Je bent altijd op tijd in je eigen leven!

Zaterdag wilde ik al om 9u op de fiets zitten. Ik heb om 13:15u een PCR test gepland staan in Venlo en het is nog 45km fietsen. Met pauzes erbij lijkt me dat een prima planning. Maar ik ben een beetje afgeleid door nog wat gezellige gesprekken met mijn buren en ik stap pas een half uur later op. Ik fiets een stukje langs Nationaal Park De Maasduinen, wat is het hier mooi! Ik houd -alweer…- mijn kilometer teller stevig in de gaten, want ik wil natuurlijk wel op tijd bij mijn afspraak zijn. Na een uurtje trappen stop ik even voor een plaspauze. Aan de rand van een bos parkeer ik mijn fiets tegen een bankje en loop een stukje het bos in om mijn behoefte achter een boom te doen. Voordat ik mijn broek weer op trek mep ik een dikke vette bosmug dood op mijn been. Pfoe, net op tijd! Althans, dat denk ik… Als ik net weer op de fiets stap begint het te jeuken. Ik ben fucking 4 keer gestoken! Een keer aan de buitenkant van mijn linker knie, twee keer in mijn rechter knieholte en een keer op mijn rechter enkel. Kutbeestjes… Ik ben het al gauw weer vergeten, want langzaam begint de tijd te dringen. Bij Well gaat het opnieuw mis met navigeren. ‘Hè shit, hier heb ik nu toch helemaal geen tijd voor…’, denk ik geïrriteerd. Ik stel Mio in op het adres van de teststraat. Hoef ik daar in ieder geval niet meer over na te denken. Ik had verwacht dat ik nog wel ergens langs een supermarkt zou zijn gekomen, maar dat gebeurde niet. Dus mijn lunch bestaat uit maar 1 boterham met salami, een muesli reep met chocolade en een halve zak Red Band Dropfruit duo. Nu ik even stil sta -en dus geen rijwind creëer om af te koelen- merk ik pas hoe warm het eigenlijk is.  Ik smeer me goed in, drink nog flink wat en spring weer op. Mijn pauze heeft langer geduurd dan ik had gewild. Nog 40minuten en ik moet nog 15km… Dat ga ik natuurlijk nooit halen… Maar dat betekend niet dat ik het niet ga proberen. Ik trap als een gek en zit zwetend en hevig gefrustreerd op mijn fietsie. In gedachten lekker in gevecht met mezelf. ‘Hè kutzooi, waarom plan ik dit soort dingen toch altijd veels te krap?!’. Maar ik kan er nu toch niks meer aan veranderen. In mijn hoofd heb ik alvast een discussie met de balie medewerkster over waarom ik te laat ben en dat mijn afspraak dan nu voorbij is gegaan en ik maar een nieuwe moet maken voor de volgende dag… Nu ik dit type vraag ik me echt af hoe ik bij zulke onzin kom!;) Ik ben uiteindelijk ‘maar’ 10 minuten te laat en er is natuurlijk helemaal niks aan de hand. Geen vraag, geen scheve blik. Er word even zo’n stokkie onderin mijn maag en achterin mijn hersenen gestoken en met 3minuten sta ik weer buiten. Lachend om mezelf, dat ik me dan zo enorm loop op te vreten. Wat een eerste wereld probleem weer… 

Nu ik toch in Venlo ben ga ik even langs bij vrienden van papa en mama. We bedenken ons dat de laatste keer dat we elkaar hebben gezien was tijdens mijn vorige reis, toen ik ook bij hen langs ging! Het is als vanouds gezellig en helemaal niet alsof ik ze jaren niet heb gezien. Na wat drinken gaan zij met de kleinkinderen door naar de speeltuin en stap ik weer op de fiets. Maar niet voordat ik nog even uitgebreid met hun prachtige hond heb geknuffeld, die sprekend op onze lieve Elsa lijkt. Soms lijken de herinneringen aan haar langzaam te vervagen, maar een aai aan hem maken ze juist ineens weer springlevend. Dan mis ik haar vreselijk, dus ik moet -zelfs na 11 jaar- toch even slikken.

