Doe wat je werkelijk wilt en doe het nu!

Op dag 3 ontbijt ik met een van mijn huisgenoten voordat ik nog even naar de Bever ga. Ook daar wordt me verteld dat ik die doorprik gasblikjes in het buitenland waarschijnlijk nog maar weinig zal tegenkomen. Ik neem het zekere van het onzekere en koop dan toch maar gewoon een nieuwe. De oude -die nog van opa en oma is geweest- met pijn in mijn hart in mijn kamer achterlatend;) Ik tuig mijn fiets weer op en peddel naar de ANWB, ik bedacht me eergister -onderweg pas- ineens dat ik helemaal was vergeten een reisverzekering af te sluiten, dus dat ga ik nu nog even gauw doen! Ik word vriendelijk geholpen en nu ik toch op Kronenburg ben, loop ik nog even langs mijn oud collega’s van de Zuivelhoeve. 

Mijn fietsreis naar de Middellandse Zee was zo heerlijk! Ik heb ervaren hoe fijn het is om de hele dag buiten te zijn. Dat gevoel van vrijheid dat ik heb zo gauw mijn fiets is volgepakt en je dus (blijkbaar) werkelijk OVERAL naartoe kunt fietsen! Ik heb ook geleerd dat wij mensen eigenlijk helemaal niks nodig hebben. Met onze dure auto’s en grote huizen. Mijn huis heb ik bij me in de vorm van een tent van zo’n 2m2 en ik kook op een enkel gaspitje. En het was een van de meest indrukwekkende ervaringen uit mijn leven (tot nu toe;)). De sfeer op campings is altijd zo gemoedelijk. Zeker in je eentje heb je veel aanspraak. En misschien wel het belangrijkste was dat ik heb ervaren dat mensen hartstikke vriendelijk zijn en je graag willen helpen! De media laat ons zoveel enge en nare dingen zien dat we lekker bang worden gemaakt. ‘Ben je dan niet bang voor een enge man in je tent?’, vroegen mensen me vooraf. Ik heb me werkelijk geen seconde onveilig gevoeld tijdens mijn 35 dagen durende trip. Wat ik achteraf wel een beetje heb gemist -toen ik er mee bezig was totaal niet!- is dat ik ergens langer kon blijven als ik het naar mijn zin had. Ik had nou eenmaal dat strakke plan om over 35 dagen daar te zijn en samen met Matthijs vakantie te vieren. Ik vond het stom dat hij op me zou moeten wachten en ik wilde natuurlijk al helemaal niet -bijna aan het eind nog- worden opgehaald. Dus soms liet ik mooie plekken aan me voorbij gaan, omdat ik bang was niet genoeg tijd te hebben. Daarom heb ik nu ruim de tijd genomen! Acht weken in totaal. Volgens mij is het qua afstand ongeveer net zo ver als de Groene Route, maar nu heb ik geen plan. In eerste instantie wilde ik voor na de bruiloft gewoon kijken waar ik zin in heb. Misschien fietsen naar Rome, misschien naar Wenen, misschien naar Praag. Maar die bestaande routeboekjes zijn best duur. Daarom koos ik voor die van Reitsma naar Rome. Misschien fiets ik naar Rome, misschien niet. Misschien fiets ik wel naar Rome en weer terug;) Ik kijk waar ik zin in heb! En daar kijk ik dan weer erg naar uit:)

Ik had het mooi geregeld op mijn werk bij de kaasboer -dat ik twee jaar geleden ben gaan doen om mijn vaste lasten van te kunnen betalen, terwijl ik daarnaast timmer aan mijn eigen bedrijf als Illustrator-: vier weken onbetaald verlof en ik had nog vier weken vrije dagen staan. Ik besloot om mijn kamer tijdelijk onder te verhuren, want dat geld kan ik ook goed gebruiken voor de overnachtingen tijdens mijn reis! Onder een van de reacties op mijn fijne plekje zat iemand die eigenlijk opzoek was naar een kamer tot en met december, maar ze was allang blij dat ze überhaupt iets kon vinden. Dat bracht me op een idee. Matthijs en ik hebben het al wel eens over samenwonen, en dat vinden we stiekem ook wel erg spannend -aangezien we (eerlijk is eerlijk) wel een beetje een knipperlicht relatie hebben. Daarom bedacht ik me ineens om mijn kamer vijf maanden onder te verhuren ipv twee. Dan na het fietsen te gaan samenwonen in Enschede, en als het dan toch niet helemaal gaat zoals we van te voren hadden gehoopt, kan ik nog terug naar mijn veilige plekkie in Arnhem! Dus toen was de keuze om mijn baantje bij de kaasboer dan maar helemaal op te zeggen ineens niet zo moeilijk meer. En wat een goeie keuze was dat! Ik zat er al zo lang mee in mijn hoofd -want hoe gezellig het ook is met collega’s, ik haalde er vrij weinig voldoening meer uit- en nu heb ik het eindelijk gedaan! Wat een bevrijding:) Want hoe verleidelijk is het om daar nog jaren te blijven hangen, omdat het nou eenmaal makkelijk is. Nee, ik heb nog andere ambities! Na mijn reis ga ik opzoek naar een leuke parttime baan voor naast Pam&Papier -ipv een (sorry voor mijn taalgebruik) ‘kutbaantje’. 

