Alsof er een olifant achter je fiets hangt.

Op het moment dat ik gisteren mijn plekje voor de bar toegewezen had gekregen, had ik al gezien dat daar een gigantische achtpoter in zijn web hing. Voor de zekerheid ging ik daarom maar met mijn hoofd aan het voeteneinde liggen, stel dat hij zijn web zou verlaten... Ik sliep er toch niet echt rustig door. Toen ik weer eens wakker werd, zag ik ineens een poes voorbij lopen, gevolgd door een smakkend geluid. Ik realiseerde me dat ik mijn ontbijt ook bij de uitgestalde spullen op tafel had liggen, dus klikte ik gauw mijn zaklamp aan, ik moest toch plassen. Er leek in eerste instantie niks te missen, maar toen ik terug kwam van het toilet zag pas ik het plastic bakje van de salami op de grond liggen, leeg natuurlijk. Ik moest er stiekem wel om lachen, het had hem -of haar- vast gesmaakt, alleen jammer dat ik er zelf net 2 plakjes uit had gehad. Ik wierp nog een snelle blik op het web -hij zat er gelukkig nog- en kroop weer in mijn slaapzak. 

De wekker wekte me daarna op dag achtentwintig al vroeg. Dat kwam mooi uit, want meneer de campingbaas was ook al vroeg aanwezig. Op mijn gemakje pakte ik mijn spulletjes in mijn fietstassen en smeerde mijn ontbijtje, terwijl ik met de minuut vrolijker werd van het gezellige fluiten, neuriën en zingen van de baas. De camping lag prachtig zo tussen de bergen en met het zonnetje erbij leek het natuurlijk nog mooier. Ik was blij dat ik deze camping had uitgekozen en niet eentje verder, zo kon ik voor mijn gevoel toch nog een beetje inhalen wat ik gisteren -door dat rot weer- gemist had. Ik bond mijn natte kleren onder mijn bagage en stapte vrolijk op de fiets. Het was hier zo ontzettend mooi! Ik was er bijna toe in staat terug te fietsen om het stuk van gisteren opnieuw te ervaren. -Ik wilde al zeggen, Arjen en Maaike, als jullie nog in Crest zijn, is het absoluut de moeite waard even door de pas naar Saoû te rijden, maar dat hebben jullie al gedaan zie ik. Mooi hè!:)- Vrolijk Disney's Rapunzel 'I Have a Dream' zingend, fietste ik door dit prachtige landschap. 'I've got a dream. -She's got a dream- I just want to see the floating lanters gleam. I'm so glad I left my tower! Just like everybody else I've got a dreaaaam.' 

Eerder schreef ik dat ik nog steeds wachtte op een harde klap. Die ene keiharde klap in mijn gezicht of de muur waar ik tegenop zou lopen -of fietsen beter gezegd- of de man met de hamer die me vroeg of laat in zou halen. Dat is namelijk volgens mij jezelf tegen komen. Natuurlijk ben ik mezelf inmiddels tegen gekomen, maar ik zou het liever anders verwoorden: ik denk dat ik mezelf beter heb leren kennen. Nu ik zo lang 'alleen' ben, besef ik wat het allerbelangrijkste voor me is en dat zijn de mensen thuis -lach me niet uit hè, Ilonk-! Het was zo'n dubbel gevoel, enerzijds genoot ik enorm van deze heerlijke dag met haar prachtige landschap, anderzijds miste ik op datzelfde moment de mensen die belangrijk voor me zijn, om die ervaring mee te kunnen delen. Om samen intens van dat moment te genieten. Om even tegen elkaar te zeggen: 'Mooi hè'!
Na dit prachtige landschap kwam er weer een klim. Het was warm, dus die viel behoorlijk tegen in verhouding met die van gisteren... Ik vroeg me af of het dan gisteren aan de koffie lag, dat ik zo 'makkelijk' de berg op stoof. Tegen het begin van de middag was ik, precies op tijd -een half uurtje voor de middagpauze-, om mijn boodschapjes te halen bij het kleine supermarktje in het desbetreffende dorpje en besloot ik even op het terrasje ernaast te gaan zitten voor een kopje koffie. Daarna fietste ik rustig verder en eigenlijk eerder dan verwacht, naderde ik de camping in Suze-la-Rousse. Met mijn fiets aan de hand liep ik het kampeerterrein op, langs een Nederlandse caravan, en toen hoorde ik: 'Hier, daar zal je d'r hebben!' Alwèèr dezelfde mensen! -Leuk! Ik was al bang dat ik ze na onze  laatste 'Tot bij de volgende stop!' niet meer zou zien!- Er werd door de mensen met de caravan gelijk een stoel voor me vrijgemaakt en een kopje thee ingeschonken. Zij was een pittige kleuterjuf en hij een lieve docent op de LTS geweest, ze hadden geweldige verhalen over die periode, waar de liefde voor hun leerlingen nog steeds in doorklonk. Ik heb met genoegen zitten luisteren:) 'Heb je wel eten bij je?' Ja, dat heb ik. 'Oh, dan is het goed.' Er wordt overal goed voor me gezorgd;)