Als ik naar mijn fiets wandel om uitgezwaaid te worden merk ik wel dat mijn rechter enkel zeer doet, maar ik laat me niet kennen en stap vrolijk op. Maar het fietsen gaat lastig. Mijn rechter knieholte is helemaal opgezwollen. Als ik stop om mijn oude hardloopschoenen in te ruilen voor mijn slippers merk ik zelfs dat mijn enkelbandje -dat ik kocht aan het eind van mijn vorige fietsreis in Valras Plage- te strak zit.  Mijn slippers doen gelukkig een stuk minder pijn. Ik fiets langs de Maas naar beneden en kom bij Kessel in de buurt van een camping. Ik had eigenlijk verder gewild, maar dit is wel erg aanlokkelijk. Het is nog best warm en ik heb eigenlijk wel zin om een duik te nemen en de camping ligt ook aan het water! Als ik dichterbij kom staan er wel erg veel van die woonwagens en de muziek buldert over de camping, in de verte zie ik waterscooters over het water suizen. Er flitst een beeld voorbij waarop ik in mijn tent lig te stuiteren omdat de muziek nog tot midden in de nacht hard aan staat. Ik wil er morgen natuurlijk weer fris en vrolijk uit, dus ik vraag me af of dit nou de beste plek is voor mij… Maar ik heb eigenlijk geen zin meer, mijn been doet zeer en ik kijk echt uit naar een verkoelende duik, dus ik loop de camping op. Bij de receptie verteld een vriendelijke meneer me dat ze geen plek hebben voor kampeerders, alleen vaste gasten, ivm de hoge waterstand van de Maas. Jammer van mijn duik, maar blijkbaar moet het dan zo zijn. Ik vervolg mijn weg het dorp in. Ik baal als ik ontdek dat de apotheek al om 16:00u dicht is gegaan en dus geen advies meer kan vragen over mijn zere pootje. Met een pontje steek ik de Maas over richting Reuver, om vervolgens op de camping aan te komen in Beesel. Het is een lieve kleine camping. Op het ronde trekkersveldje, waar ik het midden een grote kastanjeboom staat, zet ik als enige mijn tentje op. Er staat ook een overkapping met een tafel en 3 stoelen. Dat komt mooi uit, want de voorspellingen voor vanavond -en eigenlijk ook voor morgen- zijn niet al te best. Dus ik stal daar mooi mijn spulletjes uit. Mijn been en voet doen zeer. Er heeft zich allemaal vocht opgehoopt in mijn voet en mijn slipper dient als een soort touwtje om de rollade bij elkaar te houden. Als ik mij slipper uit doe, blijft de afdruk nog een tijd lang zichtbaar. Ik probeer mijn pootje wat te koelen onder de douche en daarna met een natte vaatdoek, als ik hem hoog houd onder het afdakje, terwijl ik mezelf een maaltje kook. De voorspelde regen in mijn weerapp wordt steeds verder opgeschoven, maar ik zit prima zo onder dat afdakje. Mama appt, ze is wel erg nieuwsgierig naar mijn blogs, maar ik heb door al die gezelligheid nog maar weinig tijd gehad. Ik begin er ook langzaam een beetje tegenop te zien moet ik zeggen. Het is super leuk om later terug te lezen allemaal en ik vind het ook heel leuk om te schrijven. Maar met twee duimpies op mijn telefoon kost het ook echt veel tijd! Mijn reis is dan een soort eat, bike, write, sleep repeat. En dat vind ik jammer. Goed ik zou er natuurlijk ook voor kunnen kiezen om wat minder uitgebreide verhalende schrijven. Maar dat is nou eenmaal hoe ik schrijf… 

De regen heeft zich verplaatst naar midden in de nacht. Het komt echt niet normaal met bakken en bakken tegelijk naar beneden. Ik ben even bang dat mijn tentje het niet gaat overleven, maar gelukkig houd ‘ie het gewoon. Wat een topper!

