Scheisse Wetter!

Ik slaap lekker uit op dag tien. Vandaag wordt niet zo’n lange route, dus ik heb geen haast. Het weer is gelukkig best prima. Overwegend bewolkt en soms piept de zon even door. Zo ook net onder Niederau bij slot Burgau, waar ik even stop voor mijn lunchpauze. Als ik net weer op de fiets zit moet ik voor het eerst een klein stukje klimmen. Ik ben nog niet weer opgewarmd na mijn pauze -en ik heb nog steeds een conditie van niks- , dus ik kom hijgend en puffend boven. Mijn hart bonst hevig in mijn keel. Dat beloofd wat voor de rest van mijn reis…  Zo nu en dan kom ik door een schattig dorpje, maar het landschap is overwegend ‘uitgestrekt landbouwgebied met weidse horizonten’, zoals het zo mooi staat beschreven in het routeboekje. Dat klinkt boeiender dan het is, sterker nog na 1,5e dag komen die maisvelden me eigenlijk wel een beetje de neus uit! Of misschien is het stiekem omdat ik er geen kip tegen kom;) 

Als ik in Zülpich na mijn boodschappen uit de supermarkt kom, miezert het. Het lijkt in eerste instantie onschuldig, maar je kunt er toch zeiknat van worden. De plastic zakjes waarin mijn groente zat, trek ik daarom over mijn sokken aan in mijn schoenen, geweldige truc om je voeten warm en droog te houden terwijl je schoenen niet waterdicht zijn. Ik fiets een eind zo in de regen, die uiteindelijk toch wegtrekt en wanneer zelfs de zon weer doorbreekt, wordt het veels te warm voor mijn regenkleding. Ook mijn voet begint weer een beetje pijn te doen, want die kan met die plastic zakjes de warmte natuurlijk niet kwijt. Als ik stop om die uit te doen, bedenk ik me dat ik het zonnepaneel wel weer achterop mijn tassen kan binden, want langzaam raken mijn Mio en powerbank leeg. Als ik nog geen kwartier weer op de fiets zit doemen  er schuin achter me grote grijze dreigende wolken op. Ik merk dat ik wat harder ga fietsen en me zelfs begin te haasten, in een poging voor de wolken uit te blijven. Maar als het ook ineens hard begint te waaien, bedenk ik me dat dat natuurlijk helemaal geen zin heeft, dus ik pak de paneel toch maar weer in voordat ik straks gestrest raak, omdat ik het niet op tijd krijg opgeruimd. En dat was ‘gelukkig’ niet voor niks, want het komt werkelijk met bakken uit de lucht. Ik kan er eerst nog wel om lachen, maar als het maar blijft komen, gaat de lol er toch wel snel vanaf. Zeiknat kom ik na zessen pas op de camping aan, die toch wat verder weg bleek dan ik in eerste instantie dacht. Ik zet de tent onder wat appelbomen en begin daarna aan mijn avondmaal onder de overkapping. Er zitten een stel oude Duitse mensen onder, die druk met elkaar in gesprek zijn, er kan nauwelijks gedag vanaf. Lekker dan… Gelukkig is de campingeigenaar wel vriendelijk, hij wijst me op stopcontacten waar ik mijn spullen kan opladen. Na het eten bel ik met Matthijs over waar en hoe we elkaar zullen ontmoeten. We spreken af dat hij morgen met de trein naar Koblenz gaat. Dat is net te ver fietsen voor mij op een dag, dus dan slaapt hij daar nog in een ‘warm showers’, -aangezien ik de tent heb- en dan fietst hij me zondag tegemoet. 

Als ik de volgende morgen wakker word regent het alweer -gelukkig was het toen ik er vannacht uit moest om te plassen even droog. Volgens buienradar zou het om half tien even droog moeten zijn. Ik wacht tot dan met het inpakken van de tent. Mijn schoenen hebben geen kans gehad om op te drogen, en gezien de voorspellingen, pas ik de plastic-zakjes-truc maar direct weer toe. Het is inderdaad even droog als ik de tent kletsnat inpak, maar zodra ik op de fiets stap begint het weer. Als ik vlak voor vertrek nog even een bezoekje breng aan het toilet, wordt ik daar alwèèr gestoken. Jahoor, kan er ook nog wel bij… 

De camping lag best een eind van de route en omdat ik geen zin heb om eerst helemaal terug naar de route te fietsen, besluit ik te vertrouwen op Mio. Het verschil in kilometers met en zonder ‘hoofdwegen’ is nogal groot, dus ik ga voor de kortste route. Deze toeristische route brengt me langs plekken waar de schade van de overstromingen duidelijk te zien zijn. Op meerdere plekken staan halve inboedels op straat en wordt er binnen flink geklust. Er is goed te zien tot waar het water soms heeft gestaan. Tot ver boven de drempels van de voordeuren… Op sommige plekken zijn wegen afgebrokkeld en nog besmeurd met modder. En op andere plaatsen moet ik zelfs een blokje (of een bergje) omfietsen, omdat hele stukken weg zijn weggevaagd. En ondertussen regent het verder. Zo langzaam maar zeker wijst Mio me naar van die wegen waar 70 wordt gereden. Ik voel me daar natuurlijk totaal niet veilig met mijn fietsje en heb spijt dat ik niet gewoon die ‘hoofdwegen’ heb uitgezet en terug naar de route ben gereden. Ik besluit Mio in te stellen op een punt op de route. Daar kom ik na best wat klimmen -ik heb zo met mijn omweg de omgeving van de Eiffel bereikt- en gelukkig ook een lange afdaling en zet ik toch ook maar voor het eerst mijn helm op;) Ik bedenk me dat dit met mooi weer waarschijnlijk heerlijk zou zijn, met verre uitzichten, maar nu zie ik alleen maar laag hangende bewolking.