Zo dat was even een uitstapje, goed verhaal, lekker kort ook;) Waar was ik…

Tegen 13:00u stap ik op de fiets. De lucht trekt open en ik haal zelfs mijn nieuwe zonnebril tevoorschijn en trek mijn shirt met lange mouwen uit. Ik fiets over een fiets-snelweg  en vervolgens over de Waalbrug richting Nijmegen -waar ik Reitsma’s route oppak. Het weer is heerlijk! Ik geniet van mijn lunchpauze in het zonnetje en fiets net na Nijmegen, vrolijk -mijn zere been is gelukkig echt opgeklaard na dat koude doekje van gisteravond- over een prachtig kronkelend dijkweggetje. Ook mijn fiets trapt weer als een zonnetje na die reparatie -dat was toch blijkbaar erg hard nodig, oeps-, zelfs zo met volle bepakking. Dit is toch waar mijn nobele stalen ros voor is bedoeld, hier word ik nou oprecht gelukkig van:) 

Ik heb helemaal niet zitten opletten, de straten waar ik rijd ogen wel erg buitenlands. Dat klopt ook als ik de straatnaambordjes zie, blijkbaar zit ik ineens in Duitsland! Ik dacht dat ik pas bij Roermond echt de grens over zou gaan, maar blijkbaar ga ik een paar keer ongemerkt de grens over. Wel illegaal want ik moet nog een PCR test doen, omdat mijn laatste vaccin nog geen twee weken geleden is…  

Zo nu en dan zit ik wel een beetje te knoeien met de routebeschrijving. Zo ook in de buurt van Groesbeek. Ik ‘wacht’ op een viaduct waar ik onderdoor zou moeten komen, maar die komt maar niet… Ik pak Mio er maar weer even bij en inderdaad. Ik had rechts langs Groesbeek moeten gaan, en ik sta er nu middenin. Potverdikkie… Het is inmiddels al 17:30u en ik moet nog zo’n 16km tot de camping. Ik zit te twijfelen, snel doorfietsen en laat eten of nu hier wat eten en laat op de camping. Ik ga voor het laatste want ik vind dat ik nog een kapsalon tegoed heb;) De plaatselijke snackbar heeft ze helaas niet -en de eigenaar is blijkbaar de leukste thuis met z’n ‘200 meter verderop zit een kapsalon!’- dus het wordt een frietje met mayo en een broodje hamburger (met veels te veel saus, jammer…) 

Na een telefoontje met vriendlief stap ik pas een uur later op de fiets. Met het late avondzonnetje op de rug land ik om 18:30u op een schattige boeren camping. Het trekkersveldje is maar klein en er staan al twee andere tentjes. Allebei wandelaars, ze doen het Pieterpad, maar ieder vanaf de andere kant. Grappig hoe we bewondering voor elkaar hebben. Ik heb in 2018 een stukje van het Pieterpad gedaan, maar ik vond er eigenlijk niks aan. Ik vind wandelen echt wel leuk, maar zo gauw het meer dan 20km word en je de hele dag onderweg bent… Op een gegeven moment doet dan alles zeer, en ben je nog net niks opgeschoven. En je kunt ook zo moeilijk bijkomen van dat lopen, omdat wij nou eenmaal op twee benen staan. Dus als je moet plassen moet je opstaan en alwéér lopen. En dan ook nog met volle bepakking op de rug! Nee mij niet gezien, geef mij maar de fiets, die doet het zware werk voor me:) En daar hadden zij dan weer bewondering voor; met een vol bepakte fiets de berg op. We wisselen wat ervaringen uit en dan stap ik nog even onder de douche voordat ik mijn bedje in kruip.