Zaterdag ochtend, op dag negenentwintig, gunde ik mezelf geen koffie bij mijn overburen, want ik wist dat het dan ongemerkt laat zou worden en daar had ik geen tijd voor, want ik had nog een hele weg -met twee akelige klimmen- te gaan. Na vandaag zou ik mijn lieve buren echt niet weer zien, want zij gaan vandaag door naar de Mont Ventoux -inmiddels heb ik het wel onthouden;)- en ik sla rechtsaf richting het Narbonne alternatief van de route. We wensten elkaar heel veel plezier en een goede reis verder en daarna verliet ik de camping.

Het was warm, echt heel warm, en ik kwam bijna niet vooruit -en dat terwijl ik nog zo'n eind moest-. Toch floepte mijn kilometerteller ineens naar de 1600km! Net na 12.00u kwam ik een meneer tegen, Felix, die deed zijn fietstocht andersom. Hij was begonnen in Barcelona en nu dus onderweg naar huis. We kletsten wat over onze routes en we waren het er al gauw over eens dat dat zogenaamde 'vals platte' een stuk zwaarder is dan een echte klim. Bij een klim zie je tenminste dat je stijgt en dan krijg je als beloning een afdaling, bij 'vals plat' lijkt het vlak, maar voelt het alsof er een olifant achter je fiets hangt, aldus Felix. Verlegen vertelde ik dat ik veel te veel bagage bij me heb en 'maar' 60km per dag fietste, maar volgens hem maakte dat helemaal niks uit. Ik deed het tenminste! We wensten elkaar een voorspoedige reis en vervolgden ieder onze weg. De klim die daarop volgde was een gemene, ik was moe en voelde me slap. Mijn oog viel op iets in de hoge berm, dat leek op een onderkaak van een dier. Ach, zal wel niet, dacht ik, maar uit nieuwsgierigheid zette ik toch de fiets even aan de kant. Het was inderdaad een helft van de onderkaak van een schedel. Ik keek om me heen; Oh, hier nog een botje en nog een! En een losse kies en de andere helft van de onderkaak! Ik sjouwde alle botjes naar mijn fiets om ze daar uit te stallen en te bewonderen -Ik dacht: Nou, dat is bijzonder. Da's niet van een kip!;)- Hij had echt gigantische hoektanden, vele malen groter dan die van Elsa waren. Dit is toch iets wat je als kind ooit hoopt op te graven in de achtertuin -en nog eens wat anders dan uilenballen uitpluizen in Norg- Ik had het graag mee willen nemen, maar daar had ik natuurlijk geen plek voor, dus nam ik alleen de kies mee -hihi-. Inmiddels was er wat bewolking voor de zon gekomen. Ik vond het wel lekker, want dat scheelde enorm kwa temperatuur. Alleen werd die bewolking langzaam een hele dichte donkere bewolking. Een ongeruste mevrouw stopte in haar auto naast me. In haar beste Engels legde ze uit dat ze over een uur heel, heel, héél veel regen zouden verwachten. Ik bedankte haar voor haar informatie, maar ik zou toch door moeten fietsen naar een volgende camping. Eigenlijk had ik nog 30km te gaan, maar de bewolking werd wel heel erg dreigend nu. Ik naderde La Roque-sur-Cèze, daar zou een camping zijn. Ik keek op mijn telefoon naar de weerverwachtingen: regen en zware onweersbuien. Dan toch liever in de tent dan op de fiets. Gauw rekende ik uit hoe ver ik, vanaf hier, nog zou moeten fietsen: precies 60km per dag verdeeld over 4 dagen! Gauw de tent opzetten dus. Ik kreeg de tent niet op voor het begon met regenen, maar ik had het meeste in ieder geval droog in de tent. Het bleef een tijdje  zachtjes regenen en rommelen in de verte, maar de zware regen en onweersbuien zijn -gelukkig- niet gekomen.