Eenmaal weer terug op de route besluit ik te schuilen in een bushokje en mezelf weer te voorzien van wat brandstof. Na mijn pauze begint het langzaam op te klaren. Bij Villiprott fiets ik ineens door een bebost gebied. Daar word ik een stuk vrolijker van dan die uitgestrekte vlaktes. Ik spiek steeds tussen de bomen door of ik niet toevallig een hertje zie, maar helaas. En dan word ik ineens ingehaald door twee mannen, ook op de fiets. ‘Ga je ook naar Rome? Ohja, ik zie het al, zelfde boekje!’. We kletsen wat over waar we zijn gestart en waar we voor vandaag willen eindigen. Ik kan hun tempo niet bijhouden, dus ze zijn ook weer gauw weg. Maar heel even aanspraak heeft me goed gedaan. Mijn regenpak kan zelfs uit als de zon door breekt en ik app vrolijk naar Matthijs waar ik ben als ik na een dikke vette afdaling -big smile gegarandeerd:)- bij Remagen de Rijn bereik. Het is prachtig fietsen zo langs de Rijn. Maar langzaam raakt de koek op. Mijn billen doen pijn en mijn been door die nieuwe insectensteek ook. Ik stop vaak voor nog een extra snoepje, of toch nog een plasje achter een boom, of toch nog weer even om mijn bidon bij te vullen. Ik steek de Rijn nog twee keer over per pont, omdat de fietsbrug over de Ahr -waar de route oorspronkelijk langs gaat- is weggeslagen door de overstromingen. Daarbij rijd ik langs het spoor en app ik Matthijs nog even dat ‘ie wel moet zwaaien als hij me voorbij rijdt met de trein. Als ik in  Bad Breisig eindelijk op de camping kom, kan ik de tent nog net in het laatste streepje zon opzetten. Naast het tentenveldje staat een overkapping, waar ik mijn spulletjes uitstal en mijn apparatuur aan het electra hang. Als ik op kijk, staat er een man bij mijn tentje te kijken. Ik moet twee keer kijken om te zien dat het Matthijs is:) Hij kon het niet laten om me toch nu al te verrassen! We brouwen een lekker maaltje en kruipen, met het tikken van de regen op het doek, samen de tent in. 

Zondag slapen we lekker uit. Ook vandaag start de dag weer met regen, sterker nog Matthijs vraagt zich hardop af of hij de tent wel eerder zo nat heeft ingepakt als nu. ‘Nou, ik gister nog!’, antwoord ik lachend als een boer met kiespijn. Het is zelfs vochtig onder onze slaapmatjes… Als je de tent nat opzet en je gaat er bovenop liggen, dan druk je het er vanzelf een beetje doorheen natuurlijk. Met mijn laatste brood maken we een ontbijtje, straks maar even naar de supermarkt, en springen pas tegen het middaguur op de fiets richting Koblenz. Ik dacht dat het nog een kilometer of 15 was, maar het zijn er twee keer zo veel. Mijn billen doen pijn en ik ben eigenlijk niet vooruit te branden. De regen maakt dat we er ook niet per se vrolijker op worden. Als we een supermarkt tegenkomen en blijkt dat die op zondagen dicht zijn -oeps, we zijn in Nederland een beetje verwend geraakt- vreten we eerst een halve zak Red Band weg voordat we een restaurantje zoeken voor de lunch. Als we daar eenmaal zitten, komen we weer moeilijk overeind. Ik heb in het routeboekje gezien dat de volgende fiets etappe het mooiste stukje van de Rijn moet zijn. We besluiten dit stuk morgen vanaf de boot naar Mainz te ervaren. Dan kunnen we overmorgen vanuit daar de trein naar Trento nemen. Op die manier hebben we nog net genoeg ruimte om op tijd op de bruiloft te verschijnen. Matthijs probeert telefonisch treintickets te reserveren, maar hij krijgt geen gehoor. Morgen maar even langs fietsen dan. Daarna fietsen we door naar de camping die dan gelukkig ook niet ver meer blijkt te zijn. Op het terrein staan een paar van die kleine huisjes die lijken op een groot gekanteld wijnvat. Ze zien er wel heel verleidelijk uit;) We besluiten die lekker voor een nachtje te huren, in plaats van weer in die natte tent te kruipen. We worden er allebei direct een stuk blijer van! Als we lekker onze spulletjes hebben uitgehangen wandelen we Koblenz in. Met een gondelbaantje gaan we naar het hoogste punt van de stad voor een prachtig uitzicht. Terug op de camping bestellen we een pizza en een curry worst en die peuzelen we vol genoegen voor ons schattige huisje op. Morgen moeten we er vroeg uit voor de boot, dus we kruipen mooi op tijd ons droge en warme bed in.