kon vullen. Vooral het einde was, zonder enige boom in de buurt te bekennen, slopend. -Dear someone, please, can you give me the strength to get to this f*cking camping?!-. Toen ik nog minder dan een kilometer te gaan had, zag ik een meneer staan met overbeladen fiets. Hij vroeg in het Engels of ik uit Nederland kwam. Ik kwebbelde vrolijk terug, dat als je iemand met zo'n volgeladen fiets ziet, je er wel vanuit kunt gaan dat je te maken heb met een Nederlander. Niet dus, want hij kwam uit Ierland. Hij was al 7 maanden onderweg geweest. Hij was in Spanje geweest en in Portugal en overgestoken naar Marocco en nu was hij weer bezig aan de terugweg. Bewonderenswaardig! Hij ging nog opzoek naar een mooi stukje bos, want kamperen op een camping daar deed hij niet aan, dus ik fietste door naar de camping. Het was een leuke camping, met uitzicht op de berg die ik morgen zal gaan beklimmen. Ik maakte mijn avondeten aan de picknicktafel waar ik mijn tent naast had gezet en na een heerlijk warme douche kroop ik mijn tentje in, genietend van de jazzmuziek die in de verte speelde.

De afgelopen twee dagen had ik meer dan 70km op een dag gefietst, dus ik besloot vandaag, op dag tweeëntwintig, -en met het vooruitzicht op een pittige klim- een rustig dagje te nemen. Dat kwam mooi uit aangezien ik door de harde wind, regen en onweer van vannacht slecht had geslapen. Ik pakte de tent nat in, buiten was het grauw, maar gelukkig wel droog. Ik verloor veel tijd  -en kilometers- met boodschappen doen, tegen 11.30u zat ik pas weer op de route. Ton en ook Frans -in een reactie onder een vorig reisverslag- hadden gelijk toen ze zeiden dat het landschap mooier zou worden. Ik begon aan een lange klim en keek al gauw uit over het stadje. Deze klim was wel 4km lang en met een gemiddelde van 4,5km/h -en onderweg veel stoppen- duurde het ook een uur voor ik boven was, maar dat was het absoluut waard, want het uitzicht was adembenemend! Inmiddels was de bewolking opengebroken en kon ik kilometers het land in kijken.

Op een parkeerplaats bij een uitzichtpunt waar ik graag even wilde kijken, stond een rood busje geparkeerd en een meneer riep zijn hond naar binnen, toen ik aan kwam fietsen. Ik settelde me op een bankje voor mijn lunch en keek nieuwsgierig naar binnen. De achterkant zat volgeplakt met stickers van verschillende landen en bestemmingen, het zag er allemaal lekker hippie-achtig uit met de gekleurde gordijntjes voor de ramen en stapels brandhout op de bijrijdersstoel. Ik besloot een praatje te gaan maken. Meneer kwam oorspronkelijk uit Wales, maar was zo'n 15 jaar geleden naar Frankrijk verhuisd. Vier maanden per jaar werkte hij hier en de rest trok hij rond om het land te bekijken. Na al die jaren had hij nog steeds niet alles gezien en natuurlijk zijn de meeste plekken het absoluut waard om vaker dan eens te bezoeken. Soms laat hij de bus staan om de bossen in te trekken, ze -hij en zijn hond- hadden laatst zelfs een wolf gezien. Ik aaide zijn hond, terwijl ik aandachtig luisterde naar zijn verhalen. Ik bewonderde zijn manier van leven, maar hij wist niet beter en kon zich geen baan van 8.00 tot 17.00 voorstellen. Stiekem deelden we dezelfde mening over de huidige maatschappij. De maatschappij die ons voorkauwt goed opgeleid te zijn, veel geld te verdienen, een huis te kopen en kinderen te krijgen die nog meer geld kunnen verdienen en vooral lekker veel belasting kunnen betalen. Voor een niet mensen-mens was hij een behoorlijke kletskous, wat een geweldig mens. Ik wenste hem het allerbeste en hij mij een fijne reis en hij hoopte dat dit niet mijn laatste reis zou zijn. Met zijn manier van leven in mijn achterhoofd fietste ik vrolijk verder. Zou ik nu ook besmet zijn met het 'reis-virus'? Dat is toch fantastisch, zo vrij zijn om te gaan en staan waar je wilt, je leven verrijken met het ontdekken van de allermooiste plekjes van de wereld en het ontmoeten van zo veel verschillende mensen. Toch moet je geld verdienen om af te kunnen reizen, naar al deze bestemmingen... Maar welk werk zou je daarmee kunnen combineren? Een camping! Je zou een camping moeten hebben. Het hele zomerseizoen hard werken en mensen op je camping verwelkomen, om de rest van het jaar rond te trekken. Ik zag het al helemaal voor me. 

Het boekje beschreef een uitzichtpunt dat nog indrukwekkender zou moeten zijn, maar daarvoor moest ik wel van de route af. Misschien wel door mijn ontmoeting met meneer, besloot ik buiten het boekje te treden, ik 'moest' immers helemaal niks. Het uitzicht was inderdaad geweldig. Langs stijle rotswanden keek je naar beneden, naar een dorpje met een kerkje en een beekje, werkelijk prachtig. Pas toen ik weer op de fietst stapte, ontdekte ik dat deze plek een behoorlijk eind van de route lag. Ik had gepland om naar Onoz te gaan, maar 10km daarvoor al, in Patornay, besloot ik deze prachtige dag te eindigen. De camping lag aan de rivier L' Ain en ik besloot dat ik misschien wel aan het water kon gaan eten. Het werd een grote ergernis toen het begon te regenen op het moment dat ik de tent wilde opzetten. Binnentent nat, buitentent nat, fietstassen nat in de tent. Met een klap was ik weer terug in de werkelijkheid en was er helemaal niks meer over van die fijne dromerige sfeer waar ik me die hele dag in bevond.