De volgende morgen slaap ik uit tot ik wakker word, in plaats van van de wekker. Mijn voet is maar nauwelijks opgeknapt en ik besluit -met een tikkeltje weerstand- lekker rustig aan te doen. De zon komt voorzichtig achter de wolken vandaag en ik parkeer de stoelen in een plekje in de zon, eentje om op te zitten en de andere om mijn pootje op m hoog te houden. Ik kijk in mijn routeboekje en lees over de dingen die ik in de buurt kan bekijken. Ook zie ik dat er een kleine 20km verderop, net onder Roermond, nog maar één camping is voor ik het land verlaat. De eerst volgende daarna -pas in Duitsland- is dan nog weer 60km verder. Het lijkt me een beetje overdreven om met dit voetje 80km te gaan fietsen, dus na wat twijfelen -zal ik wel gaan, want als er toch nog regen komt is het onder dit afdakje toch wel fijn schuilen en je weet niet wat er op de volgende camping is…-  besluit ik toch de boel in te pakken en een camping op te schuiven. Zo gauw ik op de fiets stap voel ik me gelijk een stuk beter. Ik doe het rustig aan, stop halverwege voor een lunchpauze en kom dan tegen 14:15 op de camping. Als ik er bijna ben heb ik zo mijn twijfels. De camping ligt namelijk aan de rand van een industrieterrein. Maar als ik eenmaal voorbij het hek rijd, ben ik helemaal om. Beste keuze ooit -ja, ja, overdrijven is een vak;)- om hier naartoe te gaan, want het is werkelijk prachtig! Overal staan en hangen gekke kunstwerken, gemaakt van bijvoorbeeld oude piano’s en fietsen. Het toiletgebouw is beschilderd en er hangen oude straat- en plaatsnaamborden. Op het tentenveld staat een grote overkapping en aan het plafond hangen oude stoelen en muziek instrumenten. Voor elk kunstwerk staat een houten paneeltje die je met een ouderwetse deurklink opent om de titel van het kunstwerk te bekijken. Er staat een paard en ook een geitje en twee kippen. Je mag onbeperkt plukken van de fruitbomen -ook al doe ik dat met mijn allergie voor appels en peren maar niet;) De eigenaren beheren ook de bloembinderij naast de camping en dus staan er elke ochtend nieuwe verse bloemen naast de spiegel op het toilet. De receptie bevind zich in de bloemenwinkel. Ik kijk mijn ogen uit, wat een heerlijke plek. Ik glim van oor tot oor, dit wil ik ook!! Voor mijn voetje was deze onderneming een minder goed idee. Hij is dikker dan gister en ook een beetje rood aangelopen. De eigenaar ziet me voorbij strompelen. ‘Wat heb jij dan gedaan? Ben je gevallen?’, vraagt hij. ‘Nee, ik ben gestoken!’, antwoord ik. We kijken samen naar mijn arme voetje die er echt heel zielig uit ziet. Net een dikke olifantenpoot, zeker zo naast mijn slanke linker voet. Hij haalt een emmer voor me om een voetenbadje voor me te maken. ‘Haal dat varken maar even weg, dan kun je daar mooi zitten.’, gebaard ‘ie naar een plekje tegenover de wasbak waar kan worden afgewassen. Ik zet een groot beschilderd plastic varken op de grond en neem plaats op het bankje met mijn pootje in het verkoelende water. Ik trek veel bekijks op dit prominente plekje. Iedereen die voorbij komt vraagt wat ik heb gedaan. Ik voel me een beetje beschaamd, maar het is natuurlijk ook wel gezellig om zo even te kletsen. Na mijn avondmaal plof ik -met een kopje thee en een rolletje mentos- onder de overkapping op een oude bank met mijn nieuwe e-reader. Ik geloof dat ik hier maar lekker nog een dagje blijf. Dat zal mijn pootje vast goed doen. 

