Om een ander te helpen zichzelf te helpen, moet je eerst jezelf helpen.

In het voorjaar had ik loopbaancoaching, omdat ik al een tijdje wist dat ik klaar was met de kaaswinkel. Maar voor mijn gevoel kan ik met mijn diploma alleen maar voor de klas in het voortgezet onderwijs, en dat was ook niet helemaal mijn plek. Tijdens die coaching kwam naar boven dat ik droom van ooit mijn eigen retraitres te geven. De eerste stap daar naartoe is een boek lezen over coaching -en in het najaar misschien wel een opleiding tot coach- wat ik nu, nu ik toch niet kan fietsen,  dan maar lekker doe op mijn e-reader. Daar komt natuurlijk ook de titel van deze blog vandaan;) Op dag 7 besluit ik dan ook maar goed voor mezelf te zorgen door wat beter naar mijn lijf te luisteren dan gisteren. Ik heb weer geen wekker gezet en lekker geslapen tot ik wakker werd. Mijn voet lijkt een heel stuk opgeknapt, maar als ik klaar ben met douchen -en dus weer een tijdje heb gestaan- hoopt er zich toch weer vocht op. Dus ik blijf lekker op de camping. Het zonnetje schijnt en de lucht is helder blauw. Ik besteed praktisch de hele dag aan het schrijven van mijn blog om mijn geschreven achterstand in te halen. Leuk, maar dus toch ook echt tijdrovend! Ik ga voor de komende blogs proberen om wat korter van stof te zijn! Dus maak je niet ongerust als ik voorlopig niks nieuws plaats hier, ik ben gewoon aan het genieten;) Je kunt me volgen op Polarsteps. Ik wilde schrijven dat ik daar zeer regelmatig even een fotootje op zet -om in ieder geval aan het thuisfront te laten weten dat het nog goed met me gaat:)-, maar mijn internetverbinding in Duitsland is bar slecht (dus het duurt mega lang om een fotootje te uploaden) dus ook die loopt een beetje achter. Maar toch hierbij de link:

https://www.polarsteps.com/PamelaPotters/4223987-op-de-fiets-naar-rome?s=6A9F2EC2-C83C-4368-AB5C-AD9281AE34EC 

Ik fiets nog even naar de supermarkt voor boodschappen en ik laat opnieuw een PCR test doen, aangezien de vorige inmiddels niet meer geldig is om mee Duitsland in te mogen -ik hoop dat ik morgen of overmorgen wel weer een keer kan gaan fietsen. Na mijn lunch haal ik het varken weer even van zijn plaats om mijn pootje te laten afkoelen in een voetenbadje, terwijl ik mijn ebook lees in de zon. De rust in mij keert langzaam weder, want ja die vorige blog met fijne inzichten schreef ik daar in de zon. Eindelijk heb ik absoluut een vakantiegevoel! 

Ook woensdag blijf ik voor de zekerheid nog op de camping. Ik geniet van het mooie weer en maak -op aanraden van de campingeigenaren- een mooi fietsrondje en ook een wandeling richting Vlodrop-Station. Zo kan ik even oefenen voordat ik gelijk weer 60km op de fiets ga zitten. Mijn voetje houd het aardig vol. Op een terrasje vraag ik wel nog even om een oude theedoek en ijsklontjes. Als ik weer op de camping ben geniet ik van een zelfgebrouwen maaltje in het late avondzonnetje, en later van mijn ebook op de bank onder de overkapping. 

Donderdag -op mijn negende dag- vertrek ik vroeg van de camping. Kort na vertrek, bij Vlodrop, hangt op een rotonde een groot spandoek. Het is een luchtfoto van diezelfde rotonde met naastgelegen boerderij, kompleet onder water gelopen. ‘Aan alle vrijwilligers bedankt’, staat er geschreven. Hier heeft alles dus onder water gestaan… Ik krijg er kippenvel van! Ook al zie je het op televisie, het blijft dan nog steeds een beetje een ver-van-mijn-bed-show, maar nu zo op de plaats delict te zijn, is toch wel gek! Kort daarna ga ik de grens over. De route voert langs de rivier de Roer. Het is een onverharde weg die niet overal even fijn is om op te fietsen -en door dezelfde overstromingen zelfs op sommige plekken onbegaanbaar- daarom is er ook een asfalt alternatief, maar deze zou wel minder mooi zijn. Ongeveer halverwege de etappe valt er gemakkelijk te wisselen van route. Ik kies de eerste helft voor de onverharde variant. Daar heb ik al gauw spijt van… Ik stuiter - een stuk langzamer dan gehoopt- over de weg, steentjes springen onder mijn wielen vandaan en ik moet oppassen dat mijn voortassen niet van de dragers af hobbelen. Op twee plekken moet ik graafmachines voorbij die bezig zijn met herstelwerkzaamheden en soms lijkt het wel alsof ik de eerste ben die er fietst. 

In Linnich maak ik even een tussenstop om een kijkje te nemen in museum van gebrandschilderde ramen en fiets daarna richting Jülich. Dit keer wèl over de asfalt variant, niet alleen omdat dat fijner fietst, maar ook omdat die route langs de camping komt waar ik vanavond wil overnachten. Wat een verademing weer asfalt! Het is over het algemeen de hele dag bewolkt, maar geheel tegen de voorspellingen in, blijft het gelukkig droog. Bij Schoonhoven is het zelfs nog even warm als het zonnetje doorbreekt en ik besluit een klein stukje af te wijken van de route om een blik te werpen in het metersdiepe gat van een bruinkoolgroeve. Daarna fiets ik door naar de camping. Eigenlijk is het een camping voor stacaravans aan een recreatieplas, maar -als de badgasten weg zijn- mag er ook gekampeerd worden op de ligweide. Het voelt alsof ik aan het kamperen ben op het Rutbeek en ik ben -aangezien het niet echt lekker zwemweer is- ook nog eens helemaal alleen! In de verte begint het donker te worden. Ik spiek gauw even op de buienradar, die vertelt me dat er over een uur een mega bui aankomt. Ik besluit daarom te kokkerellen net buiten de buitentent, terwijl ik zelf -met de rits open- op de rand van de binnentent zit. Zo kan ik makkelijk mijn spulletjes binnenhalen als het weer losbarst. Maar er barst helemaal niks los. Een uur later is de gigantische regenpiek een zielig miezer buitje geworden. Kan ik tenminste gemakkelijk afwassen;) Daarna kruip ik lekker mijn tent in.