Stop met willen, start met zijn!

22 augustus 2021 - Arnhem, Nederland

Op de tweede dag stap ik net na 9:00u op de fiets. Ik was even vergeten hoe dat ook alweer voelt. Het moment dat je billen het zadel raken en je verrekt van de zadelpijn. Hardop slaak ik een ‘Oeff’ uit…Gelukkig is Eerbeek maar een klein stukje. Als ik eenmaal zit gaat het wel. Ik heb wel even -oud en vertrouwt- ruzie met mijn Mio, want die wil me nog over een 80 weg sturen. Dat was ik niet van plan. En moet een stukje om, waardoor ik iets later dan afgesproken bij de kersverse papa en mama en baby aankom. Ik mag haar even vasthouden en kan mijn ogen nauwelijks van haar afhouden. Ze is nog piepklein met super zachte wangetjes en eigenlijk ook zo hulpeloos afhankelijk. Het is lang geleden dat ik zo’n klein baby’tje heb vastgehouden. Ze is werkelijk prachtig. 

Ik had verwacht dat ze me na een uurtje al wel zat zouden zijn en me er weer (liefdevol) uit zouden schoppen, maar ik blijf nog tot na de lunch. Als ik tegen half 2 weer op de fiets stap richting Arnhem, moet ik stiekem ook een beetje bijkomen van dat zo dichtbij mensen ‘ineens’ een baby’tje krijgen! Ik heb het natuurlijk al zo lang aan kunnen zien komen, maar het is ook wel gek dat ze nu met z’n drietjes zijn. Ik heb blijkbaar die leeftijd bereikt, want langzaam ploppen er steeds meer mensen op op mijn Facebook tijdlijn en ook op Instagram -en ik word zelfs trotse tante- die zwanger zijn of net een baby’tje hebben gekregen. En ik ga op de fiets naar Rome… 

Gisteravond ben ik op de camping -voor de caravan van mijn buren- gestoken op mijn rechter kuit. Er zit een mega schijf onder en langzaam begint het pijn te doen terwijl ik fiets over de Veluwe. De lucht betrekt en er vallen wat druppels. Maar ik ben eigenwijs en denk dat ‘t wel zal overgaan, net als gisteren. Ineens moet ik een stukje klimmen. Ik ben nog niet weer helemaal gewend aan mijn fiets met volle bepakking en het daarbij behoorden gewicht, dus ik maak te weinig vaart. Ik schakel vliegensvlug terug, maar ineens knalt -met een harde ‘KRAK’ de ketting eraf. Hoe kan dat nou? De ketting is serieus naast het kleinste voorblad gelopen… Het is even flink pielen om hem er weer op te krijgen, zo achter die half open kettingkast. Het begint nu wel iets harder te regenen, dus ik wil toch mijn regenjas aandoen. En ohja, het zonnepaneel -weer zo’n fancy spulletje van Matthijs;)- zit ook nog achterop gebonden. Sta ik dan met mijn pikzwarte vingers terwijl ik 3 dingen tegelijk wil doen… 

Als ik met -inmiddels weer schone handen en de paneel weer netjes ingepakt- mijn regenkleding aan weer op de fiets zit, begint het echt keihard te regenen. Het komt met bakken tegelijk uit de lucht. En dat net nu ik over een prachtig stukje Veluwe fiets, waar de heide al in bloei staat en een kudde schapen staat te grazen. Maar ik geniet er eigenlijk niet van, want de ruitenwissers zaten niet inbegrepen bij mijn nieuwe bril… Het blijft nog lang doorregenen en ik ben een beetje sip en nat en koud. Het is inmiddels 15:30u en ik kom bijna in de buurt van Arnhem. Ik besluit mijn (oud)huisgenoten te appen om samen te eten en mijn matje lekker binnen uit te rollen. Zo kan ik nog even naar de decathlon voor gasblikjes en een nieuw fietsbroekje. Tot mijn schrik zijn er geen gasblikjes meer zonder zo’n ventiel draaidop erop (je weet wel, die je met zo’n ‘ouderwets’ brandertje nog doorprikt). Als ik een medewerker vraag of ze gewoon op zijn of niet meer in het assortiment zitten, vertelt hij me dat ze niet meer worden verkocht, omdat ze (zogenaamd) te gevaarlijk zouden zijn. Shittie… Ik heb niet meer genoeg bij me om tot Rome te komen. Morgen maar even naar de Bever dan. 