Maandag morgen, op mijn zesde dag, besluit ik -hoe kut ik het ook vind, aangezien ik gisteren toch al een semi rustdag had genomen…- toch maar even te laten kijken naar mijn voet. Maar het afspeelbandje van de huisarts in de buurt vraagt me op een ander tijdstip terug te bellen, omdat het te druk is. Dan ga ik maar even naar de apotheek om advies te vragen. Ze raadt me ‘Afterbite’ aan en van die anti-histamine pilletjes -ja joh, stouw maar vol met medicijnen… In de supermarkt besluit ik er dan maar met lekker eten wat gezelligs van te maken. Ik haal mezelf een lekker chocoladebroodje -die me herinnert aan mijn vorige reis:)-, een chocoladereep en een klein stukje brie. Als ik terug ben op de camping ga ik naar de receptie om alvast af te rekenen. De campingeigenaar vraagt me of ik onderweg ben naar Rome. Hij vertelt dat sinds de camping in het routeboekje is komen te staan, er veel meer fietsvakantie mensen langskomen. ‘En wat wil je worden als je later groot bent?’, vraagt hij terwijl ik mijn adres sta in te vullen. Ik moet lachen om deze leuke vraag. ‘Nou eigenlijk van alles’, antwoord ik. ‘Ik heb nog zoveel dromen! Ik werk aan mijn droom om illustrator te worden. En ik wil ook nog graag moeder worden.’ ‘Als je maar van alles doet en probeert, nooit te lang hetzelfde doen!’, zegt hij. We kletsen wat over de kunstacademie en dan neemt hij me mee naar een plek achterin de bloemenzaak. Hij is bezig een soort leger van 50 mannen -gemaakt van oude fietsen- te bouwen. Als hij straks -over 5 jaar- met pensioen gaat wil hij ermee rond trekken en optreden. Als een soort straat theater moet er dan ook een verhalenverteller en danseres bij komen. Voor me staan drie gigantische figuren. Misschien wel 2,5e meter hoog. Fantastisch! Echt inspirerend zulke verhalen en creaties, hier word ik zo blij van! Ik hoef helemaal niet naar Rome, ik blijf lekker de hele vakantie hier;)

Het is grijs en grauw buiten en als ik terug loop naar mijn tentje voel ik wat prikken aan mijn rechter been… ‘Ah nee, dat ga je toch niet menen hè?!!’. Een klein driehoek vliegachtig beestje steekt mij, ik sla het zo snel mogelijk dood, maar het is natuurlijk al te laat… Ik smeer er maar gelijk die Afterbite op en gooi zo’n pilletje in mijn mik. Ik kruip in mijn tentje en lees een hele berg lieve reacties op mijn laatste blog -oké, oké, ik ben om en besluit direct mijn blog toch door te zetten;). En dan stromen de tranen ineens rijkelijk. Ik baal gewoon, want ik wilde zo graag verder en nu kan het ineens niet. Maar eigenlijk slaat het ook nergens op, want ik heb ruim -maar dan ook echt ruim- de tijd! Misschien ben ik gewoon best moe en verdrietig van de afgelopen tijd, de eerste helft van dit jaar was namelijk best een behoorlijke rollercoaster aan gebeurtenissen met daarbij horende emoties en gevoelens. Ik verorber mijn halve chocolade reep en besluit maar even een dutje te doen. 

Als ik weer wakker word, piept het zonnetje voorzichtig tussen de wolken door. Ik voel me eigenlijk wel wat beter en besluit na mijn lunch Roermond in te gaan. Het is een kleine 10km fietsen, dat moet toch lukken. De weg er naartoe is wat saai, langs meer industrie, dus ik moet oppassen dat ik -eenmaal in Roermond- niet mega ga emo-shoppen;) Als ik al een tijdje in de Hema sta voel ik ineens mijn voet kloppen. Ik kijk naar beneden en hij is weer net zo dik als gisteren toen ik op de camping aan kwam. Shit, misschien was het toch niet zo’n slim idee om hier helemaal naartoe te fietsen… Ik plant mezelf op een terrasje met uitzicht op de Munsterkerk, bestel een cappuccino met echte Limburgse aardbeienvlaai en vraag om een oude theedoek met ijsklontjes om mijn voetje mee te koelen. Ik schrijf verder aan mijn blog, lees een stukje in mijn ebook en pak zelfs nog even mijn kleurpotloden uit mijn tas. Heerlijk vakantie gevoel! Mijn voet lijkt weinig te verbeteren, dus ik bel toch nog een keer de huisarts. Zij geeft me helaas hetzelfde advies als de apotheker. Afterbite en die pilletjes. En koelen, koelen en nog eens koelen. Zolang ik er geen koorts bij krijg, heeft het geen zin om langs te komen. Lekker dan… Nu ik er toch ben doe ik nog even een rondje door de Munsterkerk -ik blijf het toch altijd adembenemende architecturale hoogstandjes vinden die kerken:)- en loop daarna weer richting mijn fiets. Naast de kerk ligt een fraai parkje en voor het parkje staat een bronzen beeld op een sokkel. Het is een oudere vrouw en ze staat in een soort danshouding, maar ze is alleen. Mijn ogen schieten vol als mijn blik rust op haar gezicht. Dat ingevallen bekkie lijkt precies op oma, vlak voordat ze afgelopen april kwam te overlijden. Ik blijf even staan naar haar kijken, ze is prachtig. Ik ben vergeten wie de artiest was, maar de titel was ‘Pas de deux’. En mijn ogen vullen zich weer met tranen als Wikipedia mij vertelt wat pas de deux ook alweer betekend… 

Als ik terug kom op de camping staat er een nieuw tentje. Ook iemand die de route naar Rome aan het doen is. Althans een stukje, want hij heeft maar 2 weken vakantie. We kletsen over onze fiets en wandelervaringen tot nu toe. Over ons werk en hobby’s en muziek. Na het eten ploffen we ieder op een bank -onder de overkapping- voor een kaartspelletje, maar komen er al gauw achter dat de meeste spelletjes met z’n tweeën niet zo leuk zijn. Hij vraagt me of ik nu heel anders op de fiets zit dan 5 jaar geleden. Ik zeg in eerste instantie van niet, maar terwijl ik begin te vertellen kom ik natuurlijk tot de conclusie van wel. Ik was toen echt op wilskracht bezig, ik ging gewoon door en door en door, om mij einddoel te behalen en tegelijkertijd wachtte ik op de man met de hamer die nooit kwam. En nu heb ik geen plan, probeer ik stil ze staan bij alle ervaringen, meer in het moment te zijn en te voelen waar ik op dat moment zin in heb. Ik heb tenslotte alle tijd! In 5 jaar tijd is er zoveel gebeurd! Van stoppen met de pre-master Kunstgeschiedenis tot drie jaar het programma van 365Dagen Succesvol, meerdere baanwisselingen (van patisserie en BSO tot voor de klas in het VO en daarna bij de kaasboer) en verhuizingen (van Arnhem naar Zeist naar Enschede en weer naar Arnhem) en het starten van Pam&Papier. Best indrukwekkend als ik het allemaal zo opschrijf! Het kan niet anders dan dat ik compleet anders op de fiets zit, omdat ik me simpelweg zoveel verder heb ontwikkeld als mens! Zo fijn om dit zo op te schrijven, want soms voelt het alsof ik stil sta, of achterloop op de rest. Maar ik ben gewoon keihard in beweging! Hij vertelde dat wat voor hem zo’n reis zo bijzonder maakt is het contact met andere mensen. Maar voor mij is dat -even helemaal uit mijn vertrouwde omgeving, los van de oordelen en meningen van de mensen die daar bij horen en die ik waarschijnlijk al lang ken- misschien wel de verbinding die ik maak met mezelf:)