Samen met mijn huisgenoten heb ik een super gezellige avond. We kletsen honderd uit, over het leven, de verwachtingen van de maatschappij en hoe wij ons daartoe verhouden, over mijn eigen kinderwens en tegelijkertijd mijn verlangen naar avonturen zoals deze. Het spelletje blijft onaangeraakt op tafel liggen. Ik geniet van avonden zoals deze:) Mijn matje rol ik uit in de kamer naast die van mij -want daar zit de onderhuurder al in. Mijn been is steeds meer pijn gaan doen, het gloeit ook helemaal en er zijn inmiddels twee kleine blaasjes ontstaan. Blijkbaar ben ik twee keer dicht naast elkaar gestoken. Ik stop een nat doekje een tijdje in de vriezer om die er op te leggen als ik in mijn slaapzak kruip.

Scrollend over Insta kom ik dit mooie gedichtje tegen waar ik voor vandaag mijn blog mee afsluit. Het is geschreven voor Nina van ninamaakt.

Soms voel ik me te weinig

en dan weer veel te veel

Soms voel ik me verdwijnen

en weet ik niet wat ik wil

Soms is mijn kleinste ik de grote 

of houdt mijn grote ik zich klein

Soms zou ik meer mezelf 

en soms juist minder willen zijn 

Soms lijkt het wel alsof

ik mij niet meer kan vinden 

Begin ik buiten me te zoeken

vergeet ik: ik ben binnen 

Maar hoe weinig, veel of kwijt

ik mezelf ook ooit kan zijn

Ik geloof toch dat ik nooit

iemand anders ben dan mij


 

Amen;) 

Foto’s

7 Reacties

  1. Sandra Henke:
    22 augustus 2021
    Mooi geschreven Pam! Ik volg je graag. Een cliché… alle begin is moeilijk. Succes meis xxx Sandra
  2. Sandra de bruin:
    22 augustus 2021
    Wauw wat een avontuur. Heel veel succes.
    Hoop morgen wat beter weer voor jou.
  3. Saskia:
    22 augustus 2021
    Het gaat allemaal niet vanzelf, het lijkt het echte leven wel.
    Wat fijn dat je al die liefdevolle contacten had op je eerste dag.
    All you need is love én gas......
  4. Ilonka:
    22 augustus 2021
    Evylin heeft heerlijk met haar ' tante' Pam geknuffeld 💕. Laten we hopen dat je billetjes snel wennen aan het zadel en je nog veel meer liefdevolle mensen gaat tegenkomen en fijne gesprekken gaat voeren!
  5. Anja de tante:
    22 augustus 2021
    Mooi verhaal weer! Enneh…. toch even laten kijken naar dat been?! Nogal een cruciaal onderdeel voor n fietstocht…. Xxx
  6. Ellie:
    23 augustus 2021
    Alle begin is moeilijk zeggen ze maar je doet het toch maar weer. Ik hoop dat de steek in je been je niet teveel last gaat geven. Fijn dat je ieder geval zo’n fijne avond hebt gehad. Succes maar weer en geniet van de omgeving en het alleen zijn met je gedachten.
  7. Michelle:
    23 augustus 2021
    Wat een mooi verhaal, open en eerlijk! Het zit niet echt mee he zo het begin? Je bent echt een doorzetter!!! Je schrijft over je kinderwens en nu je tocht naar Rome. Jou pad loopt zoals het loopt en dat maakt het leven ook zo mooi! Succes lieverd! You rock!!! Xx Michelle